ترکیب پیشنهادی شام غریبان GAD

تکرار کردن زیر لبی  بیت"غنیمتی شمر ای شمع وصل پروانه، 

کین معامله تا صبحدم نخواهد ماند"

+

صدای ایرج بسطامی در پس زمینه که می خواند :" چو مرغ شب خواندی و رفتی"

+

لب و لوچ اویزون .

معامله ی ما هم تا صبحدم نخواهد ماند.

فردا روز اخر رزیدنتاست. بزن زنجیر و قمه رو.

دل تنگ و دست تنگ و جهان تنگ و کار تنگ

از چهار سو گرفته مرا روزگار تنگ............. 

گاهی که خیلی دل گرفته هستم، به خودم می آیم می بینم دارم با خودم زیر لب تکرار می کنم "کین معامله تا صبحدم نخواهد ماند." 

"نخواهد ماند."

"نخواهد ماند."

و حس می کنم پدرم همان جا پیشم کنارمه. مثل بابای نمو که کنارش بود، :)))) و شاید یکم اروم می شم. 

امروز داشتیم سر راند شعر سهراب سپهری رو با هم می  خواندیم..

من چه سبزم امروز،

و چه اندازه تنم هشیار است.

و چنان بی تابم

که دلم می خواهد

بدوم تا ته دشت

بروم تا سر کوه...

و خدا وکیلی از اعصاب خوردی اینکه این معامله تا صبحدم نخواهد ماند، بغضم گرفته بود و یک لحظه حس کردم دنیا رو اشکی می بینم.

می دونی خیلی سخته، به عنوان یک ادمی که شاید دلخوشی های زیادی نداره، یک دلخوشی پیدا کنی و به این سرعت هم از دستش بدی. کنار اومدن باهاش ادمیزاد رو پودر می کنه. 

حس می کنم خیلی وقت بود اینجوری حالم خوش نبود و در لحظه زندگی نکرده بودم!

اون گل سرخ رو یادتونه؟ رزیدنتم امروز اعتراف کرد  اون عکس رو گذاشته روی پروفایلش. منم که فوری اومدم اینجا (که حکم صندوقچه ی بروز احساساتم رو داره) گذاشتمش.

گفت ولی من غم عجیبی می گیرم این گل رو که می بینم. منم که فقط منتظر این جمله بودم تا چشمام اشکی بشه! :))))

اکیپ اکیپ احساساتی های عصا قورت داده است :))) و همینه که قشنگش کرده بود. چون از یه مسیر نگاه می کردیم به مسائل.  دلم برای بحث های فلسفانه مون و اینکه مخ همو بجوعیم تنگ می شه. زیاد. تا آخر عمرم.

کاش خاطرات خوش زندگی طولانی تر بود.

پ.ن. "در تاریکی شب با خودم فکر می کنم، از وصل ما چه قدر باقی ست؟ چند آغوش؟ چند سال؟ چند ماه؟ چند روز؟ چند طپش؟ چند دم؟"