عاق

امروز روز خیلی خفنی بود ها، ولی می شه گفت تهش داره خراب می شه و مامانم تقریبا عاقم کرد. 

عاق  یا آق یا هرچی. حالا درستش کدومه یا آیا کاربردش به جاست رو نمی دونم.

ها ها.

برو بابا تا الآنشم ما خر هیشکی نبودیم تو این خونه.

حالا دیگه رسمی شد. جون باو.

من تنهایی رو خیلی وقته یاد گرفتم. سوختی. خیلی وقته چیزی واسه از دست دادن ندارم.

همین که خیالم راحت باشه پدر و مادرم زنده اند و سلامت اند، واسم کافیه. خیلی وقته همین واسم کافیه و انتظار دیگه ای ندارم ازشون.

می دونی... واسه اینکه برای تنبیه خودت رو از کسی بگیری، باید اول واسش پر رنگ باشی که با کم رنگ شدنت بتونی زجرش بدی قطره قطره.

ولی شما از اول کم رنگ بودین.

من آدم احساساتی ای هستم درست، ولی خیلی وقته به کم رنگی ها هم عادت کردم.

خیلی وقته یاد گرفتم حال گندم رو، دغدغه هام رو، بغض هام رو، ترس هامو، هیچ کدومشو کسی خریدار نیست و همه جا فقط خودمم و خودم. تنها تنها.

حس می کنم هزار ساله بدون حضور معنوی خانواده م زندگی کردم. تنهایی بدون کمک منتها البته با کمک پول هاشون. به هر حال اینم که می گن پول هیچ وقت جای محبت رو نمی تونه بگیره، راست می گن.

برگشت بهم گفت: "...دیگه رو من تو هیچ کاری حساب نکن، نه من نه تو! هر کاری دوست داری بکن. دیگه هیچیت به من مربوط نیست..."

و خنده داره چون یادم نمی آد آخرین باری که روش حساب کردم کی بوده.  این قدر همیشه مهره هامو طوری تو صفحه ی شطرنج تکون دادم با پیش زمینه ی اینکه نمی تونم و نباید رو هیچ کسی حساب کنم، که بهش عادت کردم. بدم عادت کردم. چیزایی رو، اتفاق هایی رو تنها تنها تجربه کردم که مطمئنم هر پدر مادری درباره ی بچه ش اینا رو بفهمه کرک و پرش ده بار از نوک سر تا کف پا می ریزه و چشماش از حجم مفلوکیت و مظلومیت بچه نا خودآگاه اشکی می شه‌.

من خیلی بیش از حد قوی بودم. نه سالم بود و ادا هیفده ساله ها رو در می آوردم.  خیلی تو خودم ریختم. چهارده سالم بود و مثل بیست و سه ساله ها رفتار می کردم. خیلی جیک نزدم. هفده سالم بود و در حد یه سی ساله رفتارم پخته بود. من همیشه مثل یه تیکه بتن بودم.  و همه ی اینا باعث شد که به اینجا برسم. اینجایی که بیست و یک سالمه، هیچ درکی از تهدیدت ندارم چون در حد یک آدم چهل ساله از خودم مطمئنّم و آبدیده شدم.

و این جمله ای که واسه تهدید انتخاب کرد، افتضاح بود به عنوان یه تهدید. چیزی که من از اول نداشتم رو نمی تونی ازم بگیری، خب؟

اصلا من نمی دونم این تهدید یا جمله یا هرچی که هست یعنی چی و چی می خواد بشه ازین جا به بعدش. اینقدر هیچ کدومشون نبودن برام همیشه، اینقدر همیشه کم شون داشتم... 

اینم روش. مگه چه چیزی می خواد فرق کنه. هیچی. فقط حرفش اومده وسط. وگرنه که خیلی وقته مزه ش زیر زبونمه. از... بچگی ها.

شما شرح زندگی شاگرد اولی رو می خونید که تو مدرسه همه همیشه آرزشون بود همچین بچه ای داشته باشن ولی خودش هیچ کی رو نداشت بیاد کارنامه هاشو بگیره حتی. شاگرد اولی که آخرین نفر بین کل شاگردای مدرسه کارنامه ش رو می دادن دستش و خودش دیر تر از همه ی بچه ها می فهمید یکِ مدرسه به اون بزرگیه. با هزار روز تاخیر. چون همیشه هیشکی رو نداشت که بیاد اون کوفتی رو بگیره، هیشکی رو.

 ازین به بعدشم با همین روال! چی می خواد فرق کنه مگه عزیزم.

حالا ایشالا که از این تصمیمشون حالا حالا ها بر نمی گردن، ولی فعلا قصد دارم تا زمانی که برنگشته از آزادی بی حد و مرزی که برام تو ذهنش متصور شده سو استفاده کنم ببینم تا کجا... تا چند... آه کو بازوی پولادین و کو سرپنجه ی ایمان. :دی

پیش به سوی کثافت. که همه چیم دست خودمه، نه؟ :))))

بی رحمانه ست، ولی یکم سیخونک کردنم گرفته. :-۸ 

خاطره می شه اینا. 8-¥