به خاطره هامون بسپاریم؟

داره یه کیلیپ نشون می ده از اینکه رونالدو رفت یوونتوس و رسما تقابل مسی و رونالدو رو تا ابد به خاطره هاتون بسپارید!

بعد وسطش نمی فهمم چرا کاسیاس رو نشون می ده....

وجدانا الآن گریه می کنم. خیلی کهییییر می زنم ازین فاز تموم شد، تموم شد ها راه می ندازن!

+ به زیدان می گین زیزو؟ جدی؟ جالب شد. چون من یه زیزوی مجازی می شناختم که اصلا نمی دونست فوتبال یعنی چی و ایکاش الآن بهش دسترسی داشتم و می پرسیدم چرا زیزو؟

حالا کلا الآن خداحافظی کردن چه مدلیش بیشتر حال می ده؟ 

اینجوری که مثل اینیستا بدونی داری می ری و برات جشن بگیرن و کلی خاطره ازت ثبت کنن ، کلی عکس بگیرن، کلی هوادار ها حواسشون بهت باشه تو بازی آخر، از ترس اینکه داری تموم می شی...

یا مثل رونالدو یهو بکَنی بری. به هیشکی نگفته باشی، آخرین بازیت رو فقط خودت بدونی آخرین بازیته، کسی برات جشن نگیره، کسی به فکر شماردن آخرین هات نباشه و سوژه ی عکس نباشی، چون نمی دونن داری تموم می شی...

راستش خودم که فکر می کنم، روش رونالدو دردش کمتره. با وجودی که به عنوان یه هوادار برعکس فکر می کنم و باید به روش اینیستایی از بازیکن ها خداحافظی بشه چون لیقتشونه!

منتها اگه دست خودم باشه همه ی رفتن هامو همه ی کنده شدن هامو همین جوری می کنم. مثه رونالدو. فکر می کنی واقعا احساسی نداره؟ داره قطعا! از بیرون که دردش کمتره. از درون.... حس می کنم خیلی حس محشریه که صرفا خودت بدونی بازی آخرته و بقیه ندونن. اون غمی که تو خودت می ریزی یه درجه ای داره که به نظرم قشنگش می کنه داستان رو از دید یه راوی سوم شخص!

اگه خودتم ندونی که بازیه آخرته که بهترین حالته اصلا، مینیمم درد.