Everything but Nothing
#خب عنوان با آدم حرف می زنه دیگه#Everything but Nothing
#خب عنوان با آدم حرف می زنه دیگه#درباره من
کیلگارا هستم...
نویسنده ی ناخواسته ی این وبلاگ ناخواسته...
_گاهی اوقات حس می کنم زندگی هم منو تو مسیر های ناخواسته ی زیادی گذاشته... طوری که نمی دونم به کدوم راه برم!_
راستی، وبلاگ منه، حرف های منه، و دیدگاه های من. از شیر مرغ می نویسم تا جون آدمیزاد. به هر حال یه وب ناخواسته موضوع خاصّی نخواهد داشت.
Kilgharrah. I would not have summoned you
If there was any other choice...
mnemailnadaram@protonmail.com
ادامه...
نظرسنجی
پیوندها
ابر برجسب
زمستان اوّلین جقل دون جغل دون و شعر یکتا ارام بخش جانان انتخابات دانشگاه خواب خندوانه کنکور شعر 9696 مرگ جام جهانی ۲۰۱۸ FIFA World Cup 2018برگهها
جدیدترین یادداشتها
همهبایگانی
- اردیبهشت 1403 2
- شهریور 1402 1
- اردیبهشت 1401 1
- بهمن 1400 8
- دی 1400 23
- آذر 1400 32
- آبان 1400 25
- مهر 1400 20
- شهریور 1400 32
- مرداد 1400 21
- تیر 1400 24
- خرداد 1400 18
- اردیبهشت 1400 27
- فروردین 1400 1
- اسفند 1399 12
- بهمن 1399 18
- دی 1399 15
- آذر 1399 14
- آبان 1399 29
- مهر 1399 40
- شهریور 1399 31
- مرداد 1399 42
- تیر 1399 30
- خرداد 1399 1
- دی 1398 14
- آذر 1398 36
- آبان 1398 61
- مهر 1398 42
- شهریور 1398 11
- مرداد 1398 20
- تیر 1398 7
- خرداد 1398 20
- اردیبهشت 1398 22
- فروردین 1398 25
- اسفند 1397 27
- بهمن 1397 57
- دی 1397 52
- آذر 1397 41
- آبان 1397 24
- مهر 1397 28
- شهریور 1397 36
- مرداد 1397 23
- تیر 1397 114
- خرداد 1397 44
- اردیبهشت 1397 18
- فروردین 1397 12
- اسفند 1396 63
- بهمن 1396 193
- دی 1396 48
- آذر 1396 77
- آبان 1396 35
- مهر 1396 58
- شهریور 1396 45
- مرداد 1396 42
- تیر 1396 38
- خرداد 1396 20
- اردیبهشت 1396 20
- فروردین 1396 11
- اسفند 1395 13
- بهمن 1395 13
- دی 1395 12
- آذر 1395 7
- آبان 1395 6
- مهر 1395 7
- شهریور 1395 8
- مرداد 1395 7
- تیر 1395 10
- خرداد 1395 7
- اردیبهشت 1395 8
- فروردین 1395 8
- اسفند 1394 3
- بهمن 1394 6
- دی 1394 6
- آذر 1394 6
- آبان 1394 5
- مهر 1394 9
- شهریور 1394 9
- مرداد 1394 8
- تیر 1394 17
- خرداد 1394 15
- اردیبهشت 1394 20
- فروردین 1394 7
- اسفند 1393 6
- بهمن 1393 3
- دی 1393 4
- آذر 1393 4
- آبان 1393 10
- مهر 1393 13
- شهریور 1393 18
- مرداد 1393 1
- تیر 1393 9
- خرداد 1393 9
جستجو
خشک شدگی
می دونی کیلگ؟ می دونی از کجا فهمیدم که دارم ذرّه ذرّه خشک می شم بدون این که مشخّص باشه؟ اینا بهش می گن بزرگ شدن احتمالا... امّا من بهش می گم خشک شدن.
از همین امروز. که رفتم شهر کتاب... و ... هیچی.
دقیقا هیچی. خالی. هیچ احساسی نداشتم.
نه به قفسه کاغذ رنگی ها...
نه به جعبه ی مداد نوکی ها...
نه حتّی به طرح جدید کیف ها و دفتر های سال تحصیلی جدید...
- نگا کن کیلگ. اون کوله هه رو. اون بالا.
...
- اوهوم.
- خب؟ همین؟ هیچی نمی گی؟
- چی بگم؟ آره کوله ست دیگه، مثل بقیه ی کوله هایی که آویزون کردن.
- کیلگ، یعنی می خوای بگی رنگش، سبزیش... ته دلت رو قلقلک نمی ده؟
- نه، خیلی وقته که دیگه نه.
- ولی کیلگ! کوله ی غفی ...؟ این کوله ی غفی ه. دوم دبیرستان که بودی دوست داشتی که...
-هه، من خیلی وقته که دیگه دوم دبیرستان نیستم.
- امّا غفی چی پس؟
- غفی مرده. تو زندگی من نیست دیگه. مثل مرده ها. به چیش بچسبم؟ بلد بود فقط همون دو سال فکر های آرمانی تو کلّه مون بکاره و بره. محو شه. نباشه.
- چیزی نیس، تو فقط اعصابت داغونه. یکم امید می خوای. برو اون وری...
...
- آره آفرین همون ور... اون کتاب نارنجی ه رو بردار.
- شوخی می کنی؟ "بیست داستان امیدواری؟" عمرا..
- بازش کن.
...
- کیلگ بهت می گم بازش کن. شانسی یه صفحه ش رو بیار. کیف می ده ها...
بازش می کنم. وسط یه داستان فرود می آم. روایت یه پسر جوون تو دانشگاست. مامانش زنگ می زنه... بهش می گه: "دکتر ها از بابابزرگ قطع امید کردن. اگه می خوای برای بار آخر ببینیش..." پسره سر مامانش جیغ می زنه، گوشی رو قطع می کنه.
کتاب رو می بندم. به صدای توی سرم نهیب می زنم:
-همین بود؟ امیدت همین بود؟
- ولی کیلگ تو که تا تهش رو نخوندی!
- واسم مهم نیست. دیگه مهم نیست. من می دونم تهش بابابزرگه می میره. حسّش می کنم. چه با یه داستان قشنگ و تاثیر گذار چه با یه سناریوی تلخ.
- کیلگ وایسا...! کیلگ!
و از شهر کتاب می زنم بیرون. برای مدّت های خیلی طولانی.
من دارم تبدیل به یه هیولای بی روح می شم. تبریک می گم به خودم.
یا خدا واقعا قرار نیست هر روز ادم پر انرژی و سرحال باشه شاید روز خستگیت باشه معمولا بعد چند روز سرحالی ممکن یکی دو روز کلافه باشی.یکم پیاده روی کنی یا پارک و فضای سبز بری بهتر میشی به خودت انقدر گیر الکی نده می تونی یه بستنی خودت مهمون کنی.سن هیچ ربطی به مقدار ذوق کردنت نداره این مزخرفاتی که جامعه میگه از سرت بیرون کن من هنوز شهر کتاب میرم دلم میخواد کوله بخرم:))))
یکم دنبال چرای این بی حوصلگیت بگرد مشکلی پیش اومده خبر بدی شنیدی؟ یا کلی کار انجام نداده داری که نمیخوای انجامشون بدی بجاش خودت اذیت میکنی؟یه دوره ای بود که انقدر کار سرم ریخته بود زمان استراحت یا تفریحم که میشد چون عادت نداشتم حال خودم میگرفتم یا یه سندرومی داشتم از تعطیلات رسمی بدم می اومد البته الان نه دیگه شرایطم عوض شده ولی توام می تونی بگردی ببینی چی توی ذهنت که جلوی چشمت نیست شاید یکم دقت بخواد؟
من
اصلا
چشم
ندارم
آدم
جوون تر
از
خودم
رو
ببینم
نقطه
.
و هر مکانی، هر فعّالیتی، هر اتفاقی و هر زمانی که این مهم رو بهم یاد آوری کنه، به شدّت حالم رو خراب می کنه. حتّی همون پارک. اون روز یک همچو حالتی داشتم احتمالا.
اگه هم بخوام اون جوری که نوشتی موشکافی کنم ذهنم رو، شاید اون حالتم می تونسته یکی از اثرات جانبی موضوع کتابی و فیلمی باشه که اون زمان داشتم ور می رفتم باهاش.
چند تا اهنگ بزارم:)
http://p30music.me/download-music/%D8%B4%D8%A7%D8%AF%D9%85%D9%87%D8%B1-%D9%82%D9%84%D8%A8-%D9%85%D9%86/
...............
http://rozmusic.com/%D8%AD%D9%85%DB%8C%D8%AF-%D9%87%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D8%AF-%D9%81%D8%B1%D8%A7%D9%85%D9%88%D8%B4-%DA%A9%D9%86.html
..........
دیدم جدیدهستن گذاشتمشون
خیلی کار خوبی می کنی.
دوست می دارم این حرکت رو.
طی سال های متمادی این حرکت هم خیلی وقته از سوی کسی دیگه زده نشده واسم. لینک آهنگ. که بهت بفرستنش... نه اینکه خودت پیداش کنی یا تو کانالی جایی ببینی. مثل جایزه می مونه.
از ته دلم میگم خوش به حالت
اینکه الآن دیگه حال و حوصله ی این چیزا رو نداشته باشی طبیعیه به نظرم . ولی اینکه توی بچگی حداقل این چیزا به قول خودت دلتو قلقلک میدادن خیلی خوبه
من از بچگی خشک بودم توی اینجور مسائل
نه ذوقی . نه شوقی . انگار نه انگار که بچم
الآنم که بزرگتر شدم که دیگه هیچی کلا.
نهالی رو فرض کن که از همون اول هیچوقت سبز نبوده و بدنه ی چوبی داشته همیشه
من همونم
ولی وقتی کسایی رو میبینم که با وجود سن بالاشون هنوزم این چیزا کودک درونشون رو تحریک میکنه و با دیدن این چیزا بچه میشن دوست دارم تنها بشم و بشینم به حال خودم گریه کنم
کودک درون هر کی با یه چیزی تحریک می شه بالاخره. باید پیداش کنی فقط. مال من کوله پشتی سبز که می دید دیوونه می شد. ولی زمانی. شاید منم مثل تو گمش کرده باشم الآن دیگه.
و اینکه تو دوران بچّگی اطرافیان خیلی تاثیر می ذارن رو این جور به اصطلاح ذوق ها. من اگه اینجوری بودم، خیلی ش رو مدیون مامان بابامم که چند روز قبل شروع اوّل دبستان یه شب تمام تو مغازه های تهران گشتن و منو به زور دنبال خودشون کشوندن که اوّلین کیفم رو برام بخرن.
یا مدیون فلان معلّمم. که یه کوله ی سبز جیغ می نداخت رو دوشش و مثل اسپایدر من باهاش اینور اونور می پرید انگار نه انگار که چهل و اندی سالشه.
می خوام بگم به نظرم اگه احساس می کنی از اوّل بدن چوبی داشتی، بیشتر به خاطر نوع برخورد اطرافیانت هست. وگرنه چه جوری یه بچّه می تونه روح بچّگونه نداشته باشه و سر ذوق نیاد با یه سری مسائل خاص؟
درسته
حق با توئه
الآن که فکر میکنم میبینم درمورد مسائل دیگه ای هم همینطوره . کلا جو خونمون توی بچگی باعث شده من چنین آدمی بشم
و البتّه جبره و نمی شه درباره ش غر زد. :)))
هرچند با توجّه به نوشته هات، چون بچّه ته تغاریه هستی نباید زیاد همچین احساسی داشته باشی. خدا رحم کنه به اون داداشت پس. بچّه های بزرگ تر خیلی کم محل می شن به خاطر وجود کوچیکه.
برعکس
داداشم خیلی بیشتر از من احساساتش رو بروز میده
و عملا خیلی برونگرا تر از منه
برعکسه تو خونه ما
دلیلش رو هم خودم تقریبا میدونم . شرایط خونواده ما زمانی که من داشتم دوران بغرنج کودکی رو میگذروندم حالت خاصی داشت . اتفاقات خاصی افتاد تو اون دوران . بگذریم
دنیا کلا به ساعت برون گرا ها می چرخه.
این وسط مسط ها درون گرا ها برای دل خودشون می لولند.