مرد عاجزِ معلولِ گدا، چگونه در زمستان آمد؟

غم در کالبد مردی آمد؛

و  چشم ها را به عادت کردن نوازش داد.

غم در کالبد مردِ گدایی آمد؛

و  لبخند را از دهانم گدایی کرد.

غم در کالبد مردِ معلولِ گدایی آمد؛

و کارت معلولیتش را به رخم کشید.

غم در کالبد مردِ عاجزِ معلولِ گدایی آمد؛

که به آسمان نگاه کرد

وبا سرانگشتی پینه بسته،

بوسه ای از سر عجز نثار رخش سفیدم کرد.

غم در کالبد مردِ عاجزِ معلولِ گدا با سر انگشت هایی پینه بسته آمد؛

مردِ عاجزِ معلولِ گدا با سرانگشت های پینه بسته اش رفت؛

و غم ماند.

نگاه کردم:

جای سر انگشت های مردِ عاجزِ معلولِ گدا،

بر بدن رخش،

سبز شده بود.