مخ بی دست و پا

دستتو بستن دل بی دست و پا

پاتو شکستن چی می خوای بی نوا؟

گوشه ی این سینه باید دق کنی

صبر و تحمل بطلب از خدا

اگه تو جون به سری من چه کنم

غمو اسون می خری من چه کنم...

اگه بی بال و پری......‌‌‌‌‌‌......

من چه کنم......

من چه کنم....

می دونید زمانی که این اهنگ رو  داخل پیکانمون پخش می کردیم من چند سالم بود؟ شش سال نهایتا. و جالبه که در همون عالم نفهمی کودکی، رنگ احساساتش خیلی پر رنگه. حس دایناسور های افسانه ای رو دارم. من قطعا پشت کولباری از گذشته ها جا موندم. شما رو نمی دونم.

یه پیکان ببو قراضه ی مدل هشتاد چیه؟ من دلم برای همونم تنگ شده. دلم برای بابام تنگ شده. برای مامانم. برای خودم. برای جاده ای که به چشم یه بچه خیلی طولانی و تموم نشدنی بود و تمام راه رو عق می زد و این اهنگا رو گوش می داد و متنفر بود ولی  بیست سال بعد به یاد همونا اشک می ریخت.

من چه کنم.

زندگی هیچ وقت نباید از اون نقطه به بعد ادامه پیدا می کرد. 

هیچ کدوم از ورژن های آهنگ هم نه، نه شکیلا و نه افسانه، فقط اون ورژن بانو پوران، با تمام خش و خط هایی که روی اهنگ موسیقی از گذر زمان به یادگار مونده و کیفیت بهتری هم ازش موجود نیست هیچ جا. مثل یک مرثیه است...

احتمالا بیست سال بعد هم برای الان اشک می ریزم. هیچ وقت در لحظه زندگی نکردم. هیچ وقت.

و کلا زندگی... این مفهوم سهل ممتنع که شب ها موقع خواب، عجیب اب روغن منو با هم قاطی می کنه. دیگه دارم به مرحله ی فریز شدن فکر می کنم. شاید اگه من الان فریز بشم و  بعدا دوباره به زندگی برگردم، احساسم درست شده باشه. الان که وضع زیاد جالب نیست. گاهی حس می کنم مغزم اون قدری برق می کشه که الان نزدیکه فیوز بپرونه یا بسوزه... فشار... فشار بسیار شدیدی رو حس می کنم. روی مخم.