بازگشت غرور آفرین

فردا می رم بیمارستان.

پی سی آر مجدد بدم ببینم منفی می شه برگردم سر کار و درس؟ البته که خودمم حال هیچ کدومشونو ندارم، ولی خب این شغل زیبا حتی تو مریضی ها هم اجازه ی استراحت درست حسابی به ما نمی ده. 

دو حالته یا کم کم وضعم به بهبود می ره، یا دوباره فردا بر می گردم یه وری می شم.

والا روحم هم خبر نداره استاده چه خوابی برام دیده، از گروه هم که هم گروهیم بسیار لطف کرده پرتم کرده بیرون. :))))))  البته به لطف سفارش های استاد عفونی می دونم که احتمالا این استاد بهم سخت نمی گیره. ولی خب منم بیست می خوام و تو کتم نمی ره به خاطر کرونا گرفتن از بیستم کم کنه. از قصد که کرونا نگرفتم! تا اینجا هم همه ی نمره های انترنی ام ماکس شده با بیست.  تنها خوش شانسی ام اینه که استاده بی نهایت خودش ترسوعه و از کرونا می ترسه!! می خوام برم فردا بهش بگم استاد جون یه ماچ می دی؟ :)))

یه سخن رانی بلند بالا هم آماده کردم واسه هم گروهی قزمیت فضایی ام که جای احوال پرسیدن چنین حرکت غیر شریفانه و از روی باد دل بر آینده ای زد. بدجور حرف دارم با یه سری ها. بذار حالا.

از امروز هم که خلطم شروع شده و اینقدر بالا کشیدم که دارم به درک نازل می شم از سر درد. برم هگزین هم مزه ی شاش شتر (که تاحالا نچشیدم) می ده متاسفانه و به نظر تاثیر خاصی نداره.

با ما باشید هر روز با یک ایه از  علایم بسیار زیبای طیف رنگین کمانی کرونا.

من که ته دلم فکر نمی کنم پی سی آر به این زودی منفی بشه. و واقعا بدبخت می شم چون این استاد ترسوعه نمی ذاره من برم بعد بخش عوض می شه و من می مونم و بخشی که تموم می شه و من توش نیستم! وات د فاک ترین حالت ممکن.