مربای قیر یا وقتی می خوای مادر نمونه ی شاغل باشی

مادر خانواده از صبح بیمارستان بوده و دو بیمار بد قلق گیرش افتاده بوده است،

این وسط خیلی به خودش فشار آورده و هم زمان  توت فرنگی های خوشگل قرمز قرینه ی شیرین خریده و مربای توت فرنگی را گذارده روی گاز.

و بسیار خوشحال از این حقیقت که از وقت خود نهایت استفاده را برده، ظهر آمده در تخت خویش بیهوش گشته است.

حال بیدار شده و متوجه شده که مربای توت فرنگی از نوک سر تا کف پا سوخته و به چوخ رفته! (تا همین جا هم من آمدم مربا را نجات دادم وگرنه خاکستر گشته بود.)

حال نشسته است و با لب و لوچ اویزان غم می خورد.... کارد بزنی خونش در نمی آید. حس و حال پدر بابک خرمدین در قلب و مغز او رخنه کرده است.

بش می گم مادر  من! مربای توت فرنگی که غم نداره. دوباره درست می کنی اصلا این بار خودم می روم می خرم با هم درست کنیم.

می گه نههههه نمی خوام اخه من خیلییی زحمت کشیده بودم!! :((( چرا سوختهههه؟ :(((((((

می گم تو رو خدا ارزشش رو نداره اعصابت رو خورد نکن.

باز می بینم حالش خراب توت فرنگی هاست.

می گم اصلا مگه نمی خواستی مربا درست کنی؟ آقا من هر روز صبح از این مربا می خورم. قابل خوردنه! ناراحتش نباش.

می گه وای نه باید همه اش را بریزیم بره. می دونی چقد پول شکرش می شد؟ :(((((( و لب و لوچه اش هر لحظه بیشتر از قبل وا می ره.

می گم بیا بیا آآه. ببین خیلی هم خوبه خیلی هم خوشمزه ست. دوستش دارمممم.

و جای شما خالی...

آدم واسه دل مادر چه کار ها که نمی کنه.

فقط یه اپسیلون مونده بالا بیارم توت فرنگی قیری ها رو. :)))) از استفراغ فاصله ای نیست از اینجا که منم!

چی کار کنم خوب داشت دق می کرد! و منم اصلا دلم نمی خواد جای پسر بابک خرمدین باشم.