ما رو باش رو دیوار کی داریم یادگاری می نویسیم!

کیلگ- استاد؟ می تونم یه سوال بپرسم؟

استاد- بله.

کیلگ- اگه یه نفر رشته ی کامپیوتر رو بی نهایت دوست داشته باشه ولی بر حسب اتفاق نتونه تو دانشگاه ادامه ش بده چی کار می تونه بکنه؟!

استاد- اصلا نمی فهمم چی می گی!

نفر سومی می گوید: منظورش اینه که زورش کنن بره پزشکی ولی خودش نرم دوست داشته باشه!

استاد- بهش پیشنهاد می کنم همون پزشکی رو ادامه بده. کم کم یادش می ره چی رو دوست داشته قبلا!

تو دلم می گم- این که شد پاک کردن صورت مساله!

استاد- نمی تونی روشی پیدا کنی که به اندازه ای که المپیاد کامپیوتر ارضات می کرد، ارضا شی. بچه های پزشکی همین جوری موهاشون رو می کَنَن دونه دونه بس که باید چرت و پرت حفظ کنن. برو سینما یادت می ره.

کیلگ حرفا ی بیشماری که به زبانش هجوم می برند را به زور قورت می دهد و خیلی سریع می گوید:

باشه، ممنون.

+واقعا یکه خوردم از حرفت. اگه تو واقعا معلم یا استاد بودی هر جوری شده یه راهی می نداختی جلو ی پای از راه خسته ی من. فکر کردی نمی دونم یه معلم واقعی چه حسی داره وقتی اون عطش دانستن رو تو چشمای شاگردش می بینه؟! معلم نیستی. اگه هم هستی من رو شاگرد خودت نمی دونی.

کل روز رو تو ظهر گرما تاکسی به تاکسی نکردم اونم در حالی که اولین روزه ی ماه رمضانم رو با کلی فکر و چالش و اما و اگر گرفتم، تا تو تهش بهم بگی: راهی نیست. دور بزن. من اومده بودم ببینم از بین راه هایی که تا الان پیدا کردم کدوم بهتره!

می دونم که یه راهی هست. و پیداش می کنم. چه با کمک معلم نما هایی مثل تو چه بدون اون ها!