هر گونه حرف زدن من بی جاست. خودش گویای همه چیزه:
# ببین کیلگ من نه گاتز (GOTS) یا همون سریال گیم آو ترونز رو نگاه کردم (که اتّفاقا این روزا خیلی گل کرده و گویا فصل جدید داده بیرون) و نه حتّی آهنگ اصلیش رو شنیدم (که البتّه شاید بعد این پست برم بشنوم و مقایسه ش کنم با این کاور). کلا موجود فارغ از جهانی ام. با هیچ کدوم از موزیک ها و فیلم ها و کلیپ های تلگرامی آشنایی ندارم. به راحتی می تونید کلیپ های ده سال پیش رو بهم نشون بدید و ببینید که برام جالبن بر خلاف بقیه ی بچّه ها. اینو نوشتم که بگم اگه حس می کنید شبیه ش نیست و خوشتون نمی آد احتمالا به خاطر اینه که گوشتون به اون آهنگ اصلیه آشناست. وگرنه به عنوان یه گوش_اوّلی شنیدمش و کاملا خفن بود برام.
# اصل فایلش ویدیوئه تو اینجا. ولی حس می کنم هر گونه تصویر اضافه می تونه ناب بودنش رو از بین ببره. باید فقط گوشش کنی. برای همین ویدیو ش رو ازش گرفتم و فقط ام پی تری ش رو آپلود کردم واستون. و اینکه شیش هفت ثانیه ی اوّلش خالی می افتاد که نرم افزار مناسب نداشتم واسه برداشتنش متاسّفانه.
+ غم آور. خیلی. یعنی حس می کنم دانش مندان تا انتهای دنیا هم بخوان اثر موسیقی روی مغز انسان رو بررسی کنن، بازم عین قاشق در عسل می مونن توش. من واقعا حالم خوب بود و هیچ مشکلی نداشتم حقیقتا. الآن که گوشش دادم... چی بگم. شنگول نیستم دیگه همچین. ازیناس که وقتی اعصاب نداری تنهایی گوشش بدی و شاید باهاش گریه هم کنی حتّی اگه خیلی داغون باشی.
از این پست هایی که مدّت هاست در صف انتظار پست شدنه. بالاخره پست شد. همیشه در مورد پست هام گفتم اگه فکرش تو کلّه م باشه، پست شدنش دیر و زود داره... سوخت و سوز نچ.