رفیق رفیق صد تومن

بهم پیام داده که، هی فردا آخرین جلسه س که هم کلاسیم. مریضم ولی جهنّم می آم ک مهمونم کنی بالاخره دارم راحت می شم از دستت. 

می بینید؟ یعنی من می رم قشنگ با کسی ارتباط می گیرم که عین خودم اوّلین آخرین می شماره و بستنی می کشه بیرون از حلقوم ملّت. نباشه هم این قدر تو گوش افراد موجود، زیرزیرکی تکرار می کنم این افکار مریضمو که بالاخره یه نفر  این شکلی مسخ و دیوانه و مجنون شه. 

خب ولی واقعا دوست این شکلی زیاد نداشتم تا حالا. دوستی که پیامک این شکلی تو نصفه های شب واسم بفرسته.

این... این آدمه...

اوّلین دوست دانشگاهم بود که بهم گفت چه پیکسل شاخی از کجا، و چون می دونستم گیر نمی آد، داوطلبانه کندم که بدم دستش و ته دلم هیچ احساسی از "تو رو جون هر کی دوس داری، قبول نکنه..." نداشتم. 

اوّلین بچّه ای هم بود که تو دانشگا به خودم اومدم و دیدم اتومات تو ذهنم بهش اجازه دادم با هر فحشی که عشقش می کشه صدام کنه و اصلا روانم خراشیده نمی شه با هیچ کدوم از حرفا و شوخی خرکی هاش. کیفم می ده گاهی.

ینی می دونی کیلگ. من هر کی رو پیدا می کنم اینقد سیخش می زنم که سریع تر ازش کنده شم و به خودم ثابت کنم آدم به درد نخوریه که نگو. دیفالت این است که آدم ها به درد نخورند مگر اینکه خلافش ثابت شود. خب چه می دونم. مثل یه آنتی ویروس که فلشه رو ده دور می جوره قبل اینکه اجازه ی دسترسی بده بهش. خیلی این جوری ام. داغونه ولی هستم و اقرار می کنم. بخشی از سکوت همیشگی م رو مدیون این ویژگی ام. اون قدر مشغول جوریدن و آنالیز کردن طرف مقابلم هستم که مجالی برای حرف زدن نمی مونه واسم.

بذار بگیم ک تو راهنمایی  تجربه های داغونی داشتم از دو سه تا از دوستای خیلی خیلی خیلی بسیار به خیال خودم نزدیک و جیک تو جیکم که هنوزم می شینم با خودم فکر می کنم از خودم می پرسم مطمئنی خواب نبودی؟ در اصل حالا ک خودمو کشیدم بیرون از اون قضایا، دیگه حس اعتمادم رو جا گذاشتم تو باتلاق.

ولی آخه آخه  این بچّه رو جدیدا هر چه قدر سیخ می زنم. هیچ ک هیچ. فعلا خبری نیس. نم پس نمی ده.

#  داغونه. رو دوستی های نسبتا ریشه دارم که عمیق می شم، خیلی نا امیدم می کنه. من واقعا بلد نیستم با بچّه ی هم سنّ خودم طرح دوستی مداوم بریزم. هی دعوام می شه. ولی تا دلت بخواد... با آدمای خیییییلی گنده تر از خودم و خیلیییییی کوچک تر از خودم نشست و برخاست دارم. چه وضعشه؟ راضی نیستم حقیقتش. الآن اون قدری که سال بالایی ها منو می شناسن تو این دانشگا و هوامو دارن، هم دوره ای های خودم از وجود خارجی م اطّلاع ندارن. :دی

# چه کرمیه ما آدما دوست داریم هر لحظه آدمای بیشتری رو مال خودمون کنیم، نمی دونم. خب بگیر بشین سر جات زندگی تو کن. روابط اجتماعی چی می گه؟

# با آخرین دیدار یار خرم... چه کنم؟