داستان اسباب بازی ها

این شکلی بود که وقتی اندی می رفت بیرون از اتاق، اسباب بازی ها زنده می شدند و راه می افتادند.

بعد که کسی می اومد سمت اتاق، همه ی اسباب بازی ها فرار می کردند برگردند سرجاشون.

گاهی یک اسباب بازی نمی رسید قایم بشه و وسط اتاق می موند. یا مثلا دست و پای آقای سیب زمینی وسط اتاق می موند.

حس می کنم داخل مخ منم همچین اتفاقاتی می افته!

شب می خوابم، کارگر های مغزی م شروع می کنن پارتی گرفتن و ریخت و پاش.

صبح تا می بینن دارم بیدار می شم، جمع می کنن برن، همیشه یک چیز رو جا می گذارند.

هیچ دلیل منطقی دیگری نمی تونم پیدا کنم برای آهنگ های بی ربطی که صبح ها بیدار می شم و داره در مغزم خوانده می شه.

بعد آخه جالبش چیه! آقا من یک درصد موزیک باز نیستم. اصلا از هندزفری و هدفون و این ها استفاده ای ندارم. آهنگ گوش نمی دم اصلا در طول روز که مثلا بگیم در طول روز افتاده در مغز. پاک پاکم.

صرفا مثل یه تیکه کاسته که یادشون رفته با خودشون ببرندش از وسط مخ ما.

الآن داره می گه "عروس خانم خنچه ی عقد مبارک! نشستن به تاج و تخت مبارک." من تو زندگی واقعیم هم این آهنگ لیلا فروهر رو تا ته نشنیدم آخه. ای بابا.

یک سناریوی دیگه که می تونم داشته باشم، اینه که تو سرم مامور اف بی آی هست. شب تا صبح می شینه فیلم های خاطراتم رو دوره می کنه تا یه مدرکی پیدا کنه. وقتی بیدار می شم پا می شه از کنار میز پخش فیلم می ره چون دیگه وقت استراحتشه و تازه من بیدار شدم که فیلم های جدید تری ضبط کنم، پس فیلم از اونجایی که یارو ولش کرده با صدای بلند برای خودم پخش می شه.

یک همچو استدلال هایی.