بوی خورشید می پیچید

خورشید دارد به عاشقانه ترین شکل ممکن غروب می کند.

و می دانی...

آره من می دانم که این بوی نسبتا گرمی که به مشامم می رسد و از پشت چشم هایم رد می شود، بوی سینوس های چرک زده ام است...

حتی این را هم می دانم که تصویری که روی دیوار می بینم صرفا آدمکی ست که موهایش از شدت کپک زدگی سیخ وایستاده اند...

منتها ترجیح می دهم که در مسیر نور بایستم و ربطش بدهم به خورشید،

و داستان هایی که تویش سایه ی آدمک های روی دیوار، حرفی بیشتر از یک کپک زدگی ساده برای گفتن داشته باشند و دوربین ده بار روی سایه به این قشنگی فید این فید اوت می کند و مخاطب هم هیچ جیکی نمی زند چون یک صحنه مهم از فیلممان است ولو کلیشه.

ترجیح می دهم چشم هایم را ببندم و هم زمان که برای بار صد هزارم در هفته ی گذشته پشت چشم هایم زق زق می کند به این فکر کنم که این ها یک ربطی به غروب عاشقانه ی خورشید دارد. 

آدمکی روی دیوار، 

غرق در آخرین ذره های زرد و نارنجی روز بود،

او مو هایش شبیه تین تین وایستاده بود،

و چشم هایش را که می بست، 

بوی خورشید در دماغش می پیچید.