ماجرای بچه های بد شانس - خطر ما قبل آخر

خب دیگه جدی جدی داشت باورم می شد این بار به سلامتی می تونم یه کنکور رو بدون افتادن اتفاق ناگواری دقیقا چند روز قبلش، پشت سر بگذارم و نون زحماتم رو بخورم بدون اینکه از نظر روانی تو فضا باشم، تا اینکه امروز شد.

ای کاش امروز نمی شد.  البته اینبار کسی نمرده... ولی. بازم... حالم واقعا تو قوطیه. بذار قبولش کنم!

همه بهم می گن بهش فکر نکن. دو روز بهش فکر نکن و فقط بخون تا پره برگزار بشه بگذره...

ولی من از صبح تا به حال حتی یک ساعت هم درس نخواندم. صفر ساعت.

این چیزیه که در خصوص بدبیاری قبل ازمون ها ازش حرف می زدم.

رفته بودم داخل دستشویی، یک آن که تنها بودم و صورتم رو که تو آینه دیدم مثل این فیلم های هالیوودی چشم هام شروع کرد قرمز شدن و مهلت ندادم به خودم پریدم بیرون. چون اگه اون فاز رو شروع می کردم، دکمه ی پایان نداشت. پس تصمیم گرفتم فعلا خودم رو داخل آینه نگاه نکنم و با خودم تنها نباشم.

شایدم مغزم فقط دنبال اینه که یه اتفاق بد پیدا کنه و بچسبه بهش برای توجیه تنبل بازیا و ندانم کاری های خودش...

کاش من بمیرم به پره نرسم. پوووف. رد دادگی در ابعاد ماورای فضایی.

پ.ن. به یکی از دوستانم که اصلا علوم پزشکی نیست و باغ ما رو درک نمی کنه و احوالم رو گرفته بود گفتم ببین خیلی انرژی بفرست داغونم. گفت اتفاقا یه خبر  دبش دست اول دارم فلانی دوست مشترکمون شده نفر اول کشور داخل جشنواره ی فلان. 

گفتم یوهو ایول مرسی گفتی الان شیرینی رو برنامه می کنم!

رفتم شیرینی بگیرم از نفر سوم حالم خوب بشه، طرف گفت، کیلگ انکولوژیست خوب می شناسی معرفی کنی مادرم سرطان گرفته استیج چهار. و اون لحظه بود که واقعا دیگه حس کردم کل نیروگاه های کشور رو وصل کردند به بدنم و انگار دارند از بدنم به اندازه ی مصرف یک کشور برق می کشند.

چی فکر می کردیم چی شد... درد خودم یادم رفت.