مُخی داره تو ترانه نویسی

که نمی فهمم چرا هدرش می ده گاها.

خب بشین ترانه و تکستت رو بنویس وقتی اینقد خوبی بشر!

قسمتایی شو که دوست داشتم گذاشتم که اگه به فازتون خورد برید دانلود کنید.

نچ موافق فاز افسرده پراکنی نیستم. موافق فاز غم نیستم. موافق پراکندن محتوایی که ذره ای موج غیر مثبت توش داشته باشه نیستم حتی! موافق هیچ کدومش نیستم. موافق این کاری که می کنم هم نیستم. که بیام اینجا بذارم همچین پستی رو. اصلا موافق شیر کردن این شکلی (تینیجری) آهنگم نیستم حتی. اتفاقا همه شونم مسخره می کنم همیشه. 

هاه. ولی می ذارم دیگه. آدم همیشه مصداق بارز چیه؟ تنفراتشه، آفرین. 

ما هم خیلی نیست از تین بودنمون خارج شدیم، اون زمانی هم که تین بودیم زیاد به حد کافی اداشو در نیاوردیم. بد نیست یکم تجدید خاطره کنیم با اون دوران.

حالا اگه نشنیدید تا الآن و نمی دونید کی خونده، سرچش ندید که اسمشو ببینید گارد بگیرید. وایسید و بگید خودم شب بیام بی اسمشو واستون آپلود کنم اگه خواستید.

همه چی در رفت از دستم نفهمیدم

چیشدش اصلا انگار یهویی برق رفت

هر کی اومد از همون اول هی ور رفت

با دلمونو بعد رفت شد سردردا بدتر

همش عقب گرد جا پیشر

فتو هر کس 

که اومد یه نیش زد یه نیش خند به ریشم...

...

نمی دونم کی بود، کِی؟ انگار همین دیروز هی 
یه عالمه بی روح یه آدم دیوونه
یه مغز پنچر، یه دست به خودکار، یه دست به خنجر
یه بغض که وصل حنجرستو یه جغد که پشت پنجرست
دنیا داشته مزه بد واس من 
الکی معذرت خواستم
حتّی واسه کاری که نکردم 
عذرمو واسه مغز رد خواستن...

....

من از همه خستم از همه کندم 

من دیگه دورم از همه میبینی اینجوری عمدنه عمدن

...

من کاریش ندارم دنیارو تکراری شده بازیش برا من
دنیا یه لوپه سادست یه صبح ظهر شب

...

شبای بارونی اینو یادم دادن یه وقتا گریه میده ارامش به آدم واقعا.

پ.ن. آره بابا شعر خودخواهیانه ی من من دار. چیه مگه.