خودفروشی

امروز مادرم از سر کار اومد، 

بعد مدتی، 

یهو برگشت بهم گفت:" فکر نمی کردم این قدر راحت خودتو بفروشی!!" یا یه چیزی تو مایه های :"چه قدر راحت خودتو می فروشی!"

منو می گی؟ 

در جا عرق سردی به چهره ام دوید که الان دقیقا کدوم یکی از گندایی که زدم احیانا عیان شده که واکنش بهش چیزی در قالب این جملات هست و به خود فروشی ربط داره.

دیگه هیچی به ذهنم نرسید،

خیلی یواش پرسیدم یعنی چی؟ و اینکه منظورش چی بود؟

و اماده ی انفجار نارنجک بودم،

 که گفت- دارو! خیلی راحت خودتو به دارو می فروشی. این شکلی نبودی. چه قدر زود تسلیم می شی و مسکن می خوری...

و راستم می گه. من یه زمانی بچه بودم، زانوم یا سرم قدر هندونه قاچ می خورد بتادین که می ریختند جیک نمی زدم و دقیقا یادمه پشت سرم همه می گفتند این بچه مظلومه اصلا جیک نمی زنه هرچی هم بشه فکر نکنید درد نداره. 

الان ولی، اصلا تحمل نمانده مرا. تا یک ذره دردی چیزی دارم مسکن می خورم. مورد علاقه ام هم ناپروکسنه و بعدش ژلوفن. 

دیگه خیلی وقته دلیلی برای مقابله با درد نمی بینم. قبلا ها ونچا مارچی بودم برای خودم (ونچا مارچ پادشاه ومپایر های سرزمین اشباح که روزی چند ساعت با دشمنش افتاب می جنگید و لخت به جنگ افتاب می رفت چون افتاب دشمن خون اشام هاست)، قبلا ها هم برای من همین بود، تحمل درد حس قدرت نابی می داد. اون سال هایی که تازه وبلاگ رو راه انداخته بودم. الآن نه ولی... الآن فقط رهایی از درده که جوابه. دیگه اینقدر کشیدیم آستانه اومده  پایین. و خیلی دعوام می کنند می گن مشکل معده می گیری... ولی منم درد رو نمی تونم تحمل کنم. از هر نوعی اش. دیگه دلیل مبارزه رو نمی فهمم.