عصبانی پس از کشیک دبش

مامان بزرگم رو برداشتند جمعه از شهرستان اوردند تهران که بعد این همه قرنطینه یکم پیش بچه ها باشه بهش برسند،

دو روز نگذشته تب کرده.

به خدا اگه کرونا باشه من خاله و دایی حالیم نیست همه شون رو از زیر گیوتین رد می کنم.

ده هزار بار گفتم تحمل کنید... یکم تحمل کنید لازم نیست بیاریدشون تهران همون جا جاشون امن تره!

فقط برن دعا کنن کرونا نباشه.

جالبه واقعا من نمی فهمم خودم بین این همه کرونا دست و پا می زنم هیچیم نمی شه... بعد اون وقت اینا اینجور.

فقط برن به درگاه هر کسی که می پرستن دعا کنن تب کرونا نباشه.

پ.ن. من دو سال و نیمه از آغوش مادربزرگم و از گرمای دستای پدر بزرگم محروم بودم. ما اینجوری رعایت می کنیم. دو سال و نیمه ندیدمش. تنها دو نفری که وقتی به مهاجرت فکر می کنم اولین نفر از پشت چشمم رد می شن این ها هستند. حالا می فهمید چه قدر حالمو به هم می زنید وقتی بی مبالاتید و به تخمتون نیست هیچی؟ فدای سرم که "خسته شدید"، پس رعایت نمی کنید. اگه خسته شدید بفرمایید مستقیم گوشه ی قبرستون بمیرید بگذارید اونایی که استانه ی تحملشون بالاست ژن شون باقی بمونه.

"خسته شدم!" هه. احمقانه ترین توجیه.

ایا من خسته نشدم هر روز دارم کرونا جمع و جور می کنم؟ بعد شما از تو خونه کپیدن خسته شدید؟!!!! حالا مادر بزرگم هم کرونا بگیره بمیره لابد؟

الان فقط برای گیوتین دنبال سر می گردیم.

پ.ن. و قسم به استادم که می خواستم الان که رسیدم  ازش بنویسم ولی خبرو شنیدم پرید همه حسش.

پ.ن. با مادرم دعوا کردم گفتم من بهتون گفته بودم نیاز نیست بیان تهران. گفت یعنی فکر می کنی از ما ها که دختر پسرشیم بیشتر نگرانی؟ با اختلاف گفتم اره. اینقدر بدم می اد هشدار ها رو جدی نمی گیرید بعد تحمل عواقبش هم ندارید.

پ.ن. خب می دونید خیلی بدیهیه که کروناست.ولی من خسته ام. از استرس کشیدن پیوسته خستم. اصلا نمیدونم چه کار می شه کرد حتی. ما تو فامیل یک عالمه پزشک داریم. ولی هیچ کدومشون به غیر از یک نفر، ندیدند وضعیت کرونا رو در بیمارستان. فقط من بودم که این مدت می چرخیدم و همه چیز رو به چشم دیدم. و حالا سخته برام تحملش که مادربزرگ خودم کرونا گرفته. بچه ها شوخی نیست سن بالا ها خیلی راحت به سادگی یک فوت!!! می میرند.  اینقدر از هضم مغزم خارجه حتی نمی تونم بهش فکر کنم. پوف.