وقتی کیروشو تایپ

به حق این شب های عزیز، براتون آرزو می کنم (ابراز امید می کنم!)

یا کلا دلتون نخواهد و نیازی نداشته باشید اسم کارلوس کیروشو برای کسی تایپ کنید،

یا اگه هم مجبور شدید و تایپ کردید، هیچ وقت واو فامیلی اش رو جا نندازید موقع تایپ،

اون هم موقع تایپ برای کسایی که با هم راحت نیستید!

خودم بار هزارمه این فول رو مرتکب می شم،

و هنوز به اندازه ی روز اول دلم می خواهد درجا گور بکنم صاف برم توی هسته ی خمیری زمین با آهن و نیکل اون تو ذوب بشم.

چی بهش می گن. چی دست؟ همان. سندرم دست قهوه ای. سندروم دست بی قرار.

لعنت به کیبورد ها. 

فرض کن می خواهی به یکی بگی من کیروشو دوست دارم /دوست داشتم.. کیروش خیلی خوب بود! چشمای کیروش خوشگل بود! کیروش به تیم امید می داد! کیروش تنها امید بود!

خودت تا تهشو بخون دیگه. بسی هم عالی.

این فتوحات بر من مبارک باد.

والا من فکر می کنم مغز لعنتی ام می دونه من از این اشتباه خیلی فوبیا دارم، از قصد هر بار این اشتباه رو مرتکب می شه که به چشم تلخ نشه و بهم ثابت کنه :"هه دیدی چیزی نبود؟!!"