اصن به درک! همتون تریپ دپ وردارید...

می دونی چیه وب؟

خیلی برام سخته که همه ی همه ی همه ی همه ی همه ی اطرافیانم خسته اند و هی نق می زنند و غُر روانه ی بازار می کنند. و من مدام مجبورم امید بدهم و شادی را به زور در وجودشان تزریق کنم... حتی پدرم که شب ها بدون غذا خوردن ولو می شود مثل مرده ها و به راستی اگر خر و پف نمی کرد فکر می کردم از نفس کشیدن هم خسته است! حتی مادرم که زندگی اش بین کار و جم تی وی در نوسان است! حتی معلم هایم که دیگر برای خودشان درس می دهند نه برای ما! و همه ی مدرسه... و همه ی مشاور ها و ناظم های پیش دانش گاهی که منتظرند امسال هر چه هست سریع تر بگذرد!

اصلا من هم خسته ام...

مگر چه قدر توان دارم این همه آدم را شاد نگه دارم؟ هی برایشان یادآوری کنم که لعنتی ... داری از دست می دهی ثانیه هایت را... مگر چه قدر زندگی می کنی که همه اش را نق می زنی؟ خم به ابرو می آوری؟

اصلا خسته شدم آن قدر به این و آن لبخند زدم تا آن ها هم کمی از نقاب دو نقطه خط صافشان را کنار بگذارند... لب هایم کش آمد. هه! یاد مردی که می خندید افتادم... البته باید باشه کنکوری ای که می خندید!!!!

از این شتاب زدگی "م ت ن ف ر م"...

به راستی هر شتابی نوعی شتاب برای رسیدن به پایان است بدون لذت بردن از مسیر! و می دانیم که مرگ پایان پایان هاست! پس هر شتابی نوعی شتاب برای مرگ است...

شما دوست دارید بمیرید... من تک و تنها هم که باشم، هستم! نمی خوام بیشتر از اینی که هست به مرگ نزدیک بشم!

نمی دانم چه شد و چه طور شد و کی شد که درجه تبم این همه با آدم های دور و وریم فرق کرد...

آن ها تب می کنند من لزر،

من تب می کنم آن ها لرز!

+شاید فقط کبوتر پشت پنجره ی اتاق که الان سر و گردن می آید و روی سکو این ور آن ور می رود این ها را می فهمد!!!