جدی؟

به عنوان یه همسایه به خودت اجازه می دی دومین جمله ای که تو کل عمرت داری با منی که تا حالا ندیدمت سخن می گی بعد سلام، این باشه که:"دانشجویی؟"

و سومیش این که: "چه رشته ای؟"

و چهارمیش اینکه: " کدوم دانشگاه؟"

بیست سوالیه؟

منو با گوگل سرچ اشتباه گرفتی هی سوال می پرسی؟ مگه من غول چراغ جادوعم؟

به این نتیجه رسیدم که مشکل از من نیست تو روابط اجتماعی،

مشکل از شماست.

قدیم ها هر وقت گاهی وقتی مشکل های این شکلی رو از سر ناچاری و سردرگمی عنوان می کردم و می گفتم چه قدر از طرز برخورد یه نفر آزرده شدم، بابام اگه کنارم بود می زد تو سرش می گفت بچه ی احمق من رو ببین! خوب با افتخار بگو بهشون! کسی باید احساس بدی داشته باشه که رشته ش فلان دانشگاش فلان تر باشه. بهتریناشو داری و زورت می آد جواب بدی خل مشنگ؟

برای همین ترجیحا دیگه هیچی. عنوانم نکردم. از این ور قضاوت می شم. از اون ور قضاوت می شم. یه نقطه ام که وارد شدن بردار های قضاوت رو از همه ور به سرتا پای هیکلم حس می کنم.

پدرم اینو نمی فهمید که من از کم داشتن یا نداشتنم آزرده نمی شم. ولی خنجر می خوره تو قلبم که دومین جمله ی بعد آشنایی مون همچین چیزایی باشه. حس می کنم ریش ریش شدم.

قبلا با خودم قرار گذاشته بودم وقتی یکی داره زورم می کنه از زیر زبونم حرف بکشه، بهش بگم: "مسابقه ی بیست سوالیه؟" یا دیگه جدی تر اگه بودم: " نمی خوام جواب بدم!"

مودبانه ترین جوابایی بود که با چاشنی کمی شوخی می تونستم به افراد بدم.

یه چند بار امتحان کردم، این قدر بهشون برخورده بود و پیش خودشون چه فکر ها که نکرده بودند. 

مثلا یه بار به همکلاسی م گفته بودم که دوست ندارم باهاش به اشتراک بذارم بابام چه کاره ست، پیش خودش فکر کرده بود پدرم دزدی قاچاقچی ای چیزیه و بعدش که طی یه جریان جدای دیگه شغل پدرم رو فهمید، پشماش ریخته بود و آره داستان شد.

یه بار دیگه باز به یکی دیگه از دوستام گفته بودم مایل نیستم سن مادرمو باهاش به اشتراک بذارم، و روزی که اتفاقی مادرم رو همراهم دید برگشت گفت واااای چقدددر مادرت جوونه، پس چرا اون روز فلان بیسار می کردی.

بقیه هم که بهشون بر می خورد هی.

پس من چی کار کنم؟

چه کسی مسئولیت احساس من رو بر عهده می گیره پس؟

این همه رعایت حالتون رو می کنم... سوالام رو با تیر پر عقاب نمی فرستم سمت قلبتون و در عوض منتظر می مونم که هر وقت خودتون خواستید باهام اطلاعات به اشتراک بذارید... وای می ایستم هر وقت زمانش شد و احساس نزدیکی کردید سفره ی دلتون رو باز کنید. صبر می کنم که خودتون بازش کنید نه این که مثل قوم تاتار سفره رو پاره کنم، ببینم چی توشه. ولی بک نمی دید لامصبا، بک نمی دید به این رفتارم.

همه ش باید مواظب احساس شما ها باشم، ولی کسی به کفشش نیست چه قدر تحت اثر رفتار هاتون من متشنج می شم؟ مدیون نیستید بابت این احساسی که به من القا می کنید؟

بعد می دونی خنده دارش چیه، یه کلاس داشتیم...

استادش آدم شاخی بود. یکی ازین روان شناس های شاخ تهران که کلی آدم صف می کشن واسه دو کلام مصاحبتش. 

طرف بین حرفاش یه بار گفت کسی که از جواب "نمی خوام جواب بدمِ" شما آزرده می شه باید بره پیش روانشناس. اونه که رفتار نا به سامان داره و باید درست شه. 

تو دیدگاهی که تو کتابای روانشناسی به استاد ما یاد داده بودن، این کاملا حق هر انسانی بود که هر سوالی که خواست بپرسه و البته وظیفه ش هم بود که تمام جواب های قابل پیشبینی و غیر قابل پیشبینی ای که می شنوه رو بپذیره. 

جامعه ای که این خط توش رعایت نمی شد، برچسب نا به سامان می خورد و مردمی که نمی تونستن این اصل رو رعایت کنن عنوان "پرخاش گر" رو یدک می کشیدن. بله درست خوندین، "پرخاشگر"!

می بینیش؟ حکم هندسه هم اگه بود داشت داد می زد آی آدما من شرط اگر و تنها اگری ام.

ولی شما به خودتون که می رسه، این حق رو می دید که هر سوالی بپرسید،

به ما که می رسه نمی تونید جواب هامون رو بربتابید یا حتی حق نداریم هر سوالی که دلمون خواست بپرسیم و می خوره تو پرتون!

کلا دائما دارید یا اگرشو خراب می کنید یا تنها اگرشو.

دیگه سرم رو هم ببُری با هیچ کس توی یه آسانسور نمی رم.

خنده تون نمی گیره اگه بگم حتی فامیلیشو نمی دونستم و اصلا حتی نمی دونستم بچه ای که باهاشه دخترشه یا نوه شه؟

تازه خواستم براش دکمه ی آسانسور رو بزنم و حتی نمی دونستم کدوم طبقه رو بزنم!!

سطح آشنایی من با این فرد در همین حد بود، انگار که یه آدم کاملا غریبه ی توی خیابون باشه برام. ولی اون به خودش اجازه داد بعد سلام، مکالمه مون رو اینجوری پیش ببره.

خدا رو شکر ما طبقه های بالا نیستیم،

وگرنه همسایه تا رنگ شورتم رو هم ازم پرسیده بود تا آسانسور لعنتی برسه به مقصدش.

حالمو گرفتا. بد گرفت. منم مثل بوقلمون شب عید به همه ی سوالاش جواب دادم. تک کلمه ای. با قیافه ی عبوس. می دید من دارم اذیت می شم! بازم می پرسید. یعنی کاملا جمله ی "غلط کردم باهات سوار آسانسور شدم" از تو تخم چشمام، و عضلات صورتم شررره می کرد پایین ولی هیچی. جوابای سوالاش براش مهم تر از احساس معذب بودن من بود.

و الآن فاکینگ احساس می کنم که خراشیده شدم.