جماعت وبلاگ،
Answere me...
آیا وایب زمستون رو می گیرید یا نه؟
تو رو خدااااااا
دیگه
وقتشه که بگم
بووووووووو.....
پ.ن. شما فقط نوشته ها رو می خونید، ولی من هر سال که این پست رو می گذارم تو ذهنم پارتیه! پس عین ادمیزاد برقصید. :)))
پ.ن. من الان خونه ام. فکر کنم از معیار های خوشبختی بود که تو روز های برفی و خیس بتونی لنگت رو زیر پتو دراز کنی و از پنجره ادم های یخ زده رو به تماشا بشینی. دیگه انترنم باشی اووووف که چه شود. البته که کشیک دارم از ظهر، (و بیایید بهش فکر نکنیم که با کی :() ) ولی فعلا که عشقه.
دستمه سوسیس
سوسییس...!
پ.ن. -ما چی هستیم؟
- بووو
- چی می خوایم؟
-بووووووو
-کی می خواهیمش؟
- بووووووووووووووو
آقا واقعا هیچ آهنگی تا حالا بر وزن "بوووووو سرده" با محتوای "جیییییز گرمه" و در وصف گرمای جیز کننده سروده نشده تا که من بیام تو این نیمه ی سال بازنشرش بدم؟
یعنی دیگه آفتاب اینقد امروز به مخم تابید، نصف شعر رو تا الآن سرودم خودم تا برسم خونه! تموم که شد می ذارم بخونین.
کسی با تیک تاکیا آشنا نیست شعرمو بده اونا بخونن مجموعه شون کامل شه؟
دیگه نمی کشم! خداحافظ.
ما رفتیم بریم
ول شیم شل رو برفا،
شرط ببندیم تحمّل کی بیشتره لخت تو سرما.
و بدونید معدل من از الف می افته این ترم،
که مسئولش من نیستم.
مسئولش پرایده س،
و آلودگی هوا هست،
و زلزله هست،
و چنج کردن رژیم هست،
و برف امروز،
و سرماخوردگی فردا.
دیگه فعلا همینا رو پیدا کدم برای اینکه الآن خودمو راضی کنم بپیچونم برم پارک.
همه ی برفا رم دست زده می کنم فردا صبح واسه هیچ کدومتون هیچی نمی مونه. ؛)
پ.ن. والّا عاشق مردم تهرانم.
در هر حالتی می ریزن بیرون.
زلزله شه می ریزن بیرون،
اغتشاش شه می ریزن بیرون،
شام غریبان شه می ریزن بیرون،
برفم بیاد می ریزن بیرون!
خب شما الآن باور نمی کنین ولی اینا همه خانوادگی دراومدن بیرون الآن. خانواده ی منم قراره بهم اضافه شه. :-"
نام گذاری شون می کنم محلّه ی ندید بدید ترین ها.
پ.ن. من مثه اینا ندید بدید نیستم، نیستم، نیستم. ولی...
عاخ چرا جهنّم هستم والا یه اینستاگرامم رو به فاک دادم با این شاخ بازیا، رو دلم مونده الآن می فهمی کیلگ؟ تازه اینجا تو وبلاگ خیلی خوبه بقیه ی بچّه ها نیستن عکس برف آپلود کنن خودم هم عذاب وجدان نمی گیرم کار تکراری انجام بدم.
( دو تا عکس می ذارم بی ادیت ک حجم بارشو درک کنید و دومی با ادیت ک چشماتون نوازش داده بشه.)
چیزه یه اکیپ جوون مختلط از دور باحال بودن جیک ثانیه دلم خواست می رفتم باشون شادی می کردم. بعد ازونجایی ک توانایی بدیعی در برقراری ارتباط دارم با جمع و تجربه شو داشتم، به محضی ک برم اون تو از برم که سیر تغییر احساساتم از چه قرار خواهد بود، بی خیالش شدم.
منتظر شدم یه بچّه ی واقعی جنم دار بیاد برف بازی ک بعله مدارس تعطیل شد و کشیدیم پایین بچّه رو و به دنبال اون مامان بابای بچّه رو. دل همه شون سوز ک منو تحویل نگرفتن! چون ما ها جوون تر بودیم و داهاتی ترین آدم برفی (شایدم خرگوش برفی!) جهان ک آکرومگال بود رو، روی سطل آشغال با پنجه های همایونی مان از یخ تراش دادیم. و پهلوم درد می کنه.
و بر لوح های خویش بنویسید برف واقعا شادی مقطعی میاره. من الآن کاملا مست شدم دیگه نمی فهمم چی دارم تایپ می کنم. حتّی درد هام رو هم در این لحظه یادم نمی آد. و این خوبه. فک کنم ک خوبه. نه کیلگ؟!! احتمالا حسّ روباه های برفی هم همینه.
عه چرا دردم یادم اومد. یهو فکر کردم ک اگه این بچّه رو نداشتم کنارم چقد اوضاع بی ریخت می شد. فرض کن اگه ایزوفاگوس قبل از من بمیره، من تمام زمستون های بعدشو با تنفّر از برف خواهم گذروند. یاد فرد و جرج افتادم. خوب جرج خیلی داغون شد راستش. چه بیخ دار.
مامور شدم این فیل رو از خواب عصرانه ش بیدار کنم، دیگه دیدم تنهاییم و خطری نیست و انرژی مو هم امروز به مقادیر کافی خالی نکردم هنوز،
شروع کردم یکم باهاش شوخی خرکی کردن...
دیگه تا ک رسیده بودم به اون تیکه ی بووو سرده که می گه:
"برو بریم
برو
انریکو و
دمی مور و
جنی لو و
جی زی رو
کلکسیون کن ببین."
از خواب پا شد، دستاشو تو هوا تکون داد انگار ک بلیط بخت آزمایی برده باشه و گفت:
" هزار دلار! هزار دلار می دم واسه همین. همینو بدین می برم. کمیابه جای دیگه پیدا نمی شه."
وللّه ک یه لحظه حس حیوان سیرک بودن بهم دست داد. یعنی بچّه ی سیزده ساله تونم روحش تا این حد خشکیده! چه وضعشه آدم نمی تونه دو دیقه مسخره بازی در بیاره کنارتون؟
شهریار کوچولو؟ احوالات؟ یه چاه بیار با هم توش فریاد بزنیم. چی ان این عصا قورت داده های روانی. :)))
الآن هم طرف نشسته زانوی غم بغل گرفته، می گه وای من نمی دونم چرا این پاک نیّت احمق چهارده صفحه بهم مشق ادبیّات داده! بعد اداشو در می آره می گه طرف بر گشته بهم گفته:" این کار به نفع خونواده ته!" و غر غر های پشت بندش که : "مگه جنگه؟ چرا نمی فهمه امروز روز متوسّط ها بود امّا من تو گروه ضعیفام؟"
پاک نیّت پاک نیّت من خانواده شم. دمت گرم. هات. جیز. واقعا این حرکتت به نفعمونه. جووون. فقط من مشکل دارم هنوز نمی فهمم ک چرا از تبار من همچین جلبک ادبیّات نفهمی در اومده!
# کشفیات: این کتاب ریاضی جدیدا به مقسوم علیه می گن شمارنده. واو. عاد کردنم شنیده بودیم... ولی دیگه شمارنده؟ مگه قلم چیه حاجی؟ حداد عادل تا کجا می خواد بره داخل؟
- برم حموم؟
- آخه سرده! سرما می خورم تا یک هفته نمی تونم برم دانشگاه.
- پس نرم حموم؟
- آخه کپک زدم! من با این وضع فردا چه جوری برم دانشگا؟
(می بینی کیلگ در هر صورت من آدم دانشگا رفتن نیستم باید بمونم خونه فردا رو...)
فرشته ی آب و هوا اصلا از عملکردت راضی نیستم. دو فرقون خاک تو کلّه ت.
بهت گفتم بارونِ گرم می خوام لعنتی. نه بارون سگ لرز. احمق نفهم.
دیروز داشتم از جلو یه برجی رد می شدم، ازین پول دار لاکچری های تهران... یَک بخاری از موتور خونه شون می زد بیرون که یه لحظه برگشتم گفتم نیگا حیوونکی ها خونه شون آتیش گرفته. بعدش که رفتم جلو تر فهمیدم بخار موتور خونه س، عین این سگ ولگردا که غذای گرم در شب برفی می بینن تو دلم ناله کشیدم فقط.
دو حالته،
آدم تو زندگیش
یا باید به پوشیدن لباس گرم اعتقاد داشته باشه،
یا شانس و اقبال باید یه مدیر ساختمون غیر خسیس نصیبش کنه.
ما هم که ول معطل.
دلم واسه یکی از رفیقای دبیرستانم تنگ شده. این هوای سرد منو یادش می ندازه. بد جور.
سه سال تمام مکالمه ی سر صبحمون این شکلی بود:
- بووووو سررررده کاپشنم کو؟
- حتّی یه پولیورم باشه ممنون...
- حتّی یه پولیورم باشه ممنون...
- حتّی یه پولیورم باشه ممنون...
- حتّی یه پولیورم...
- حتّی....