من خودم به عنوان مالک فایل، کم کم نیم ساعت طول می کشه پسورد فایل هامو بشکنم،
هک که مطمئن باش نمی شم.
بعد اینجوری شده می رم تاریخ تشکیل فایل رو چک می کنم، بالفرض می بینم سال ۹۴... باید بشینم دربیارم تو سال نود و چهار، ذهنم بیشتر درگیر چی بوده که بشه به عنوان رمز استفاده ش کرد.
والا گاهی روزا از اینکه می تونم به فایل های خودم نفوذ کنم هم احساس پیروزی می کنم. چهل و پنج دقیقه. می فهمی؟ چهل و پنج دقیقه س.
حالا هر کی ندونه فکر می کنه دارم دستور العمل ساندویچ مخصوص باب اسفنجی رو نگه داری می کنم تو فایل هام. نه آقا ازین خبرا نیست، صرفا مقادیر زیادی مرض و مازوخیسم هست که طی سال ها در وجود این جانب نهادینه شده.
وقتی به رمز میرسی حتما احساس پلانگتون داری
یه پله از اون بالاتر حتی!
حس پلانکتونی که داره اولین ساندویچ مخصوص خرچنگو سرو می کنه تو رستورانش.
آقا قبول امنیت خوبه ولی خب یکم داری وسواس می گیری :|
می گیرم؟
من وسواس "دارم". خودم دیگه خیلی وقته قبولش کردم فقط سعی می کنم مسالمت آمیز باهاش کنار بیام که نیاز به دوا و دارو نشه دیگه.
من هنوز پسورد وبلاگ اسبق و ایمیل و اکانت فیسبوکم رو نتونستم پیدا کنم
چه شخصیت مهمیم واقعا؟
ترامپی؟
من که خودم پوتینم!
وسواست مسریه؛
رفتم رمز اینستاگرامم عوض کردم :||
واووو
دقیقاااااااااااااا