کُتِ چروک

نمی دونید چقد خوشحالم که اینجا رو دارم و می تونم یک سری از افکار که فرصت ابرازش در طول روز به هیچ احدی رو ندارم، اینجا بیان کنم.

امروز جلسه ی مهمی بود یا حداقل من اینجور فکر می کردم،

وقتی داشتم دنبال سر بقیه ی تیم وارد محیط ارائه می شدم، 

یک لحظه چشمم رو بستم و به خودم گفتم، یادت نره هیچی ارزشش رو نداره، زندگی ارزش این همه فشار و سخت گرفتن رو نداره، یه چیزی می شه  و می گذره تموم می شه می ره پی کارش دیگه،(معمولا وقتی ناخوش احوالم اینجوری به خودم امید واهی می دم)

و در اون لحظه داشتم مثل جوجه ای که دنبال سر مرغه، دنبال سر استادم حرکت می کردم تا با هم وارد جلسه بشیم،

دیدم کتش از پشت چروکه. 

در ادامه ی سخن رانی انگیزشی خطاب به خودم اضافه کردم، "بیا کیلگ! حتی استاد با این همه ابهت هم کُتش چروکه!"

یه ذره دو ذره هم نه ها! این کت هر جور حساب می کردی از بیخ چروووووووک بود. یکی دیگه هم که سنش از من حداقل چهار پنج سالی بیشتره،مثل بچه دبیرستانی ها با تیشرت جذب صورتی (دقت کن، تیشرت صورتی برای یک جمع کاملا کت شلواری رسمی!) پا شده بود اومده بود. خلاصه من حالم خوب شد از دیدن سر و وضع بقیه و نتیجه گرفتم واقعا دارم زندگی رو بر خودم سخت می گیرم گور بابای همه چی. یک مدت باید با اتو به هم بزنم. 

شاید هیشکی روی این کره ی خاکی فکرش رو نکنه که چروک کتش روزی تونسته حال یکی رو ناجور خوب کنه. من واقعا به این چروک کت نیاز داشتم. واقعا.

چون هیچ شخصیتی بالا تر از قشر اساتید نیست توی ذهنم، و چروک کت استادم به من یاداوری می کنه، هیچ ادمی بدون عیب و نقص نیست. و نمی دونم چه قدر باید تاکید کنم، این حقیقت که کشف کردم، حالم رو وحشت ناک خوب می کنه. دهشت ناک.

خب فکر می کنم دیگه از افسردگی زایمان بهاره کشیده باشم بیرون با این اوصاف،

اینا رو ولش، خودتون چه جورید؟ 

پ.ن. نمی دونم یک مرگیم هم کرده اعصاب بویایی ام قاطی کرده. سه ساعته بوی آش رشته توی دماغمه و تهوع دارم. اصلا نشد شام بخورم چون تمام مدت ناخوش بودم و این بویی که توی سرم می پیچه اذیتم می کرد. در  حال نرمال آش رشته رو خیلی دوست دارم، ولی الان چه مرگیه حتی از فکر کردن بهش حالم به هم می خوره. بوی مزخرف آش رشته و بوی مزخرف تر کشک.  

پ.ن. اپل پالیشر که باشی به قول دوستان، حتی می تونی به ستایش چروک کت استاد بپردازی. جریانش اینه.