امپراطوره

مثلا تو مایه های فکر کردن به این فکت،

ک درسته من الآن تو آنتارکتیکا نیستم،

و به جای سرما دارم از گرما هلاک می شم و غلت زنان به خودم می لولم،

و نمی تونم پنگوئن امپراطور بغل بزنم،

و فرصتش هم نیست اون حجم از سفیدی رو بندازم روی شبکیه م تا که غرق بشم توش،

که منطقا به احتمال زیاد شاید فرصتش هیچ وقتم پیش نیاد برام،

ولی اون آقا عکّاسه الآن دقیقا همونجاست،

و امروز عشقی منو فالو کرد،

که این خودش یه کانکشن با آنتارکتیکا برقرار می کنه،

و من با خیال همین دیگه ایشالّا می رم ک سرم رو بذارم رو بالشتم امشب،

خواب هاتون پنگوئنی. 

نه خب جون من یه دیقه عمیق شیم؛ من الآن تو لیست فالوئر هام یکی رو دارم ک دقیقا همون جاست!!!  می فهمی طرف تو خود خود آنتارکتیکاس...! و در شعاع چند کیلومتری ش قطعا پنگوئن امپراطور وجود داره. خب این واقعا رزق روحم شده است... جرئتم می بخشد و روشنم می دارد.

راستش از زمانی ک عکس اون پنگوئن های امپراطور رو آپلود کردم اینجا، اون قدر پنگوئن  لایک زدم، دیدم، حرف زدم، تصوّر کردم، کشیدم، خندیدم و خواب دیدم که حد نداره.

الآن سرم رو می ذارم رو بالشت به امید اینکه وقتی بیدار می شم، از لا به لای امواج الکترومغناطیس شوت شده باشم کنار دیوایسی ک امروز به من فالو دادن ازش. و مثلا بهم بگن: "اوه پسر سلام بالاخره از ماتریکس اومدی بیرون..."

پ.ن. مجازی جات. آره هه واقعا مجازی جات. مجازی جات واسه آدمای متخیّل مثل در کمد نارنیا می مونه. شیر، کمد و جادوگر...!!