دستم بگرفت و پا به پا برد، تا شیوه ی فحش دادن آموخت

بیایید براتون از یکی از عشق ترین استادای جهان، فحش یادگرفتم.

برگشت گفت: "این فلسفه های تستیکولار چیه به هم می بافید؟"

"فلسفه های تستیکولار"

"فلسفه های تستیکولار"

ادبیات این موجود پسندیده شد.

شدیدا. قویا. اکیدا قویا حتی.

خیلی قشنگ تر از ما ها حرف می زنه اقلا. فحشای این دوران تکراری شده، خسته کننده شده، و روتین شدن هر چیزی کشنده ست می دونی...

دارم به کتابی که می خوام بنویسم و فعلا تنها چیزی که ازش می دونم اسمشه، فکر می کنم..

"فلسفه های تستیکولار"

بعد می برم می دم امضاش کنه.

یعنی اشک به چشمم حلقه زد تحت این افکار.

روزی که کتابمو داره امضا می کنه.

پ.ن. آره خب، خودم فهمیدم. 

اینجا ایرانه مجوز نمی دن. 

منم فقط به شرطی می نویسمش که اسمش همین باشه. و لا غیر. من این اسم رو می خوام. 

به نظرم همه ی آدما پرنده تو قفس هستند،

ولی ما ایرانی ها، خب آره سقف قفسمون به طرز خیلی  ناجوان مردانه ای پایین تره. 

اینجا خیالم نمی تونیم بکنیم. کتاب منتفیه.