قاطر پر زندگی پر

می دونید حس می کنم کاملا می تونم حجم غمی که اومده سراغ  اون پسر کولبر پونزده ساله وقتی قاطر هاش رو کشتند و منجر به خودکشی اش شده رو درک کنم. تمام زندگی خودش و خانواده اش بودن اون حیوون ها. کاملا می فهممش. از اینجا فهمیدم می تونم درکش کنم که اصلا به نظرم غیر منطقی نیومد خودکشی برای قاطر ها. تمام زندگی شون رو از این خانواده گرفتند. دیگه چی می مونه...

هی خدا.

فکر کنم کم کم داره حالم خوب می شه که دارم هی شیفت می کنم رو غم و بدبختی بقیه.

ولی من اگه خدا بودم، خدای با انصاف تری بودم. مثلا اگه نمی تونستم اینا رو نابود کنم، اقلا تا دستم باز بود قاطر بیشتری می افریدم.

پ.ن. جدای این حقیقت که نمی دونم از یک تا صد چه قدر قاطر هاش رو دوست داشته...

پ.ن. جالبه برام، قبل از پنج شش سال پیش به کولبر چی می گفتند؟ وجود نداشتند؟ اخبارشون داغ نبود؟ چرا اینقدر نمی شنیدیم لفظش رو؟