حرف بزن

قدیما توی فروم سمپادیا که برای بچه های سمپاد بود فعالیت می کردیم، البته من نه. چون من مثل همیشه یه ناظر بی سر و صدا و خفه خون گرفته بودم. بقیه رو می گم. اونجا یه تاپیک داشتیم، حرف بزن. محدودیت دو پست در روز داشت و می شد از روزمره هات، غر و غر هات، دلتنگی هات و عصبانیت هات بگی و بقیه می خوندن! لامصب برای یه مشت بچه دبیرستانی بهترین روش تخلیه ی روحی بود. فکر کنم محبوب ترین تاپیک سمپادیا بود.

حالا مسئله این است که آیا ما واقعا حرف بزنیم؟ یا نزنیم؟

امروز داشتم رانندگی می کردم و خبری که گرفته بودم جالب نبود.

به خودم اومدم دیدم دارم تو اتاقک ماشین با خودم حرف می زنم، بلند بلند :" اگه می خواهی گریه کن.. کسی نیست."

البته که بازم گریه نکردم، حتی وقتی تو تنهایی های خودم داشتم به خودم چکشی امر می کردم که گریه کن.

بچه ها من دقیقا می دونم چرا این رویه رو شروع کردم، دقیقا می دونم مشکل چی بود که همه چی رو بوسیدم گذاشتم کنار تا هیچی باقی نمونه...

می دونم چی شد که دیگه حتی اینجا هم ننوشتم، جایی که برام مامن و ماوا بود... ولی واقعیت اینه که من نه فقط اینجا رو... من همه چی رو ول کردم. در اصل زندگی رو ول کردم. رها کردم. به معنایی فراتر از از خود کلمه ی رها کردن. البته که خیلی زودتر از ول کردن اینجا این فروپاشی شروع شده بود. خودم بخوام تخمین بزنم حس می کنم از اول دبیرستان. از چهارده سالگی اینا.

من دقیقا می دونم که ما چگونه و چرا ما شدیم. دقیقا می دونم چی شد که اینجوری شد. ولی خب هیچ کدومش فایده ای هم نداره. چون دونستنش خیلی فرق خاصی با ندونستنش نداره.

دیدین یه سری ها مثلا هی نهیب می زنن... فلانی، مهندس، دکتر، رها کن بره؟ ولی جواب نیست. اصلا جواب نیست. واقعا یه وقت خر نشید رها کنید بره. بدتر میشه. چون هرچی ولش کنید ول تر میشه. درست نمیشه. معتقدم این تکنیک های روان شناسی زرد باید جمع بشه واقعا، وگرنه یه مملکتی با این توصیه ها خودشون رو به چوخ می دن.

الان ببینید، من بعد سه سال اومدم (چند ساله؟!)، بازم با یه حال فرا سمی.. شاید حتی سمی تر از روزی که می دونستم دیگه حتی نوشتنم مجاز نیست. و  الان دارم فکر می کنم اصلا حرف زدن کار درستیه؟

بچه ها من یه زمان شعر می نوشتم. شعر هایی که واقعا برای سن خودم شاهکار بود و انصافا معنی می کشیدی بیرون ازش! ولی یه شبه گذاشتمش کنار.

بچه ها من کتاب می خوندم! مثل یه نیفن. ولی الان زور می زنم که یه فصل از هر کتابی رو اونم روزنامه ای بتونم بخونم.

اینجوری نیست که رهاش کنید و کسی بیاد نازتون رو بکشه که عاقا بیا و رها نکن این سر طناب دستت باشه. نه. این نیست. با مخ سقوط می کنید. تهش همینه. البته اگه تهی داشته باشه، نهایتا مختون می پاچه روی اسفالت. اگه هم ته نداشته باشه، سقوط می کنید... و سقوط می کنید... و... سقوط می کنید. یه طوری که سبک زندگی تون می شه سقوط کردن.

و واقعیت امر اینه که من دلم نیومد شما رو هم دنبال خودم بکشم که در سقوط همراهم باشید. که "بیایید سقوط کنیم." ترجیح دادم این مرحله رو سولو آنلاک کنم.

همون طور که دیگه دلم نیومد هیچ شعری بنویسم، چون معتقد بودم بی انصافی محضه که آتشی که داره داخلم شعله می کشه رو کلمه کنم و بدم دست ملت بخونن صرفا با این بهانه که خودم رو آرام می کنه!

 سعی کردم راه درست  رو انتخاب کنم، و تنها سقوط کنم.

گاهی که یه متن رو می خونم و بعدش اینقدر به هم می ریزم که نمی دونم چه کار کنم... یا وقتایی که یه اهنگ غمگین به گوشم میاد (من خیلی وقته دیگه اهنگ هم گوش نمی دم صرفا تکه پاره هایی ازینور ازونور به گوش می رسه)... یا یه کلیپ غم انگیز می بینم...  اولین کاری که انجام می دم، دشنه رو نشونه می رم سمت خرخره ی نویسنده یا نوازنده اش. کلا خالقش یعنی. که بی شرف.. چه طور دلت اومد اینا رو بنویسی یا بنوازی؟ چه طور تونستی این کار رو بکنی با مردم؟ چه جور دلت اومد سم بپراکنی؟ نگفتی یه بدبختی مثل من می خونه دلش اشوب میشه؟ الان مسیولیت این حال خراب رو قبول می کنی دل گنده؟ 

من حتی با اطرافیان محدودم هم نمی تونم همچین کاری کنم! کوله باری از پیام باز نشده دارم... از مدت ها قبل. حسابش دیگه از دستم در رفته. اخرین تماسی که باید جوابش می دادم مال یه ماه پیش بوده. و دیگه رسما نمی دونم کی از دستم ناراحته کی نیست سر این رفتار هام. 

ولی خوشحالم و هنوزم به نظرم تصمیم درستیه. تنها چیزی که ازش اطمینان دارم همینه. ما نیازی نیست تو حال بدمون هم رو شریک کنیم. تو خوبی ها... تو شادی ها بله. شادی امر مقدسیه و باید پراکنده بشه. ولی غم ها باید تنها به دوش کشیده بشن. اگه کسی اون قدر با مرامه که میاد غم ما رو هم به دوش می کشه دمش گرمه. اون مشتیه و پر طرفدار. آدم حسابیه. ولی ما خودمون هم باید مسئولیت غم مون رو به عهده بگیریم. اینقدر بدبختی و غم هست تو این دنیا، و هر کدومش به یه نحوی به پاچه ی کسی فرو رفته که... آدما خیلییی هنر کنند بتونن همون غم خودشون رو منیج کنن. نیازی نیست ما کام کس دیگه ای رو تلخ کنیم. نیازی نیست کسی که امید داره رو نا امید کنیم. نیازی نیست مثل دیوانه ساز باشیم و قطره های انرژی رو از وجود افراد بمکیم بیرون! 

و من دقیقا به همین علت ننوشتم و رها کردم. چون اگه مسخره بازی و دلقک بازی دراوردن هام رو بذارم کنار، من از یه جا به بعد فقط می تونستم از غم بنویسم. از غم بی نهایت و جانکاهی که تمامی نداره. و این درست نبود. و کماکان نیست.  

و تازه به قول مارگو، ازم نخواه بنویسم (براش گریه کنم)، چون اگه شروع کنم، فکر نمی کنم دیگه بتونم دست نگه دارم.