پاراوان

گل هام گل آفتابگردون،

می ترسه دلم از بارون... (دانلود می کنید و پست رو باهاش می خونید. زورچپونه چون منم پست رو با همین نوشتم!)

باید قبل از اینکه بیهوش بشم اینو اعلام کنم.

اگر فرض کنیم قانون کارما این هست که هرکس تو سال ۹۷ یه روز مخصوص خود خود خودش داشته باشه،

سهم من از امسال،

نه روز پزشک بود که هنوز نیستم...

و نه روز کوروش...

نه روز سمپاد...

و نه روز دانشجو...

 و نه روز هفت هفت نود هفت...

سهم من از امسال نه حتی روز تولدمه...

و نه حتی یود که خودمو باهاش خفه کردم!

از تقویم امسال، یکم و دوم آذر به من ارث رسید.

خود خودش بود.

اول دوم آذر، روز من بود.

من بهش رسیدم ، و طعمش دقیقا همونی بود که تصور کرده بودم.

دیدی آدم ها این شکلی اند که سال ها حرص مزه ی یه چیزی رو می زنن  از توی خیال پردازی هاشون ... ولی وقتی بهش می رسن، اینطوری اند که ابدا  اون مزه ای که فکر می کردیم نیست؟ دیدی چه جور وقتی به تخیل هاشون می رسن، می خوره تو ذوقشون؟ دیدی چقد پفشون می خوابه؟ 

می خوام بگم واسه من فرق می کرد. من سال ها دستمو زدم زیر چونه م و ذره ذره ی چنین روزی رو زیر زبونم تو رویا هام تخیل کردم. مثل یک کودک نشستم و فرض کردم آبنبات چوبی ای که دست بزرگ تر هاست چه مزه ای می تونه باشه! می خوام بگم  دقیقا همون مزه بود. نه کم تر نه زیاد تر. تصورات خودم بود. احساس خالص خودم بود. 

دارن رو فرض کن... تو کتاب اول و آخر... وقتی که خودش مقابل خودش قرار می گرفت. روز اولی که با حسرت موجودی رو که چرخ دستی خوراکی ها رو می چرخوند نگاه کرد، و آرزو کرد جاش باشه. و روزی که به عنوان یه موجود خاکستری چرخ دستی خوراکی ها رو می چرخوند و می آورد به خودش تعارف می کرد. روز تلاقی.

می خوام بنویسم تا کل دنیا بدونه، که نود و هفت اگه هیچی هم نبود، یک فاکینگ روز داشت توش که جزئیات زندگیم دقیقا از همه ورسر جاش بود. جزئیات ریزش! جزئیات مورچه ایش!! حتی اینکه اول ماه باشه. اینکه عدد ها رند باشن.اینکه پاییز باشه... همین که تعطیلات آخر هفته باشه.تلاقی ش با شروع شدن خندوانه حتی. گیر کردن توی بارون. هم زمانی ش با آهنگ نوش آفرین...

می خوام همه بدونن که من زور نزدم کلیات و جزئیات رو با هم تلاقی بدم این بار. همه ی اینا خودش با هم تلاقی کرد. و من می تونستم برای یک بار هم که شده از عمق وجودم بنویسم که خوش بختم. بدون هیچ احساس پس زمینه ای.

می خوام برم تو گوش همه هوار بزنم، برای یک بار هم که شده ، ذهنم، روحم، روانم، جسمم، احساسم ... همه ی همه ش مال خودم بود. که مجبور نبودم به موضوعی غیر از وجود خودم فکر کنم. دنیام خودم بودم.

می خوام بنویسم تا یادم نره،  برای یک بارهم که شده، خودم بودم.

می خوام بنویسم تا یادم بمونه، تو امسال روزی داشتم که قهرمان درجه یکش بودم.

"چنان که آن خطاط سه گونه خط نوشتی: یکی او خواندی، و لا غیر... یکی را هم او خواندی هم غیر او... یکی نه او خواندی و نه غیر او.

و آن خط سوم منم..."

لالی لالی لالالالالای...

لالی لالی لالالالالای...

لالی لالی لالالالالای... (مچت رو گرفتم، آهنگ دانلود نکردی؟)

لالی لالی لالالالالای...

پ.ن. قبل این که بتونم تمومش کنم بیهوش شدم. با پس زمینه ی همین آهنگ. خوابیدنش هم شاعرانه بود حتی. جزئیات جزئیات... جزئیات. جزئیاتی که بدجور با هم چفت و جور می شوند. چفت و جور شدن مبارک.

حال ما خوب است، و باور بکن لعنتی...

و از خوشحالی گریه م گرفت. اگه مهمه! :دیی