سلامتی فابریکا

به بچه های ابتدایی گیر می دی؟

به خدا من با این سنم خودم تا همین لحظه یه خروار خاطره دارم از این "آقامون جنتل منه."

و خودم جزو خط مقدم تنفر ورزندگان به این اثر فاخر بودم.

یادمه طرف های عید این آهنگ رو خیلی می شنیدم و جان خودم این موهای تنم سیخ می شد اینقدر چندشم می شد، خصوصا از ترجیع بندش. حس می کردم این بار مرز های جدید از لوسی و لوندی رو در نوردیده ساسی مانکن!

ولی اینقدر بعد از عید باهاش خاطره سازی کردم و همه جا پخش می شه، همه جا می خونیم، می خونند،

که الآن فقط می تونم جواب خودم رو بدم که :

" لعنتی فاز مثبتا رو نگیر که پیک چند باری دستت دیدم!!"

والا بحث نوع آهنگ یا میزان خز بودنش نیست،

بحث همه گیر بودنشه

بحث همه جا پخش شدنشه

که باعث می شه وسط همه ی خاطره هات پخش شه و تو ذره ذره ارادتت به آهنگ ها بیشتر شه،

شده حتی به آهنگ به اصطلاح زرد مانکن ارادتمند می شی.

پس چی؟ صدای منو می شنوید از...

کالیفرنیا آمریکاااااا.

اینجا تهرانه، اگه شاخ بشی کار دستت می دن.

حس می کنم دیگه کم کم وقتشه بعد از شش هفت سال ممارست، از "بو سرده" دل بکنم و قفلی جدید بزنم روی "صدای منو می شنوید از؟" .

سلامتی این رلا، 

مخلص همه سینگلا،

هفتادیا شصتیا،

سلامتی مشتیا،

سلامتی فیمسا،

عاشقتونم افتضاح،

سلامتی اونا که بالان،

سلامتی چش قرمزا!

پ.ن. خصوصا اونجا که می گه سلامتی هفتادیا شصتیا... دقیقا اونجاست که احساس کله خر بودن و جوونی محض می کنم و فکر می کنم من و هم سن و سال هام کول ترین آدم های روی زمینیم و دنیا تا آخر پا برجاست و ما فاتحان این کره ی بی همه چیز خواهیم بود.

سلامتی چش قرمزا.