Ginkz

آقا قهرکردنم قهر کردنای قدیم.

رفته بودم عین این شکست عشقی خورده ها تک نفره تو کافی شاپ نشسته بودم و کارامل ماکیاتو می خوردم،

چ م دانم تو فیلما دیدم گفتم حتما کار با کلاسیه دیگه بذا فازشو ورداریم،

اتفاقا یه بار میز رو به رویی هم یک نفر بود مدت ها تکی نشسته بود مثل خودم در و دیوار رو نگاه می کرد، می خواستم دعوتش کنم بگم بابا جان بیا بشین هم احوالیم، از قیافت کاملا مشخصه تو هم عاق شدی از یه ناحیه ای نمی دونی چی کار باید بکنی،

خلاصه این وسطا گوشیم زنگ خورد،

خوشحال شدم  با خودم گفتم هورا بالاخره یاد نبود یک هفته ای من افتادند و از خونه یکی زنگ زد احوالمو بگیره،

بعدش صرفا شنیدم که :"الو، هر وقت شب اومدی نون و میوه و فلان و بیسار و بهمان چیزو سر راهت بخر بیار."

"لطفا بخر بیار" هم نه ها، "بخر، بیار."

آخه آقا مگه ما قهر نیستیم؟ تو قهرم خرید سرجاشه هم چنان؟

مگه قرار نبود وانمود کنیم که واسه هم وجود نداریم؟!

ولی عاق شدنم اییی بدک نیست،

این قهر کردنه سبب خیر شد،

تو این مدت اساسی با منوی کافی شاپ آشنا شدم و فهمیدم غیر از هات چاکلت چیز میزای دیگه هم وجود داره و نباید ترسید از سفارش دادن چیز های جدید. اینکه لاته چیه، ماکیاتو خوشمزه س، آمریکانو خیلی تلخه، اسپرسو قطار نیست یه مدل قهوه س.

نوشیدنی مورد علاقه م (!) تا الآن کارامل ماکیاتوعه و نسبتا شیرینه، هجده تومان ناقابل قیمتشه و روش یک طرح های جالبی داره مثل شکل گل و برگ، یعنی این کافی منه (coffee man - هنوز نمی دونم اسمشو چی بذارم)  خیلی باحاله، کلی با دم و دستگاه خودش اون پشت کشتی می گیره هر بار که طرح های بدیعی ایجاد کنه روی کف های نوشیدنی تا مشتری به وجد بیاد! به نظرم کار جذابیه... سعی می کنن با کف روی کفِ دست سطحِ فنجون قهوه نقاشی کنن و خودشونم گویا حال می کنن با کار خودشون. 

دیگه من رفتم قاطی با کلاسا هوای خودتونو داشته باشید.

بعد من عکس قهوه رو می دیدم همیشه دیدگاهم این بود که کف های روی فنجان شیرینه و زیرش تلخه، ولی کاملا برعکس بود. کف ها تلخن و زیرش شیرین تره. 

یه چیز دیگه هم که هنوز نتونستم درک کنم اینه که من شکلات تلخ نود درصد رو مثلا خیلی دوست دارم، ولی قهوه های تلخ رو هنوز نتونستم بخورم.

دیگه عرض شود که  مسابقات کشتی هم دیدیم تو کافی شاپ حتی، 

اینترنت رایگان دادن بهمون چند دست کلش زدیم، 

از همون کادر اجرایی کافی شاپ  با یکی شون هم کلام شدم اگه بشه به حساب دوستی گذاشت، چون خیلی خلوته کلا و چند نفریم دیگه. همین فرد بود که اومد مرامی نشست، یه ده دقیقه کلاس خصوصی برگزار کرد برام، تا که پایه م قوی شه و برام توضیح داد این منوی کافی شاپ رو که من فرق نوشیدنی ها رو بفهمم و دیگه از همین اولش با پایه ی قوی برم قاطی با کلاسا. و منم گفتم آقا فیل فری گور بابای آبرو هر سوالی داری بپرس یه بار واسه همیشه. 

البته تجربه هم بهم ثابت کرده وقتی کسی منو نمی شناسه خیلی راحت تر می تونم باهاش ارتباط برقرار کنم و بچه ی خوبی بود. اصلا اگه همین جوری بگذره شاید منم رفتم مصاحبه دادم به عنوان کادر اجرایی کافی شاپ.

دیگه از اونور به چند تا دوست و آشنا زنگ زدم حال و احوال کردم. مثلا تا الآن داشتم با یکی شون حرف می زدم بهم می گفت من دوستی مثل تو پیدا نکردم دیگه.

بینندگان عزیز همون طور که می بینید دوستی ها از دور خیلی ایده آل و قشنگه کلا... 

دیگه اینم از کافه گردی مون.