سفر من در دنیای فوتبال سی سال پیش آغاز شد، یک سفر طولانی بود و مانند همه ی سفرها، لحظات خوب، شادی ها و غم و اندوه به همراه داشت. در این لحظه از زندگی ام بدون هیچ شکی می توانم بگویم که ارزشش را داشت...
زمانی که کوچک بودم و شروع به بازی کردن کردم را به خاطر می آورم، در زمین های خاکی ناوالاکروز و یا شهرک ورزشی قدیمی رئال مادرید، و سپس نوبت بازی در مهمترین استادیوم های دنیا فرا رسید، سانتیاگو برنابئو و دراگو.
نمی خواهم بدون تشکر از آنهایی که در این سفر همراهم بودند کارم را تمام کنم :
خانواده ام، برای فداکاری هایی که شما کردید تا بتوانم به جایی که الآن هستم برسم و این به من اجازه داد تا آرزوهایم را عملی کنم. شما در هر کاری که در طول حرفه ام انجام داده ام شریک هستید.
همسرم و پسرانم مارتین و لوکاس، از همه ی حمایت های شما سپاسگزارم ، برای تمام ساعاتی که نتوانسته ام در کنار شما باشم. برای درک و تشویق من برای لذت بردن از زندگی ای که انتخاب کرده ام از شما ممنونم. بدون شک در کنار شما همه چیز آسان تر است.
هم تیمی هایم، بدون آنها هیچ وقت به موفقیت نمی رسیدم. یک تیم، مجموع هریک از مؤلفه های آن است که برای رسیدن به یک هدف مشترک، در یک جهت حرکت می کنند.
به انتخاب کنندگان دسته های مختلف تیم ملی اسپانیا، که به من اجازه حضور در تیم ملی کشورم و رسیدن به بزرگترین پیروزی ها را دادند.
هواداران تیم هایی که در آن بازی کردم، برای پشتیبانی و همراهی من، همچنین برای اینکه از من بیشترین توقع را داشتند تا بهترین ورژن از خودم را ارائه دهم.
همه افرادی که برای آسان تر کردن زندگی ما در باشگاههایی که بازی کرده ام، کار کرده و می کنند.
رقبای خودم و طرفداران آنها، به خاطر احترامی که همیشه به من ابراز کرده اند.
و در نهایت دوستانم، دوستانی که سالهاست من را در مسیری که رفته ام همراهی کرده اند.
من به همه ی شما مدیون هستم، شما در این ماجراجویی در کنارم بودید.
اما مهمتر از همه، از فوتبال ممنونم، به خاطر این که به من اجازه داد در آن حضور داشته باشم، برای داشتن یک ورزش شگفت انگیز ، برای اینکه به من اجازه ی یک زندگی پر از شور را داد، برای دادن لحظات خوشبختی، برای اینکه به عنوان یک ورزشکار و یک انسان من را پرورش داد. برای اینکه فرصتی برای ملاقات و به اشتراک گذاشتن لحظات با افراد باورنکردنی به من داد.
مهم این است که چه مسیری را طی می کنی و چه افرادی تو را همراهی می کنند، نه مقصدی که به آن را می رسی. چرا که مشخص است که در این مسیر چه تلاش و فداکاری هایی داشتی و بی تردید می توانم بگویم که این مسیر و مقصد رویایی من بوده است.
این یک نقطه پایان نیست، سفر به اینجا ختم نمی شود. این مسیر ادامه پیدا میکند و ما مطمئناً به زودی دوباره همدیگر را ملاقات خواهیم کرد.
ایکر کاسیاس.
GRACIAS, GRACIAS y GRACIAS
پ.ن. فکر کنم من جزو معدود بارسایی هایی بودم که وقتی گل می زدیم به رئال نمی دونستم بخندم یا گریه کنم!
فکرش رو نمی کردم کاسیاس زود تر از بوفون خداحافظی کنه از دروازه بانی. تموم شد. خاطرات من رسما داره می ره که فسیل بشه.
ایکر کاسیاس! هوی! دلم خیلیییییی برات تنگ میشه.
رئال خودخواه کثیفو هیچ وقت نبخشیدم به خاطر طرز برخوردشون با تو، به خاطر وقتی که نیاز به حمایت داشتی، اونقدر بی همه چیز بودند که مثل سگ رهات کردند.
هنوزم که هنوزه، تلفظ اسمت، طرز قرار گیری حروفش و صدایی که پس از ادا شدن توی گوشم ایجاد می کنه، به شیرینی دوران اول راهنماییه.
خداحافطی کردنت، هر لحظه بیشتر از پیش مثل میخ به مغزم فرو می ره و یادم می ندازه که اون دوران خوش نوجوونی تمام شده و داریم به زباله دان تاریخ می پیوندیم و راهی برای فرار از این سیاهچاله ی بی وفای زمان نیست. باورم نمیشه که باید باور کنم احتمالا دیگه هیچ وقت فوتبالیست نخواهم شد. باورم نمیشه و قلبا متاسفم که عمر دروازه بان بودنت به گرفتن مدرک پزشکی من قدر نداد تا بیام پزشک خود پورتو بشم!
من با تو بارها گریه کردم. بیشتر از اون خندیدم، جهیدم! تو همیشه در قوی ترین احساسات من حضور خواهی داشت. چون هر وقت موفقیتی به دست بیارم، اولین صحنه ای که پشت پرده ی چشمم رو گرم می کنه و خودم رو جاش می گذارم، شبی بود که مثل دیوونه های احساساتی اشک می ریختی و جام جهانی رو برای تیم ملی اسپانیا بالا می بردی. خوش حالم که با قهرمانی مثل تو هم عصر بودم. ارزشش رو داشت.
اگه قهرمان فوتبال می شدم، تو دقیقا همون کسی بودی که ازش تو مصاحبه هام به عنوان قدیس ترین بازیکنی که دوست دارم روزی شبیهش بشم و اثرش باعث شده موفق بشم، یاد می کردم.
تو خودش بودی...
قدیس من، سن ایکر کاسیاس. [قلب][قلب][قلب]
-از طرف کیلگ، تنهاهوادار دو آتیشه ات که فقط به خاطر تو شبای بازی دعا می کرد رئال کمتر جر بخوره-
ایکر مقدس آدم دوست داشتنی ای بود. البته من به عنوان یه دروازه بان نیمه حرفه ای سابق معتقدم هرگز در ردیف دروازه بان های خیلی تاپ نبود. اما مورالیتی و کنشگریش خیلی جذاب و فاخر بود. کاپیتان بهترین اسپانیای تاریخی بود که بیشترین کاتالان تاریخ رو در خودش جا داده بود. ما همیشه از کاسیاس کاپیتان در اون تیم یاد میکنیم، اما کاپیتان اصلی البته که پویول بود. تیمی با حضور ایکر مقدس و پویول قطعا جذاب میشد. اما بهتر از تیم ۲۰۱۰، به نظرم تیم ۲۰۰۸ بود. تیمی فوق العاده تاکتیکی و دوست داشتنی با سرمربی گری لوییز آراگونس فقید! احتمالا ندونی من طرفدار دو آتیشه ی اتلتیکو مادرید هستم؛ اتلتی ها معتقدند رئال در بهترین حالت تیم دوم شهر مادریده! و علت طرفداری من از اتلتیکو اینه که چیزی نزدیک به ۲۵ سال قبل این تیم با مربی گری آراگونس فاتح لالیگا شد؛ بعد از دوره ی قلچماقی بارسای کرایوف افسانه ای. در اون سن من تازه عاشق فوتبال شده بودم و لباس اتلتیکو برام قشنگ ترین پیراهن فوتبال دنیا بود! بنابراین نه کمپ نو و نه سانتیاگو برنابئو؛ خاطرات من در ویسنته کالدرون و الان در متروپلیتیکانا بوده و هست!
وای نه اقا نمی دونستم فن اتلتیکویی! خیلی خوش وقتم.
همین که رئالی نبودی یعنی ما تا اخرش با هم اوکی اوکیم. :))))
اره بابا یک کاسیاسه و یک اخلاقش. و حتی تر اخلاق خود پویول. از اون ور اخلاق بوفون هم خیلی دوست دارم. شاید بیشتر از این دو.
البته اینم بگم من یکی دو سالیه دیگه دنبال نمی کنم اتشم خاموش شده... همان جوانی هام خیلی سرم پر باد بود.
منتها فوتبال واقعا باید احساس توش باشه مثلا کریس رونالدو رو نمی فهمم هیچ وقت یک ماشین بی نقص تمام عیاره!
یعنی تیم اون سال اسپانیا رو بگذاری جلوم، من واسه هر کدومشون یه دور رگ بزنم!