Everything but Nothing

#خب عنوان با آدم حرف می زنه دیگه#

Everything but Nothing

#خب عنوان با آدم حرف می زنه دیگه#

من؛ وقتی تو سال جدید قراره قلّه های موفقیت رو بترکونم



نظرات 10 + ارسال نظر
شن های ساحل جمعه 17 فروردین 1397 ساعت 20:04

امروز رفتی؟خوش گذشت انگار بهت: ))))

نه دی روزشه.
خوبه دیگه، جیگرم حال می آد. خیلی عشق می کنم با این جور چیزا.

شایان جمعه 17 فروردین 1397 ساعت 20:19 http://Florentino.blogsky.con

اینا چرا همش چپ میشن؟
دلم‌ میسوزه واسشون‌. گناه دارن طفلیا. نمیشه یکم پاهاشون گشاد تر بسازن یا کف پاشون مثه خودم پهن باشه که نیوفتن؟
.
.
.
خودت رفتی فیلم گرفتی؟

اگه خدا قبول کنه، آره فیلم خودمه. شاخ شد؟


والا منم نمی دونم چه مرگشونه. شاید تیم هاشون ناشی اند. شایدم چیز روتینیه! کاملا بی اطّلاعم از روند ساختشون. ولی خنده م می گیره می بینمشون.

البته هستن اونایی که خوبم راه برن، من عمدا برداشتم تیکه ی کلّه پا شدنشون رو جدا کردم بخندین.

شایان جمعه 17 فروردین 1397 ساعت 20:20 http://Florentino.blogsky.con

کامنتتم تایید نکردم .. فعلا بعد آزمونه سرم درد میکنه..فردا جوابیه مینویسم برات..هه

جوون بالاخره یکی مقابل کامنتای تایید نشده ی من احساس مسئولیت کرد،
راحت باش والا.
مال من از اوّلش خار داشت. باش کنار اومدیم. دردی نیست.

شایان شنبه 18 فروردین 1397 ساعت 12:14 http://Florentino.blogsky.con

اوه اوه اوه..
چه رفت تو فاز چ ناله...!
خاردار کی بودی تو کیلگ؟؟

خاردار خودم. :))

شایان شنبه 18 فروردین 1397 ساعت 15:34 http://Florentino.blogsky.con

شنیدی جدیدا میگن "هی، یه چیزیت به کسی گره نزن...تا موفق باشی."
حالا این چیز هر چی میتونه باشه؛ خوشبختی یا حال خوب یا هر چی

تو الان خودت به خودت گره زدی...خاردار خودتی..پس موفقی :)))

نه نشنیده بودم،
حالا باید در آینده دید اثر این گره زدنو تا ببینیم ک چه قدر موثر بوده.

درباره ی این مار ها که موقعی که گشنه شون می شه شروع می کنن از دم خودشون رو می خورند چیزی نگفتن جدیدا؟ چون اونام خیلی تو کار گره زدن خود به خودی اند به هر حال!

شن های ساحل شنبه 18 فروردین 1397 ساعت 16:03

کیلگ چند روز یه مدل وبا اومده یعنی فاکتورهاش مثل اون با یه تفاوت جزیی خلاصه اینکه چند مورد هم تهران گزارش شده یه چند روز مثلا 4 روز سبزی خوردن نخور مگر سرخ کرده اگه از دوستان و آشنایان دیدی کسی دل درد و حالت تهوع و سرفه و افت فشار داره ازش فاصله بگیر یه کوچولو انتقال تنفسیه.مواظب خودت باش

عه؟
نمی دونستم.
مرسی گفتی...
البتّه ما خیلی مهندس ناظر خونه مون سخت گیره، فکر نکنم کلا پتانسیل گرفتن چیزی رو داشته باشیم حتّی. ولی بازم انتقال می دم...

لیمو شنبه 18 فروردین 1397 ساعت 16:22

اخی ...

/⊙-⊙/
می بینی، می بینی؟

شایان یکشنبه 19 فروردین 1397 ساعت 22:35 http://Florentino.blogsky.con

الان سواله واسم...ما اگه دمش بخوره تا کجا میتونه بخوره. اصن یه پیچا پیچی میشه که اصن پووووووف


این شکلکه که واسه لیمو زدی رو دزدیم ^___^

من تو مار بازی آن لاین، هی خودمو می خورم بعد از توی روده هام زاده می شم. خوبه.

مار واقعی رو نمی دونم حسّش چیه، ولی حسّ من به عنوان یه مار اینه اگه کمکی به جواب سوالت می کنه.

نوش جون، گوشت شه به تنت.
استثنائا این یکی تراوش مغز خودم بود.

همیشه فانتزی م بود یه چیزیم اون قدر درجه یک شه که یکی هوس کنه بدزدتش. برآورده شد. به گور نبردم. یِی. بریم بعدی...

ولی شکلک خفنی بود. به قدر کافی مشهورش کنی جای من. سپردمش به تو.

آبان داد دوشنبه 20 فروردین 1397 ساعت 22:35

کیلگارا ببین چی شده!
میدونی داری 5 ساااااااااال این وبو مینویسی؟!
میدونی چه کار محیر العقلیه واسه من؟!
چه گنجینه ای داری از احساسات و تغییرات و خاطراتت...
غبطه میخورم بهش.
همینجوری همینجا بمون...

عه سلام، آره تو رو یادمه.
یهو ول کردی بستی رفتی.
پنج سال کجا بود کمتره،
ولی کلا زندگی بعد هیفده هیجده سالگی، نمی فهمی چه جور گذشت...

+ اینو دوباره خوندم گفتم بگم بیشتر بسوزی، راستش گنجینه ی اصلی م اینجا نیست. دو تا بسته کارتنه پر از سر رسید چرک شده. اونا رو وژدانا خودم هم می بینم سر حال می آم.

آبان داد سه‌شنبه 21 فروردین 1397 ساعت 01:30 http://saatsheni.blogsky.com

از خرداد 93 آرشیو داری دیگه...
میشه 4 سال! روم به دیوار :|
ولی بازم 4 ساااااااااال!!!

+ واقعا چه انگیزه ای اونقدر قوی بوده که این همه رو بنویسی؟! من که همش چند برگه ی پراکنده ای که خیلی وقتا هم پاره شدن و منتقل شدن به سطل زباله! ارزش نداشتن اون موقع برام. الان ولی دوست داشتم میداشتمون.

انگیزه،
همین که از بچگی هی ترس گذر از زمان داشتم. ناخودآگاه ها.
یه چیزی در حد فوبیا.

یعنی خنده م می گیره... کلاس اوّل دبستان! زمانی که همه فکر بازی و درگیر بچگی کردن اند... من به اصطلاح خاطرات روزانه می نوشتم و ته هر روزش اعلام می کردم که مثلا چه قدر معلّم یک دبستانم رو دوست دارم و نمی خوام کلاس اولم تموم شه هیچ وقت و از دستش بدم.


حالا نه منظّم.
ولی ترس نیروی محرکّه ی خیلی قوی ایه.
اینکه حس کنی همه چی داره از دستت در می ره و هیچ کنترلی روش نداری و حتّی حافظه ت هم خوب نیست که بتونی اقلّا به خاطر بسپریش زندگی ت رو.
این منو کشته و هم چنان داره می کشه.

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد