دهکده ی آبی پارس

ببین من اگه یه پارک آبی داشتم و می خواستم برای سانس شبانه ی مردونه ش تبلیغات کنم با پیامک، یه متن بهتری از متن زیر انتخاب می کردم. یا حداقل اینقدر تک کلمه و تلگرافی پیامک نمی دادم. واااااای:

" آقایان،

امشب،

تا ۲ بامداد،

۲۵ تومان.

دهکده ی آبی پارس."

بعد آخه نکته ش اینه که فقط اون چهار تا خط اوّل تو پیش نمایش اس ام اس می آد، قبل اینکه بازش کنی. تو نوتیفیکیشنم همونا می آد فقط.

فرض کن یکی بیاد اتّفاقی یه همچی نوتیفی رو گوشیت ببینه. سرتو به کدوم بیابونی می ذاری فرار می کنی بهش؟

داداشم اصلا می خوای تلگراف کنی هم بکن، 

ولی همون خط آخرو بذار اوّل پیامک حداقل لامصب.

این چه کوفت پیامک تبلیغاتی ایه؟

پ.ن: گاااااد. چک کردم، پیامک قبلی ای که بهم فرستادن اینه (هوم من کلا خسته تر از اونم که پیام تبلیغاتی پاک کنم حتّی):

" واسه داشتن اوقات خوش همه چیز مهیاست."

کلا این مسئول تبلیغاتشون رو من باید حضورا ببینم. خخخ. ساقی ش اصل جنسه!

تگ ها رو باید فکر کنم بزنم. الآن وقت نیست، بعدا می آم واسش هش تگ ژنریت کنم. اصلا الآن خیلی هول هولکی شد سوژه مو به باد دادم ولی مهم نیست دیگه چه کنم.

پ.ن. آخه هی من می خوام مودب وبلاگ بنویسم نمی ذارن. نمی گه مردم جو گیر ما استخرشو با یه جا دیگه اشتباه می گیرن. پوف. 

کاش اصن یه وعضی ها بیان اینو بردارن جوکش کنن. کاش بیان اینو بردارن جوکش کنن. کاش. کاش. کاش. چه قدر بده من می تونم سوژه پیدا کنم ولی نمی تونم خنده دار بنویسمش. داره حیف می شه.

مثلا این می خواست جوک شه، باید اوّل متن اس ام اس رو می نوشتم. بعد زیرش سه نقطه می ذاشتم. چند خط پایین تر می نوشتم دهکده ی آبی پارس، بی ادب  و منحرف هم خودتونید. 

خلاصه من خیلی تو این مورد طنز پردازی مشکل دارم. خیلی عح.

خخخ

بچّه ها بچّه ها مکالمه ی بین مامانم و داداشم الآن خود سوژه س. سوژه ترینه. وای.

دارم از خنده می میرم. :))))

حالا شاید بزرگ تر ک شدم و زنده موندم و قلمم بی پروا تر شد، براتون با جزئیات نوشتم.

ولی وای. 

حالا قدر منو می فهمه. قدر داشتن یک بچّه ی خجالتی و درون گرا.

پاچیدم از خنده. :)))))

پ.ن:

ای کاش یه ویس ریکودر کوچیک قدر ته خودکار با کیفیت بالا داشتم. 

ای کاش یه ویس  ریکورد کوچیک قدر ته خودکار با کیفیت بالا داشتم.

ای کاش داشتم.

عح لعنتی.

من باید صداشو می گرفتم حداقل که وقتی بزرگ شد به خودش بدم بمیره از خنده.

پ.ن بعدی:

خدایا این چه مغزیه آفریدی واسه من؟

روم نمی شه تو چشمای هیچ کدومشون نگا کنم دیگه.

جالبه واسم.

گندشو یکی دیگه می زنه، خجالت و شرمش رو من به دوش می کشم...

فیلم چیز

هی کیلگ به نظرت من کار درستی کردم الآن به مامانم یاد دادم فیلم پورن یعنی چی؟

خاک بر سرم.
تازه داشت می خوند پورِن.

باید برم ببینم تو محلّ کار فسق و فجورشون دیگه چیا بهش یاد می دن. نچ نچ نچ. این بچّه این جوری نبود. رفیق ناباب آدمو به کجا که نمی کشونه... برم چپ و راستشون کنم؟

بعد آخه وژدانا خیلی آموزش سختی بود. :))) چرا با من این کارو کردی مادر؟ خدا رو شکر که چشم تو چشم نبودیم فقط از طریق صوت اطّلاعات رو منتقل کردم. تا یک دقیقه داشتم سعی می کردم واژه ی مناسب پیدا کنم گیر نمی اومد. هی می خواستم بگم چیز... چیز دیگه. چیز. یعنی چیز. اون بنده خدا هم هی تفهیم نمی شد. 

دیگه تش دلو زدم به دریا یه جور تفهیمش کردم که تا آخر عمرش...

الآن یکم عذاب وجدان دارم راستش!

می بینی کیلگ؟ زمونه برعکس شده. یه جوری ام برعکس شده که خودمم نمی تونم توجیه ش کنم.

یعنی اگه از کل بچّه های جهان، یک نفر باشه که لک لک ها واسه خانواده ش آوردنش در حالی که داخل یه پارچه ی سفید به نوک لک لک آویزون بوده و سر بقچه ش هم یه پاپیون زده بودن، شک نکنید که اون یه نفر خود خودمم. باز اگه از کل جهان، یک انسان باشه که به مثابه گل ها از طریق گرده افشانی به وجود اومده، اونم قطعا خود خودمم. اینم بگم؟ اگه فقط یه خانواده باشن که صرفا پیش خدا دعا کرده باشن که بهشون بچّه بده، قطعا پدر و مادر من بودن و خب خدا هم دلش سوخته بدیهتا که من دارم اینجا می نویسم.

گاااااااد. نکنید آقا نکنید. مکالمه رو با بچّه به جاهای سخت دهشتناک صورت قرمز کن نفس بند آور نکشونید. این چه عذابی بود شب امتحان؟ 

جدّی وقت ندارم، ولی یه کاری می کنن آدم نتونه ک پست نذاره.

هشتگ یک همچین خانواده ی مودب و فرهیخته ای هستیم ما. راستش فقط من اضافه ام توشون انگاری!