و اینجاست که باید گفت: "قالیباف متچکریم!!!"

این پستم رو یادتونه؟ (اگه لینک زیر واستون جدیده ولی می خواید این پست رو تا ته بخونید، یکم وقت بذارین این لینک زیر رو بخونین اوّل و بعد برگردین اینجا. به خاطر من. زیادم وقت نمی گیره.)

http://kilgharrah.blogsky.com/1395/03/10/post-230/%D9%87%D9%81%D8%AA%D9%87-%DB%8C-%D8%B1%DB%8C%D8%B3%D9%87-%D9%87%D8%A7

از قصد اینجوری لینکش کردم که تاریخش روی این پست بیفته. به تاریخ یک سال پیش، امروز.

خوشحالم  که در عرض یک سال تونستم به این خواسته ام برسم. خوش حالم که نمردم و زنده موندم تا با دستای خودم اون روز دکمه ی عکس گرفتن دوربین رو فشار بدم. حس می کنم یکی از عقده های ذهنم باز شده. دیگه اون حس بدبختی عظیمی رو که سال پیش موقع نوشتن اون پست داشتم ندارم. حداقل توی این زمینه!

عکسا رو هفته ی پیش گرفتم، توی حاشیه ی یه زمین بی استفاده که شهرداری بوته کاریش کرده. تهران.

این شما

و

این گل های ریسه ای:

   ادیت ندارن. چیزی رو می بینین که من با چشمام می دیدم. آسمون به همین زیبایی بود و ریسه ها مثل آویز به جای آسمون از زمین زده بودن بیرون. (میشه کلیک راست ویو ایمیج کنین و غرق شین تو اون دو تا اوّلی حتّی!) صرفا یکم تیرگی روشنی تصویر رو درست کردم که اونم مشکل از ناشی گری خودم هست تو عکاسی. یکی از فالوئر های اینستاگرامم هست، ارشاد. زیاد سفر می کنه و کلی عکس می ذاره از سفر هاش. کوله گرده به قول خودش. چند وقت پیش یه عکس گرفته بود و زیرش کپشن کرده بود که "از معدود عکس هایی که تونستم دقیقا اون چیزی رو که می بینم به شما هم نشون بدم." الآن اگه این جا اینستاگرام بود، منم باید زیر این پستم کپشن می کردم:"اوّلین عکسی که تونستم اون چیزی رو که می بینم ثبت کنم." ولی اینجا اینستاگرام نیست و قر و فر هم نداره و منم میلیونی فالوئر ندارم.

برای همین ساده واستون می نویسم بعد یک سال، من رفتم و بهشون دست زدم و تو گوش خودم گفتم:"ببین چه قدر نرمه، کیلگ." و مثل یه بز که یه دشت پر از علف سبز تازه ی خیس و آب دار دیده، یک ساعت بین این گیاه ها چریدم. (و کلی هم سوراخ سوراخ شدم چون اون برگ های سبز حول محور ساقه شون به شدت تیز هستن و همین جوری که داری راه می ری تو بدنت فرو می رن.)

من هنوزم سر این حرفم هستم که نویل باید بیاد دستم رو بگیره ببره با هم مهرگیاه از توی گلدون بکشیم بیرون ( و کر بشیم!)  و تنتاکولا پرورش بدیم  ( و بهشون فحش رکیک بدیم که دستمون رو ول کنن!) و توی اتاق پرفسور های گیاه شناسی با هم نوشیدنی کره ای بخوریم و وزغ هامون رو به هم نشون بدیم.

دیدین می گن باید خواسته هاتون رو روی کاغذ بنویسین که وقتی به چیزی رسیدین بدونین خواسته ی چند روز پیشتون بوده؟ از همین پست به بعد یه هش تگ می سازم واسش و اینکار رو انجام می دم. مطمئنّم چیز باحالی در می آد از توش اگه زنده بمونم و بلاگ اسکای هم سرورش سر پا بمونه.

حالا که دیدینشون واسم بنویسین:
+ اسم واقعیش رو اگر بلدین.

+ اسم پیشنهادی تون رو اگه به عنوان اوّلین نفر کشفش می کردین. (دور هم می خوایم واسه ی یکی از بوته های رایج بی اسم توی بلوار ها اسم انتخاب کنیم. هر چند می دونین که من از حرفم کوتاه نمی آم و اینا تا ابد برای من گل های ریسه ای باقی می مونن.) آهان اگه حسّش بود،  اینم بگین که توصیفاتم تا چه حد گلی شبیه این رو تو ذهنتون درست کرده بود تا یه تقریب نسبی از مهارت نوشتنم دستم بیاد.

(آهان. در ضمن من هیچم شنگول نشدم. در واقع روز خوبی نبود اصلا. سر صبح که یه خواب خیلی وحشت ناک دیدم تا یک ساعت که بیدار شده بودم نمی تونستم باور کنم خواب بوده و می لرزیدم و سعی می کردم به خودم مسلط شم. دانشگاه هم که رفتم از چند نفر که واقعا کاری به کارشون ندارم چند تا تیکه ی ناجور خوردم و نتونستم جواب بدم و الآن تو گلوم مونده دارم خفه می شم. ایزوفاگوس هم جواب چند تا از آزمون ورودی های مدرسه هاش اومده قبول نشده حال همه مون رو گرفته. باز خوبه جواب تیزهوشان نیست. چند دقیقه پیش هم سر یه موضوع کاملا مسخره که داشتن سالاد الویه ی سهم من رو می بخشیدن به ایزوفاگوس با مامانم شدیدا دعوا کردم و اونم برای اوّلین بار در مقابلم کوتاه اومد چون اینقدر عصبی شده بودم که دیگه واقعا نمی فهمیدم دارم چی می پرونم.  به هرحال گفتم سعی کنم انرژی مثبت بفرستم رو وبلاگ وگرنه کاملا پتانسیلش رو دارم از همین خط به بعد یه ریز واستون غِر بدم. که خوب چندان هم موفّق نبودم. این پاراگراف آخر نباید نوشته می شد اصلا.)

هفته ی ریسه ها

من بهشون می گم گل ریسه ای؛ نمی دونم اسم علمیش چیه ولی تا وقتی که این طبع آنشرلی وارانه چپونده شده تو مغز سرم نیازی هم ندارم بدونم گویا. 

شما چی بهش می گید؟ اصلا نگاشون می کنین؟ همین بوته های نسبتا بلندی رو می گم که روش گل های پنبه ای شکل ریسه ریسه رشد می کنه... 

مثلا چرا همه شون اسمای خفن مفن انواع اسموتی ها و شیک های کافه ها رو می دونن (و اگه من نوعی ندونم مسخره م می کنن و تا خرخره بهم می خندن و برچسب امل و دهاتی و پرت روم می زنن...!) ولی یه نفر نیست که به من بگه اسم این گل هایی که همیشه تو بلوار و پارک می بینیم چیه؟

تو اسم چیزی که هر روز از بغلش رد می شی رو نمی دونی ولی می تونی با اسم انواع غذاهایی که فلان خواننده تو اون سر دنیا می خوره جدول کلمات متقاطع درست کنی...گل های ریسه ای واقعا چی کم دارن ؟ 

در نتیجه چون کسی اسمشون رو نمی دونه؛

اینا همیشه واسه من گل ریسه ای می مونن و این هفته همون هفته ایه که شروع می کنن به باز شدن.

و من لعنتی اون قدری سرم شلوغه که نمی تونم برم یه عکس ازشون بگیرم آپلود کنم بذارم اینجا بفهمین چی رو می گم. و اون قدری بد بخت ترم که حتی وقتش رو ندارم  برم دست بزنم بشون و با خودم بگم:"ببین چه قدر نرمه، کیلگ."

گل های ریسه ای تا سه هفته ی دیگه می میرن تا سال بعد همین موقع.

 و خب؛ حسرت واژه ی کوچکی ست برای توصیف.

+من باید گیاه شناس می شدم. که اونم مثل هزار تا رشته ی دیگه ای که دوس دارم تو ایران کوفتی مسیرش به ته چاه سیاه بدبختی ها ختم می شه. نمی شه نویل لانگ باتم بیاد ببره منو با خودش؟ :-هوووم  :-با یه کیگ خیلی خیال باف طرفین.

پ.ن: این شعر مولوی رو داشته باشین. خوشم اومد ازش:

مشتری من خدای است... او مرا / می کشد بالا که الله اشتری

پ.ن بعدی: خب حالا فقط مولوی رو کشیدی؟ ما آدم نیستیم؟( :-حسود) یا نکنه زورت نمی رسه؟ :/