از گابریل گارسیا مارکز پرسیدند اگر بخواهی کتابی صد صفحه ای درباره ی امید بنویسی، چه می نویسی؟
گفت: نود و نه صفحه را خالی می گذارم. در صفحه ی آخر، خط آخر می نویسم:
"یادت باشد دنیا گرد است! هر وقت احساس کردی به آخر خط رسیدی شاید در نقطه ی شروع باشی."
امید آخرین چیزی ست که می میرد.
این پست هم اینقدر خوب بود که نمیشه فقط به لایک کردنش بسنده کرد...
از مارکز خوشم نمیاد اما خیلییی خوب گفته..واقعا اگر امید رو از ادم بگیرن چی براش می مونه؟
خیلی خوب گفته واقعا،
من چند بار قبل تر ها این جمله را خوانده بودم،
ولی بعد که دیروز نشستم با خودم فکر کردم کتاب نود و نه صفحه ای که فقط صفحه ی آخرش نوشته داشته باشه یعنی چی،
تازه پی بردم خیلی باهوش تشریف داشتن آقامون مارکز
وقتی تو پایانی آغاز بشی...
این یعنی امید!
دیدگاه تباه ولی قشنگیه
بی امید نه، کم امیدم.
خیلی کم.
مثل قضیه همان جوکه ست..
بی ادب نه! کم ادب.
امید داشته باشید.
امید بدارید.
امید ها را هم دوست بدارید.
کلا امید امید امییییییید...