وقتی یه ایهام خفن پیدا می کنم که دهن هر ادیبی رو صاف می کنه!

یا بفرما به سرایم...

                           یا بفرما به سر آیم...

                                                      یا بفرما به سر آیم!

اگه کسی تونست  سه مصرع بالا رو متفاوت از هم معنی کنه خفنه دیگه! ولی خفن اصلی منم. فراموش نکنید که خودم پیداش کردم!!!

بیت اول یعنی:

  بیا به خانه (سرا) ی من!

بیت دوم یعنی:

  اگه نمی آی به خانه ی من، بگو من با سر( با میل و اشتیاق فراوان) میام به خانه ی تو!

بیت سوم یعنی:

  اگه نه میای به خونه ی من و نه می ذاری که من بیام پیش تو، بگو که به سر بیام( کنایه از تموم شدن)!

خیلی خوشحالم که خودم کفشش( شما بخونید کشفش :سوت) کردم! هیچ کدوم از اطرافیانم تا به حال نشنیده بودنش!

 و این است شیرینی ادبیات. علی رغم همه ی لعنت هایی که هنوز هم به ملیت و جنسیت و دین و کیش و فرهنگ و رسم و رسوم و... می فرستم، استثناً از زبان محاوره ایمون به شدّت راضی ام. زبان فارسی خیلی خفنه. خیلی بیشتر از اونی که فکرشو بکنید. و طبیعتا فقط آدم های خفنی مثل من درک فهمیدنش رو دارن! هار هار هار! 

# می تونید جمله ی زیر رو سه بار پشت سر هم بگید؟ آقا من اعتراف می کنم با اون همه تبحر هنوز هم تو دهنم نمی چرخه :(( فراموش نکنید من کسی ام که سر این بازی های آوایی دو بار جایزه بردم :) در خفونیتم ( همون خفن بودن) شکّی نیست!

در لرستان نُه لُرند و هر لُری نُه نَرّه لُر...

من به تهش گند میزنم می گم نرّه لرد! گاهی اوقات لر رو هم می گن نُر :|

و سوال اساسی که پیش میاد اینه که نره لر دقیقا چه موجودیه؟ به وضوح چیزی دهشتناک تر از نره غول ( ت )!!