Everything but Nothing
#خب عنوان با آدم حرف می زنه دیگه#Everything but Nothing
#خب عنوان با آدم حرف می زنه دیگه#درباره من
کیلگارا هستم...
نویسنده ی ناخواسته ی این وبلاگ ناخواسته...
_گاهی اوقات حس می کنم زندگی هم منو تو مسیر های ناخواسته ی زیادی گذاشته... طوری که نمی دونم به کدوم راه برم!_
راستی، وبلاگ منه، حرف های منه، و دیدگاه های من. از شیر مرغ می نویسم تا جون آدمیزاد. به هر حال یه وب ناخواسته موضوع خاصّی نخواهد داشت.
Kilgharrah. I would not have summoned you
If there was any other choice...
mnemailnadaram@protonmail.com
ادامه...
باید دقیقا چه حسی داشته باشم؟ +18
این که دقیقا اتمام ثبت نام کنکور افتاده رو تولد من قراره چه چیزی رو به من القا کنه مثلا؟!
نمی دونم چه برداشتی داشته باشم... ولی به هر حال یه چیزی هست توش واسم که نمی تونم درکش کنم! :دی
یه اشتراک بی ربط و عجیب...
در آخرین لحظات هفده سالگی به سر می برم...
همه چیز آرام است. گویی می خواهم بمیرم. ( هرچند ترجیح می دادم بمیرم و جوون مرگ شم تا اینکه 18 سالم شه :-" )
از طرفی قرار است برای هجدهمین بار به دنیا بیایم.
اگر جادوگر بودم و در دنیای پاتریست ها... امروز اولین روزی بود که می توانستم هر کجا که دلم بخواهد جادو کنم. جادوی ردپا هم باطل می شد و دیگر کسی نمی توانستم ردم را بزند...
اما چه خیال بافی هایی...
من در این دنیا هستم! همان دنیایی که شاملو می گوید:
"دنیای ما بزرگه...
پر از شغال و گرگه...
دنیای ما _هی هی هی_
عقب آتیش_لی لی لی_
آتیش می خوای بالا ترک...
تا کف پات ترک ترک..."
از فردا اگر قتلی کنم مرا اعدام می کنند...
از فردا دیگر یونیسف خودش را مسئول نمی داند که از من دفاع کند... چون دیگر سن کودکی ام را پشت سر گذاشته ام...
از فردا دیگر کسی نمی تواند از حساب هایم پول برداشت کند حتی قیم قانونی ام...
از فردا می توانم در همه ی انتخابات ها شرکت کنم و این طور که بقیه می گویند سرم را شیره بمالند که رایت را شمردیم...
از فردا می توانم گواهی نامه بگیرم و پشت فرمان مردم را فحش کش کنم...
از فردا باید بیشتر بشنوم که : "تو دیگر بزرگی شده ای برای خودت"...
از فردا باید بیشتر احساساتم را قورت بدهم و نگذارم که بیایند بیرون...
از فردا فکر کنم مالیات و خراج و خمس و زکات و این ها هم به من تعلق بگیرد...
از فردا دیگر گذرنامه ام نمی تواند با پدرم یکی باشد...
از فردا باید خیلی بیشتر تصنعی لبخند بزنم و خیلی بیشتر در پشت سر بقیه تعریف کنم که فلانی چه قدر بی شخصیت است....
از فردا می توانم جک های مثبت هجده سال بخوانم... فیلم های مثبت هجده سال ببینم!!!
چه قدر فردا شوم است!
پتانسیلش را دارم که هر کسی را که روز تولدم را به من تبریک گفت تکه پاره کنم! ^-^
ولی به این فکر می کنم که مگر چه چیزی عوض شده؟ من همان کیلگارایی هستم که دیروز بود... امروز هست و فردا خواهد بود... هیچ چیز عوض نشده.
هنوز هم مانند چهارده سالگی هایم هری پاتر را می پرستم...
هنوز هم همان خرخوان همیشگی ام...
هنوز هم با شنیدن نام کامپیوتر و المپیاد دلم از شوق پر می کشد...
هنوز هم یک سری ها را می پرستم و یک سری ها را لعن و نفرین می کنم...
هنوز هم در دین و فلسفه و یک سری مسائل بنیادی سردرگم هستم...
هنوز هم دلم را به یک شارپ خوش می کنم...
هنوز هم ریاضی را می پرستم...
هنوز هم از درس دینی متنفرم...
هنوز هم دلتنگ همان هایی هستم که می گفتند زمان دوای درد جدایی شان است...
هنوز هم خیلی پخمه و ساده هستم و به راحتی اسکل می شوم...
هنوز هم یک سری فحش ها را نمی فهمم....
هنوز هم وقتی سهراب می خوانم به آسمان هفتم می روم...
هنوز هم حس می کنم که خیلی تنها و بی ارزش و بی دوست هستم...
هنوز هم از گذشتن زمان واهمه دارم...
هنوز هم سر یک برگ لواشک با برادرم قشقرق راه می اندازم...
هنوز هم رنگ سبز را فوق العاده دوست می دارم...
هنوز هم مثل اسب ها یورتمه می دوم...
هنوز هم روی گل های قالی می پرم...
هنوز هم هفت پرستم و سندرم تشدید دارم...
هنوز هم اگر نمره هایم بیست نباشد گریه ام می گیرد...
هنوز هم اگر یک دنیا وقت برای یک امتحان در اختیارم بگذارند همه را برای روز آخر می گذارم...
هنوز هم نفسم را می گیرم و با خودم می گویم: " اگر فلان قدر ثانیه دوام بیاوری، فلان چیز می شود..."
هنوز هم اگر جلویم را نگیرند تمام وقتم را پای تراوین تلف می کنم...
هنوز هم شعر های عموپورنگ و چرا و چیه را برای خودم در تنهایی ها می خوانم...
هنوز هم اولین چیزی که در کاغذ سپید می کشم علامت یادگاران مرگ است...
هنوز هم شعر های دبستانم و معلم های دبستانم را به یاد دارم...
هنوز هم عاشق جمع کردن کفش دوزک هستم...
هنوز هم باورم نمی شود که آن دوستم که در مهد کودک خدا را از درون سوراخ یک پاک کن نشانم داد دروغ می گفت...
هنوز هم کار هایی که می گفتند از سرت می پرد از سرم نپریده است...
هنوز هم دلم نمی آید سبزی های زرد را دور بیاندازم یا نخورم...
هنوز هم با کفش هایم حرف می زنم و تک تک مکان ها و زمان ها را به آن ها معرفی می کنم...
هنوز هم دهانم را زیر باران به سمت آسمان باز می کنم و باران می خورم...
هنوز هم باورم نمی شود که فلانی به من دروغ می گوید...
هنوز هم هشت را با سه جمع می زنم و می شود دوازده...
هنوز هم زیر بار عینک زدن نرفته ام...
هنوز هم خیلی خجالتی ام... و خیلی کم حرف...
هنوز هم دلم نمی آید از مداد رنگی های فابر کستلم استفاده کنم...
هنوز هم فوق العاده شلخته ام...
هنوز هم آهنگ های زبان انگلیسی را می خوانم و نمایش اجرا می کنم...
هنوز هم فکر می کنم که بشود روی ابر های کمولوس راه رفت...
.
.
.
نمی دانم بی شک اگر از من انتظار داشته اند که تا 18 سالگی شخصیتم را تغییر دهم بی جا بوده است. یا اینکه شخصیت من از همان بچگی شکل گرفته بود یا اینکه حالا حالا ها انتظار شکل گرفتن ندارد که ندارد!!!
به راستی اگر من نباشم چه کسی خواهد فهمید؟
هیچ کس...
حتی این وبلاگ هم خیال می کند که بزرگ شده ام و رفته ام پی کارم...
ولی یک قولی می دهم...
به که؟
خودم هم نمی دانم!!!
شاید به خودم... شاید به وبلاگ... شاید فقط برای این که ثبت شود و یادم بماند...
قول می دهم هیچ وقت نشوم از آن آدم بزرگ هایی که شازده کوچولو می گفت... اصلا قول می دهم هیچ وقت آدم بزرگ نشوم... قول می دهم که ذلت طرد شدن از دنیای بزرگ تر ها را و مشنگ زدن در بینشان را بخرم و تبدیل به یک آدم آهنی بی قلب نشوم...
قول می دهم هیچ وقت یادم نرود!
هیچ وقت یادم نرود که هیچ چیز عالم مهم تر از دانستن این نیست که در فلان نقطه یی که نمی دانیم، فلان بره یی که نمی شناسیم گل سرخی را چریده یا نچریده!
الان با این حساب من نمیدونم ب شما باید تسلیت گفت یا تبریک! تولدتون همون!(تسلیت یا تبریک!)
مرسی از لطفت!
خودم هم دقیقا نمی دونم چند چندم با خودم! :دال
همون :-))
من که عمراً حاضر نیستم تا ته این نوشته را بخوانم اما در دنیای جادویی در سن ۱۷ سالگی به سن قانونی می‌رسیدن تا جایی که یادمه؟
هووووم؟ اینقدر زیاد بود؟
{کیلگارا می رود و نگاهی می اندازد...}
نه خوب! قانع شدم!!! چقدر نوشته ام!
جدی؟! منم به شک افتادم! ولی مگه پایان 17 سالگی نبود؟!
یعنی ورود به 18!
که البته من الان حس می کنم حق با شماست. چون ما وقتی می گیم 18 ساله یعنی ورود به نوزده!
اصن حالم گرفته شد... :| این همه خیال بافتم واسه خودم :دی
"هنوز هم اولین چیزی که در کاغذ سپید می کشم علامت یادگاران مرگ است..."
این یعنی چی؟؟!
خب الان بعد از گذشت دوسال دوباره قول بده که قولت هیچ وقت یادت نره:)
هری پاتر خوندی؟ نخوندی احتمالا که می پرسی.
یه سرچ بده تو گوگل برات می آره شکل علامت رو، مربوط به یه افسانه ای هست تو هری پاتر.
Deathly hallows sign
نیازی به قول دادن نیست، من دقیقا همون آدمی ام که دو سال پیش اینا رو نوشته و هیچ کدوم از احساسام عوض نشده هنوز. هم چنان رو قولم هستم و حریف می طلبم.
راسی چرا پست اسفندت تو ارشیو بهمنه؟؟؟!!!!