پای گریز نیست که گردون کمان کش است

پی سی آر نیومده،

ولی من دیگه باهاش کنار اومدم.

از شما چه پنهون، ته دلم هیچ وقت فکر نمی کردم منم می تونم کرونا بگیرم. فکر می کردم کرونا فقط مال مریضامه و من اسفندیار رویین تنم! خب این از نظر روانی خیلی اذیتم کرد تا بتونم باهاش کنار بیام.

ادمی که اون همه بالای سر اون همه مریض تو اون پیک به اون وحشت ناکی رفته و خدمت کرده و رسما تو کرونا دست و پا زده و لولیده هر روز و نگرفته... حالا بیاد بگیره واقعا جالبه.

ازمایش التهابیم (crp)خیلی بالا بود مثلا ما تو مریض ها می دیدیم ۶۰ هست می گفتیم اخی چه افتضاح حالا crp خودم اومده بالای ۱۰۰!!

ریه ام به نظر هنوز درگیر نیست... تک و توک سرفه دارم.

این اذیتم می کنه که خب، من به کرونا نگرفتنم واقعا افتخار می کردم، چون فکر می کردم با رعایت کردن هام دارم چش جهان رو کور می کنم. و اینکه حالا گرفتم... واقعا جای تفکر داره.

و اینم جای تفکر داره، که ته دلم حس می کنم اونایی که کرونا گرفتند می تونند به زودی هدف یه بیوتروریسم مرگ بار تر و آخر الزمانی قرار بگیرند و از این قضیه فقط اونایی خواهند رهید که ویروس تا حالا وارد بدنشون نشده. این خیلی اذیتم می کنه که اگه اخر الزمان شد، من جزو همون گروهی می شم که فرت همون اول می می رند و راه فراری نداره. نمی دونم این تخیلات رو از کجا در می آرم... ولی هست و باهاش درگیرم.

فکر کنم خبر کرونا گرفتنم بین دوستام هم پیچیده. شانس اوردم استاد عفونی (که آشناست)  با استاد الانم  صحبت کرده (دوستند با هم) و قرار شده احتمالا من حذف بخش نشم. نمی دونم به جاش قراره چی کارم کنند ولی بالاخره یه جوری پاس می شه.

همون دوست بی معرفتم هم پیام داده که سلام کیلگ خوبی؟ و با اون همه بلایی که سرم اورد اصلا دیگه تمایلی ندارم جوابش رو بدم. اتفاقا من ادمی هم نیستم قر و قمیش بیام واسه ی ملت و پیام هاشون رو دیر جواب بدم و فلان، ولی دندون لق این یک آدم رو باید برای همیشه کند. 

هیچ وقت یادم نمی ره برخورد هاش رو. حالا رفته تنها شده و خبر کرونا گرفتن من رو شنیده فیلش یاد هندوستان کرده. متاسفم.. برو ببین تو چه از رفاقت و دوستی می فهمی؟ صرفا یک موجود نیازمند توجه بدبختی که سعی می کنه خودش رو خوب جلوه بده ولی شخصیتش برای رفیق شیشش برملا شده بدم بر ملا شده.

براش ارزو می کنم خداوندگار دوستانی در حد و شخصیت خودش بهش عطا کنه.

خلاصه تصمیم گرفتم از استعلاجی ام لذت ببرم! هر انترنی که تستش مثبت می شه از خوشحالی بال در میاره، با خودم فکر کردم خب واقعا چرا منم مثل اونا نباشم و همه اش نگران بخش باشم؟ به درک یه چیزی می شه تهش دیگه. می خوام مثل بقیه بی خیال باشم و به این فکر کنم که ما کنار خونه مون باشگاه تنیس داریم!!!

کتاب می خونم، کتاب می خونم، و می خوابم. گور دنیا و آدماش. سلیقه ام رو می دونید. فیلمی در بساط داشتید دریغ نکنید.

پ.ن. یکی از دوستام از دانشگاه قدیمم بهم زنگ زده بود، ما هر دو با هم علامت دار شدیم. اون تستش منفی اومده ولی قطعا اونم کروناست. بعد اون دوست داشت مثبت بشه جراحی ش رو نره، من دوست داشتم منفی بشم. حالا بر عکس شده اون چون تستش منفیه باید بره.... بعد دیده بود من گرخیدم، 

گفت ببین من الان تو شهر غریب هیشکی هم خبر نداره... با سرم می رم کشیک می دم. تو چرا نگرانی؟ ای کاش جامون عوض می شد من تست مثبت می خوام!

بعد می گفت اخه خودت حساب کن اینا دیگه واریانت های مختلف کرونا هستند،

آخه کرونایی که کورایزا و ابریزش بینی و عطسه بده ترس داره؟ این کرونا رو خدا زده. :)))) اصلا نترس.

خلاصه ازون زمان به خودم امید می دم که این کرونایی که گرفتم رو خدا زده. :))) و جالبه همین یه جمله ارومم می کنه.

فقط امیدوارم کارم به بیمارستان و رم و تاوانکس و اکتمرا و احیانا انتوبه و این بند و بساط نکشه. دیگه اون مرحله ها رو نمی کشم. همین الانشم با توجه به بیماری قدیمی ریه هام از بچگی، معلوم نیست چه بلایی سرم بیاد...

ولی کلا تصمیم گرفتم خیلی هم جنگجو نباشم. زندگی چیز خاصی برای جنگیدن نداره. می دونید بخش خیلی مهمی از درمان کرونا میزان روحیه و جنگندگی خود اون فرد هست که چقد دوام بیاره. ولی من اگه این بیماری ام به جاهای باریک بکشه، دیگه دلم نمی خواد بجنگم. از جنگیدن خسته شدم. خودم رو رها می کنم...