جوشیدن چشمه در گرما

آقا امروز نویسنده ی محبوبتون، ساعت ها زیر آفتاب داغ ذوب می شد و رسما رد داده بود چون در اثر گرما دیگه حتّی ادامه ی "بو سرده" یادش نمی اومد تا برگردونش کنه روی لیریک "جیز گرمه". ( گفته بودم دارم روش کار می کنم و تموم که شد هم اینجا می ذارم، هم اگه شد واسه تیک تاک اینا می فرستم هر چند هنوز ایده ای ندارم ایمیلشونو از کجا دربیارم!)

و خلاصه نهایت زورشو زد که حواسش رو از گرما پرت کنه،

فلذا چشمه اش جوشید و چند بیتِ به دیدگاه خودش چرت در کرد که الآن براتون می ذاره تا که وبلاگ لامصبش خالی نمونه.

اصلا ایراد وزنی معنایی و هیچی نگیرید که خودم حالم ازش به هم می خوره و چون روم نمی شه واسه بقیه بخونم در اصل دارم اینجا می ذارم که سریع تر به درک واصل شه و بسوزه و نخوام دیگه حتّی رو قافیه هاش و صاف و صوف کردنش فکر کنم. 

چیه خب. گرمم بود! یه کوه بودم، زیر تابش اشعه های مادرانه ی خورشید خانوم. و دلم برف می خواست. 

حالا دیگه ازین جا به بعد باید مغز هاتون رو ریست کنید تا بتونه خط های بعدی رو جدیانه درک کنه وگرنه که شعره خودش فنا هست، اگه با لحن شوخ و شنگ هم بخونید رسما هیچی ازش باقی نمی مونه می شه شعر مهد کودک. می تونید برید پنج دقیقه بعد برگردید ادامه ش رو بخونید حتّی!

آماده؟ جدی شدید؟

بخونید: 

کوه ها هم قلب دارند؛ هیچ چشمی منتها

اشک هایش را به روی قلبِ سنگی نچکاند

کوه هم احساس دارد هیچ آهویی ولی

بَرّه اش را صبح گاهان به قلّه ها ندواند

کوه بودن درد دارد گر بدانی برف را

هیچ دست، از شانه ی یک کوه نتوانَد تکاند...

 تا ابد دستی ز روی شانه ات نتوان تکاند...

اینم بگم که اصلش بیت آخرش بود. اون دوتای دیگه رو چون وقت اضافه داشتم و منتظر بودم اضافه کردم حالا بدبختی الآن دلم نمی آد حذف کنم. ولی حسش می کنم که محشری بیت آخرم رو خراب کرد. شما اگه الآن برگردید بیت آخر رو تنهایی بخونید، خیلی قوی تره و فاز می ده اون دو تای دیگه می آرنش پایین یا شایدم فقط احساس منه. 

اصلا صائب تبریزی خیلی خوبه. یه بیت می گفته و تمام آقا جان. به جای همه ی شاعرای جهان خفه خون می گرفته و چه چیزی ازین محشر تر تو دورانی که همه رسما هی فقط دارن زر مفت می زنن. 

نکته ی اخلاقی هم اینکه برید برف رو کوه رو زود تر بتکونید تا کوه ها دردشون نیاد! 

پ.ن. خب اعتماد به نفسم بعد نوشتن همینا برگشت، می تونید ایراد بگیرید. مقبوله. 

اینم در نوع خودش جالب بود

که می گن افشین یداللّهی دقیقا امروز یک ساله که مرده.

می دونی... من حس می کنم... قرن هاست... قرن هاست که مرده!

پشت خروار ها اتفاق دیگه... که هی موقع افتادن هر کدومشون به خودت می گی آره افشین یداللّهی هم که خیلی وقته مُرده.

حالا این از نظر دیدگاهم نسبت به گذر زمان خوبه یا نه شو نمی دونم.

آهان آقا این خیلی تو دل من مونده. افشین یداللّهی از وقتی مُرد افشین یداللّهی شد. می دونی چی می گم؟ تو اطراف من، جمع هایی که من بودم... قشنگ همین بود.

این جمع شاعر ها رو که نگاه می کنی دور هم اند... این قدر فوکوس می کنند رو این قضیه که وای افشین مرد افشین مرد! می دونی. خب اون مُرد؛ اکی؛ حیف شد؛ خیلی داغون شد... ولی بقیه چی؟ زنده ها چی؟ خود همینا که الآن به اصطلاح متاثّر مرگ افشین ید الّلهی اند، اگه فردا پس فردا شفیعی کدکنی یا نمی دونم محمّد علی بهمنی بزنه بمیرن  که خوب بعیدم نیست با توجّه به سن هاشون، باز جامه به هم نمی درند که ای وای شفیعی مرد... بهمنی مرد؟

تمام حسّم اینه که کسی رو نمی بینم افشین یداللّهی رو به خاطر خودش دوست داشته باشه و واقعا دل تنگش باشه. خیلی بیش از حدّی که لازمه دارن گنده ش می کنن، که نه بگم نبود... من غلط بکنم. قطعا بود. ولی ما الآن قدر شاخ تر از اوناش رو نمی دونیم حتّی. نمی بینم! چه برسه به شاعر هایی که اگه بالاتر از افشین یداللّهی نباشن، چیزی کم ندارن ازش. و فرقش اینه... اونا زنده اند... افشین یداللّهی دیگه مُرده و گریبان عدم و دست خلقت و دریدگی و این حرفا!

حالا تو خودت رو پاره کن... هزار تا شعر بنویس واسه افشین... هزار تا مراسم درست کن به یادش... اون نیست اینا رو ببینه. ولی یداللّهی هایی هستن که می تونن با دیدن همچین چیزایی در زمان زنده بودنشون به خودشون امیدوار بشن و قوی تر کار کنند و حس کنن که مخاطب دارند نه این که رها شدن و کتاباشون نفروشه!

خلاصه زیاد خوشم نمی آد ازین جو. خودمم نهایتا ده تا ترانه بیشتر ازش نخونده بودما. اینم  همچین بد نیست که بت بشن بعد مرگشون. حداقل  یادشون تو ذهن می مونه. ولی  ازین دلم می سوزه که یه سری ها اون پتانسیل بت شدن بعد مرگ رو ندارن. تو مقایسه س که دلم می گیره از این نوع رفتار...

اینکه یکی به مرگ طبیعی ش می میره ولی حداقل به واسطه ی این جو همه گیری که حالا توسّط رسانه به وجود می آد مردم یه جور می فهمن وجود داشت، در عوض یکی به فجیع ترین حالت می میره و تهش هیشکی نمی فهمه این دسته ی خر اصلا بود یه زمانی تو این دنیا. 

حالا نه در مورد خود افشین یداللهی... اونم خیلی داغون بود مرگش و له کننده.

کلا... ازین جور اظهار نظرات. 

ولی واقعا ها افشین یداللّهی یه سال نیست که مرده، یه دنیاست که مرده... واسه من یکی... قشنگ یه دنیا گذشته از اون زمان تا حالا که گفتن یک ساله مُرده. 

اندوه بزرگی هست، وقتی که نباشی تو

ما برکه و تو ماهی، افشین یداللّهی...

بادبادک ها به هوا خواهم برد

آقا بیرون یک بادی می آد، مشتی.

بادبادک ها! باد بادک ها!

به جای خود...

از جلو نظام...

به چپ چپ...

به راست راست...

عقب گرد...

قدم رو...

پرواز...........!

# و شاعر جدید شناختم: پاییز رحیمی

.:. مرا رها کردی مثل بادبادک ها / اسیر بازی بی قید و بند کودک ها...

.:. و من با باد ها از یاد شب های جهان رفتم /  و از من هیچ جا یادی نشد حتّی به ماتم ها...

.:. واژه را جرئت فریاد شدن، آیا نیست؟ / یک جهان عربده در حجم دهان خوابیده ست...

.:. یک نفر سنگ در این برکه نمی اندازد؟ / دل من، زرد تر از برگ خزان، خوابیده ست...

شعراش تو پُرن واسم. 

و فرض کن طرف اسمش پاییزه. 

خدا! اسمش پاییزه. 

جالبه من نمی دونستم می شه پاییز رو به عنوان اسم انسان انتخاب کرد. یعنی حتّی اگه می خواستم به عنوان یک انسان تصوّرش کنم هیچ جوره دختر تصوّرش نمی کردم. یه مرد پیر قد بلند با بارونی قهوه ای و عینک ته استکانی بود برام که کف کفشاش برگ خشک خیس چسبیده. عصا هم داشت تازه پاییز من.

راستش شاعر مشهور شدن شانسکیه به نظرم. 

شعراش کم از فاضل نظری نداره واسم. 

حیفه خب. آدم غمش می گیره می بینه دنیا این قدر هردمبیله که تا الآن روحش هم از این همه شعر باحال خبر نداشته و بعد که می خونی به خودت می گی یعنی قبل از اینا هم من می تونستم زندگی کنم...؟

چرا این بانو مشهور نشده اون قدری که لایقش بوده؟ کی جوابگوئه؟ بیام ببافمتون؟

بخوان بخوان بخوان

بیا برای من... کمی غزل بخوان

به روی زخم غم، تو مرهمی... بمان

بیا برای من، تو حرف بزن کمی

بیا برای من... برای من... بمان

طرف از خواب پا می شه، به جای حس  دفع ادرار، حس دفع افکار پیدا می کنه. 

نتیجه ش می شه همین.

بش بگید بیاد به هر حال. :)))))

پ.ن: آقا شوخی بود، ولی حالا جدی اگه می خواد بیاد، بگید من شتری چیزی زمین بزنم. قرار نبود ساعتش رند شه ک.

اندیشیدن به تو زیباست...!

   تلویزیون داره یک آهنگی پخش می کنه، نمی دونم از کیه... صداش به حجت اشرف زاده می خوره.

خواننده ش مهم نیست البتّه، مهم متنشه...

هفت دقیقه ست داره صداشو می کشه:

اندیشیدن به تو زیباست ای وطنم...

اندییییشیییدن به تو زیییباست ای وطنننننم...

اندییییییییشییییدنننننن به تو زیباسسسسست ای وطننننننننننم...

اندییییییییشییییییییدننننننن به توووووووو زییییبااااااااااااااست ااااااااای وطنننننننننننننننم...

یعنی واقعا شاعرش چی فکر کرده پیش خودش؟

از اوّل تا آخر آهنگ یک جمله رو تکرار کنی: اندیشیدن به تو زیباست ای وطنم؟

اسمتم بذاری شاعر تهش؟

قضیه چیه؟ می خوان از اون قانونه استفاده کنن که تکرار بیش از حد هر چیزی، طوری  تو ذهن انسان رسوخ می کنه که خودشم نفهمه؟ می خوان عاشق و سینه چاک ایران بشیم؟ دوربین مخفیه؟ شست و شو مغزیه چیه؟

راستکی شو بخوای  اندیشیدن به تو فقط لرزه بر اندام من می ندازه ای وطنم. ( البتّه هم زمان یک سری تغییرات فیزیولوژیک هم در یک سری دیگه از اندام هام اتّفاق می افته که جاش نیست بگم.)

به هر حال اگه باعث می شه با قبول کردن اینکه اندیشیدن به تو زیباست، این آهنگ قطع بشه، به خدا قسم که من به جز زیبایی ندیدم. جمش کن دیگه، بسّه. رو مُخی. خیلی.

کیلگ به اجتماع وارد می شود

   ببین کیلگ اگه دیشب بهم می گفتن روز بعد محمّد علی بهمنی رو از نزدیک می بینی بهش می گفتم "شوخییی می کنیییی!" و از هیجان خوابم نمی برد.

خب حالا امروز چی داشتیم؟ محمّد علی بهمنی ای که به ترشحّات ذهنی من گوش سپرد و حتّی به وجد اومد. هزار پلّه فراتر از تصوّراتم! برای من حتّی صرف دیدن این بشر از فاصله ی نزدیک تا یک هفته می تونست کاملا سرحال نگهم داره، الآن دیگه اینقدر برام ناباورانه شد که کاملا دارم تو هپروت سیر می کنم. یعنی دیگه واقعا مرز باور و حتّی نا باوری رو رد کرده و همینه که باعث شده تا به این حد آروم باشم و بتونم بیام بنویسم اینا رو.

قبلش دیدم اینجوری بود که خب می رم یه عالمه شاعر خفن هستن و می شینم به حرفاشون گوش می دم و لذّت می برم. رفتم، بهم گفتن جلسه ی شعر خوانی و نقده. دلت می خواد شعر بخونی؟ بنویسیم اسمت رو تو لیست؟ منم نیست که زیاد بلد نیستم حرف بزنم، سکوتم رو علامت رضا گرفتن و این شد که به خودم اومدم و دیدم  روی سن هستم و یه میکروفون جلومه. خداااااااااااااای من.

و واقعا تهش نمی دونم چه جوّی با فاز چند ولت منو گرفت که ول نکرد و رفتم اون بالا جلوی اون همه آدم سن بالا ی جا افتاده ی شاعر به عنوان یک جوجه عرض اندام کردم. 

فرض کن کیلگ!!!

 محمّد علی بهمنی به من گفت استعداد شعری ثبت نشده.

 واو. من الآن برم تو کدوم بیابونی این انرژی الآنم رو خالی کنم؟ حالا می دونم که زیاد واقعیت نداره چون من که واقعنی شاعر نیستم و کلّی سر و کلّه می زنم تا یه بیت شعر درست حسابی بتونم بنویسم ولی این حال شاد رو از خودم نمی گیرم ک. 

فکر کنم جوون ترین آدم اون جمع بودم. کیف کردما. کیف. آخه ناموسا فکر نمی کردم همچین کار خاصّی باشه ولی گویا که هست. حتّی تهش که برگشتم سر جام، بغلی م زیر چشمی سر تا پام رو از نظر گذروند و نگام کرد و بهم گفت: "خوب خوندیا!"

الآن کاملا داغ داغ م و کلّه م حسابی باد داره.

خودم هم که صدای خودم رو تو میکروفون می شنیدم واقعا باورم نمی شد خودم باشم. قورباغه آب پز شده بودم احتمالا، اصلا نفهمیدم چی داره می گذره.

ویس حرف هاش (من تقریبا از تمام مکالمه های مهم زندگی م ویس بر می دارم.) رو به نشانه اثبات ادّعای گنده م به بابام نشون می دم، با ناباوری می گه:

- واقعا این خودتی؟ تعجّب می کنم از تو... چی خورده تو کلّه ت همچین کاری کردی؟ واقعا پا شدی رفتی رو سن؟ واقعا؟ واقعا؟ واقعا؟

-  فکر کنم آره. راستی خش خش وحشت ناک پس زمینه رو می شنوی؟

- آره، مال چیه؟

- پامه. مثل ژله می لرزید، تبلت روش بود همچین پس زمینه ای ایجاد شده.

تا حالا دو بار همچین اتّفاقی برام افتاده که علاوه بر دست، پاهام هم به لرزه بیفتن و هرچی تمرکز کنم نتونم جلوی لرزش شون رو بگیرم. یعنی کلا همیشه مهارت نابی داشتم تو بروز ندادن هیجانم دیگه. از درون دارم نابود می شم قشنگ ولی بیرون کسی نمی فهمه عموما. حتّی سر دوبل جلوی افسر که اکثرا می گن ما پامون می لرزه من خیلی شیک پدال به پدال می کردم... 

ولی تو این دو مورد این قدر بهم هیجان وارد شده که کنترل پاهام از دستم در رفته. واقعا مزاح و شوخی نیستا. با دست، پا هام رو فشار می دادم رو زمین، باز زانوهام به رقص می افتادن. انگار که پاهای خودم نباشه. بالا پایین می پریدن احمقای نفهم.

یک بارش که امروز بود و به خیر گذشت، یکی ش هم خدا نصیب نکنه سر امتحان سر و گردن می خواستم تقلّب کنم  و استادش استادی بود از رده ی سگ سانان که متقلّب ترین فرد کلاس هم دل تقلّب رو نداشت ولی من نمره ش رو می خواستم و  راه دیگه ای هم نبود متاسّفانه باید کتاب باز می کردم. 

خلاصه اینکه... خوبه سکته نکردم.

یک استعداد شعری ثبت نشده می نویسد.سجده بفرمایید. هه.

 واو.

بازم واو.

پ.ن: جدّی واو. برم خودمو از لب پنجره پرت کنم پایین ببینم دنیای موازیه یا واقعی بود اینایی که نوشتم.

به قول تایپیست انتهای جزوه های دانشگاه : نه خسته...!

گویند علی می زده صد وصله به کفشش
ای کاش دل خسته ی من، کفش علی بود...

   ای کسی که برای اوّلین بار این بیت رو نوشتی... ای کاش قدر سر سوزن ازت اطّلاعات داشتم و می شناختمت. ای کاش دوستم بودی. ای کاش شده فقط برای یک ساعت رو به روی هم می نشستیم و تو چشمای هم خیره می شدیم. بی کلام.
امام علی که خیلی وقته مرده و از دستش دادیم. ولی تو به احتمال نود و پنج درصد زنده ای هنوز. من دوست دارم با عقایدت آشنا بشم. دوست دارم لحن بالا پایین شدن صدات رو وقتی داری مصرع دوم رو می خونی تو حافظه م ثبت کنم. دوست دارم ببینم چه قدر می تونم شبیه شاعر اصلیش بخونمش.  دوست دارم باهات مسابقه ی کی خسته تره بدم. دوست دارم احساست رو از زبون خودت بشنوم. بازگو شدن حالت وقتی داشتی برای اوّلین بار می نوشتیش. چی دیده بودی که اینو نوشتی؟  انگیزه ت چی بود از نوشتنش؟ صرف دین؟ صرف مدح؟ اصلا چه قدر احساس هات شبیه من بودن؟ چون مغز من خیلی وقته به طرز ساده لوحانه ای  این برداشت رو کرده که تو به مقادیر زیادی می تونی خود من باشی.
نمی دونم چه قدر دیگه باید زندگی کنم تا دیگه از این احساس ها نداشته باشم و واسم عادی بشه. احساس به آدمی که ندیدمش، نمی شناسمش و حتّی نمی دونم الآن زنده س یا نه. زجر دهنده س کمی تا قسمتی خصوصا که می دونم هیچ وقت پیداش نمی کنم  و تازه اگه هم ببینمش نمی تونم باور کنم که خودشه.
الآنم به صورت خود جوش یه آهنگ من در آوردی شبیه گروه سرود های کلیسا داره تو مغزم پخش می شه. فکر کنم صدای ویولن هم می شنوم.