Everything but Nothing
#خب عنوان با آدم حرف می زنه دیگه#Everything but Nothing
#خب عنوان با آدم حرف می زنه دیگه#درباره من
کیلگارا هستم...
نویسنده ی ناخواسته ی این وبلاگ ناخواسته...
_گاهی اوقات حس می کنم زندگی هم منو تو مسیر های ناخواسته ی زیادی گذاشته... طوری که نمی دونم به کدوم راه برم!_
راستی، وبلاگ منه، حرف های منه، و دیدگاه های من. از شیر مرغ می نویسم تا جون آدمیزاد. به هر حال یه وب ناخواسته موضوع خاصّی نخواهد داشت.
Kilgharrah. I would not have summoned you
If there was any other choice...
mnemailnadaram@protonmail.com
ادامه...
نظرسنجی
جهت تست برنامه نظر سنجی؛ فعلا یه سوال دم دستی ولی عمیق: چیزی که شما در عمق وجودتون هستید، برای جامعه تو ذوق زننده س. چی می کنید؟
پیوندها
ابر برجسب
زمستان اوّلین جقل دون جغل دون و شعر یکتا ارام بخش جانان انتخابات دانشگاه خواب شعر 9696 مرگ خندوانه کنکور جام جهانی ۲۰۱۸ FIFA World Cup 2018برگهها
جدیدترین یادداشتها
همهبایگانی
- شهریور 1402 1
- اردیبهشت 1401 1
- بهمن 1400 8
- دی 1400 23
- آذر 1400 32
- آبان 1400 25
- مهر 1400 20
- شهریور 1400 32
- مرداد 1400 21
- تیر 1400 24
- خرداد 1400 18
- اردیبهشت 1400 27
- فروردین 1400 1
- اسفند 1399 12
- بهمن 1399 18
- دی 1399 15
- آذر 1399 14
- آبان 1399 29
- مهر 1399 40
- شهریور 1399 31
- مرداد 1399 42
- تیر 1399 30
- خرداد 1399 1
- دی 1398 14
- آذر 1398 36
- آبان 1398 61
- مهر 1398 42
- شهریور 1398 11
- مرداد 1398 20
- تیر 1398 7
- خرداد 1398 20
- اردیبهشت 1398 22
- فروردین 1398 25
- اسفند 1397 27
- بهمن 1397 57
- دی 1397 52
- آذر 1397 41
- آبان 1397 24
- مهر 1397 28
- شهریور 1397 36
- مرداد 1397 23
- تیر 1397 114
- خرداد 1397 44
- اردیبهشت 1397 18
- فروردین 1397 12
- اسفند 1396 63
- بهمن 1396 193
- دی 1396 48
- آذر 1396 77
- آبان 1396 35
- مهر 1396 58
- شهریور 1396 45
- مرداد 1396 42
- تیر 1396 38
- خرداد 1396 20
- اردیبهشت 1396 20
- فروردین 1396 11
- اسفند 1395 13
- بهمن 1395 13
- دی 1395 12
- آذر 1395 7
- آبان 1395 6
- مهر 1395 7
- شهریور 1395 8
- مرداد 1395 7
- تیر 1395 10
- خرداد 1395 7
- اردیبهشت 1395 8
- فروردین 1395 8
- اسفند 1394 3
- بهمن 1394 6
- دی 1394 6
- آذر 1394 6
- آبان 1394 5
- مهر 1394 9
- شهریور 1394 9
- مرداد 1394 8
- تیر 1394 17
- خرداد 1394 15
- اردیبهشت 1394 20
- فروردین 1394 7
- اسفند 1393 6
- بهمن 1393 3
- دی 1393 4
- آذر 1393 4
- آبان 1393 10
- مهر 1393 13
- شهریور 1393 18
- مرداد 1393 1
- تیر 1393 9
- خرداد 1393 9
جستجو
آمار : 675242 بازدید
Powered by Blogsky
بوی چسب یک دو سه
بوی کارگاه مکانیک مدرسه مون می آد.
تک تک مولکول های این اتاق با بویی مشابه چسب یک دو سه آغشته شده.
می بره
به دور دور ها...
اینجا شاهد شکافت خطوط زمانی هستیم.
تا کجا؟
تا چند؟
ایده ای ندارم.
آه کو بازوی پولادین و کو سرپنجه ی ایمان...
هزار قناری خاموش در گلوی من...
نه تو پیدا نه من پیدا نه آن دم...
Kilgharrah
دوشنبه 29 مرداد 1397 ساعت 08:11
لیف شهر دل ...اون پتک من کو؟
داااش یک دو سه یکم زیاد جدیده واسه نوستالژی بازیا..وبلاگ خودته اختیارش داری ولی مبگفتی چسب چوب بهتر میشد عنوانت..البته بنده صداقت نویسنده رو در نظر نگرفتم
الان من روز پزشک تبریک بگم یا نگم؟
ای وای،
مرررررررسی شن های ساحل!
هشت صبح پنج شنبه یک شهریور به فکر ما بودی، دمت گرم بابااا.
والا چون الآن فیزیوپاتیم دیگه می شه یه نموره حساب هایی کرد روش، یه چار پنش تا مرض بلدم نام ببرم با دارو هاش. :^
با آغوش باز پذیراییم و چسبید. :))))
روووزت مبارک آقای دکتر دم فرفری :دی
اون بالا بالاها ببینیمت ...
کپچای رو: ۴۴۴۴۴
جون باو مرسی فدا مدا.
من نمی دونم این کپچاها چرا مناسبتی رفتار می کنن. :. چشمک.:
به عنوان یکی که به زودی قراره نمره هاش بیاد و بلوکاش رو بیفته، گرفتن این حجم از پیام محبت آمیز خیلی امیدوار کننده س. :))))
حالا اصلش اینه ک چه قدر بالا مالا می کشه این آرزوت؟ بریم فضا با هم؟
کیلگ این شیرینی که به مناسبت روز پزشک قراره بدی رو کی میدی دیگه؟
اممم قرار بود؟
آقا اصن مگه روالش این نبود که من باید بشینم بقیه گل و شیرینی بیارن بکنن تو حلقومم و به ستایشم بپردازن؟
سال پیش میگفتی تبریک نگو برای همین شک داشتم بگم خوشحال شدم که خوشحال شدی انشالله موفق باشی پزشک کوچولو
آره خب مشکل دقیقا خود منم! به گیرنده ها دست نزنید.
به جان خودم، اصلا دست خودم نیست روحیه م زیاد به تبریک شنیدن نمی خوره و خیلی باید حواسم باشه گند نزنم به کسی وقتی بهم تبریک می گن. یعنی در بهترین حالت ممکن، بوده اینقدر بد زدم تو پر طرف و بعدش ریلود شدم تازه فهمیدم چقد گند برخورد می کنم.
من اصلا لیاقت مهر و محبت و تبریک و اینا رو ندارم.
تبریک ها هم به طرز عجیبی زیاد شده تو این عصر و خود همین گزاره حالمو به هم می زنه حقیقتش.
کلا اینجوری می گم که زیاد نخوام فکر واکنش بعد تبریک شنیدنم باشم. مردم انتظار ابراز احساسات دارن وقتی تبریک می گن، ولی من خودم اونقدر مخم به هم پاچیده س که هیچ کاری نمی کنم. خب ناراحت می شن و منم نمی خوام کسی ناراحت بشه.
ولی حالا این موضوع خاص تره، قضیه ش رو می دونی خودت دیگه. زیاد دوست ندارم رشته م رو و خب نمی تونم اون قدری که بقیه با شغلم حال می کنن خودمم حال کنم. و حالا کار خاصی هم انجام ندادم و وقتی می بینم تبریک می گن تناقض زده می شم که به چه علت اصلا!
حسش یه چیزیه تو مایه های اینکه تو روز کوروش بیای به مردم بدبخت ایران آریایی بودنشون رو یادآوری کنی و بهشون بگی ببالید مردم دلاور! خب حس مملکت کنونی عوض نمی شه که.
کلا از زمانی که فاز عوض شد و باب شد زیاد به هم تبریک بگن ملت سر هر موضوعی، و بعد این وظیفه ای شد که گله ای بریزن سر یه آدم تبریک بارونش کنن و احساس رو از فرایند تبریک گفتن گرفتن و همه چی شد استیکر و یه گونی قللللب، منم این شکلی شدم ناخودآگاه. شایدم از مرکز توجه بودن بدم می آد و حس فرار دارم حتی.
حالا ازون ور گویا وقتی می گم "تبریک نگید"هم حتی به مردم بر می خوره. پس تصمیم گرفتم در راستای بچه بازی در نیاوردن خودمو درست کنم و مثل یه عاقل بالغ مثبت بیست سال بشینم و از تبریک های مختلفی که تو زندگیم بهم گفته می شه لذت ببرم و حرف مفتم نزنم دیگه.
حالا گفتم اینا رو که درک کنی چرا اینجور نوشتم سال پیش.
ولی بازم با همه ی اینایی که نوشتم، خوشحال شدم انصافا با خوندن تبریک هاتون. خوبه دیگه، اینکه آدما به یادت باشن خیلی خوبه.
روزت مبارک پزشک کوچولو؛)
به، مرسییی...
قصد مردم ازاری ندارم که اگه بدونم واقعا اذیتت می کن بهت تبریک نمیگم. می دونم چی میگی قبلا بهم توضیح دادی منتهی هدف منم فقط به یادت بودن بود و خود رشته منظورم نبود.اگه چند تا آپشن بزاری که بدونم چطوری خوشحال میشی خب اونارو اجرا میکنم
وای آقا بیخیال واقعا،
بیا بگو چه جوری ثابت کنم خوشحال شدم تا خیالت راحت باشه مردم آزاری نکردی. :)))
یکی از شنیدن صدای مادربزرگم خوشحال شدم که صبح زود زنگ زد به گوشیم و با چه شوقی بهم تبریک می گفت،
یکی از تنها اسم ام اسی که از پسر عموم گرفتم خوشحال شدم،
یکی هم از پیامای وبلاگم خوشحال شدم و خصوصا پیام شما که اولین بود و شروع کننده ش بودی.
گفتم که شما به گیرنده هاتون دست نزنید، من درد خودمو می دونم دیگه، این باید حل شه حتما تا بزرگ تر نشدم. زیادی خجالتی ام و بدم می آد مرکز توجه باشم و عصبی م می کنه کمی مرکز توجه بودن. من باید درست شم. نه اینکه ساعت چهار صبح همچین کامنتی بگیرم.
صرفا خواستم صادق باشم، ولی از احساس گناهم چیزی کم نمی کنه الآن.
اصلا وقتی می بینم اینقدر همه خوشحالن از رشته م، به خودم می گم گور پدر علاقه، همین لبخندای فامیل و خانواده و دوست و آشناست که مهمه. همین که بهم افتخار می کنن و ذوق زده می شن. من همین الآنشم مطالعه ای که دلم می خواد رو دارم در فیلد مورد علاقه م، محدودیتی نمی بینم دیگه.
من دیشب صرفا اومدم توضیح بدم چرا سال های پیش اون حرف رو زدم. ولی خوب آدما ثابت نمی مونن. و منم تصمیم دارم در راستای ثابت نبودن، اخلاقای گندم رو بریزم دور. دارم خودمو درست می کنم بابا! یکی که داره اخلاق گندشو درست می کنه نباید اینجوری هواییش کرد. :)))
تازه واقعا بین پیامای وبلاگ و بقیه ی شبکه های اجتماعی فرق هست و همینه که ارزشمنده واسم. دنیای وبلاگ حسابش جداست یه جورایی. همین که اون استیکر های بی معنی رو نداره خودش یعنی خیلی.
ولی خنده داره دیروز تماما یه مدل عکس با یه مدل متن بین همه رد و بدل می شد تو تلگرام و اینستاگرام و فلان.
اینش حتی جالب بود که چه هندونه ای می ذارن زیر بغل هم پزشکا. تماما همه شون در حال قربون صدقه رفتن هم بودن. :)))