اول مهر اول مهر اول مههههر

چه اول مهر لاکچری ای!

باورم نمی شه پس از سال ها، احساس گند جوجه غریب ها رو نداشتم. وی عار واقعا د چمپیونز کیلگ. همین که بعد پنج شیش سال این احساسمو تونستم تا حدی درستش کنم، اوووف خیلیه. اینقدر انرژی داشتم امروز که فرصت نکردم به حس آشنا نپنداری خودم بها بدم. من برای اولین بار توی جمعی بودم که بهم احساس اضافه بودن رو القا نمی کرد. حس می کردم که آره اینجا مال منه. من مال اینجام.  اگه بدونید این احساس چه قدر واسم ارزشمنده... انگار که این خطوط رو با قلم پر طلا کاری شده بنویسم.

راستی چقد این ترم صفری ها جذاب می شن وقتی با مامان باباشون می آن. واقعا حس نابیه، آدم دلش می خواد لپشون رو بکشه بگه عمو جان آبنبات بدم؟ دو عدد دو قلوی هم سان هم دیدم توشون. 

و درس مهمی امروز گرفتم. من خیلی بی احتیاطی می کنم وقتی می خوام با ماشین دنده عقب برم. اصلا حسش نمی آد برگردم پشت سرم رو نگاه کنم. تا به اینجا با آینه تنظیم می  کردم  و به خودم می گفتم چیزی نیست  که سرعتم پایینه چرا مثل اسکل ها برگردم و دستم رو بذارم پشت صندلی شاگرد مال نوب هاست این کار ولی تا خود امشب بود این تصوراتم. دیگه تموم شد. خاک بر سرم بشه امشب رسما داشتم یک عدد دوچرخه سوار رو زیر می گرفتم. بار الها خیلی ممنونم که الآن کلانتری نیستم... دیگه تا عمر دارم از مهره های گردنم استفاده خواهم کرد و گشاد بازی را به آتش خواهم کشید. فرض کن پتانسیلشو داشت تو روز به این محبوبی من تبدیل به یک قاتل بشم و بوی ماه مهرم چیزی بشه شبیه بوی کتاب فاجعه ی اسلاتر.