ببینین چه جوووورییییییی شدم یه اژدهای بی شاخ و دم

ببین کیلگ  الآن بیدار شدم دارم مکالمه ی مادر و مادربزرگم رو پشت گوشی گوش می کنم.

مامانم تلفن رو می ذاره روی آیفون عموما،

آقا مادربزرگم برگشته بهش می گه حواست به بچّه هات باشه تا که از دستت در نیان،

دیدی اون کیلگ رو ول کردی رفت سمت ریاضی و المپیاد الآن اینجوری شد؟ همممممه چیش خراب شد. هممممممه چیش.

به ریش مرلین همین یه جمله، خصوصا اینکه دارم از این فرد که مادربزرگمه می شنومش، به اندازه ی کل دنیا انرژی مو می خوره.

مثل این می مونه که پشت سرم گفته باشن آره طرف رفت، معتاد شیره ایم شد، یه هفت هشتا رابطه ی نامشروعم برقرار کرد، یه دو سه تا آدمم کشت.

که البتّه اینا هم بود به خودم مربوطه، ولی خوشم نمی آد اینجوری پشت سرم صحبت می کنند.

تازه همین که به این قسمت صحبت شون رسید، تلفن از روی آیفون برداشته شد.

خب با اختلاف غمم گرفت!

دنیا نباید این شکلی باشه.

که من حس کنم یه عمل یا اتّفاق یک زمان با اختلاف قشنگ ترین و هیجان انگیز ترین دورانی بوده که گذروندم ولی دید بقیه این جور باشه بهش جای اینکه افتخار کنن از اینکه رفتم توی یک شاخه ای از علم و ازش لذّت بردم و به چیز خفنی رسیدم. خیلی سطح فکرشون پایینه و خیلی سعی کردم توضیح بدم و نمی فهمند. کور ذهن شدند همه شون و همه ی این ها به خاطر اینه که این افکار مریض رو اوّلین نفر مادرم پراکنده کرده توی خانواده. 

من رنج می کشم از این طرز رفتار. به کی بگم؟ 

یعنی من حس می کنم پر ترین آدما رو، پر ترین طرز فکر رو، پر ترین دوران عمرم رو مثلا تو اون برهه گذروندم و هی توی تخم چشمام نگاه می کنن و چنین حرف هایی می زنند... که آره. بد بخت کردی خودتو. هرز رفتی. بی راهه. بچّه ی بعدی رو نذارین این جور بشه. 

نه والّا کجا بدبخت شدم؟ الآن اکیه دیگه همه چی؟ نیست؟ چار ترم پاره شدم ولی مهم الآنه که اکیه به نظرم. چرا اینا اینجوری می کنند خدا می دونه. 

نچ نه اممم. راستش منم می دونم. مسیر انحرافیه که دید بقیه رو منحرف کنند.  به جای این المپیاد، خودم می تونم هزار تا فاکتور بگم که خیلی بیشتر تاثیر داشت تو ریدمان کنکورم. 

مثلا به عنوان یه مثال خیلی کوچیییک اون شبی رو یادم می آد که مجسمه های خونه مون پرت می شد اینور اونور و شیشه ها خورد می شد و می ریخت کف خونه و مامانم گریه و جیغ می کرد و بابام فقط هوار می زد و دنبال هم می دویدن مثل بر بر ها. من زیر میز ناهار خوری ساکت نشسته بودم اون شب و مات نگاه می کردم. به این فکر می کردم که آره. هه. زیست بخون بدبخت کنکور داری! زیست بخون تهش بشی یکی لنگه ی همینا. زندگی ت بشه به همین فابریکی و همه چی تمومی. غمت نباشه زیست بخون. و راستش ازین شبا کم نداشتم تو سال کنکور. 

مامان منم بلد بودم تلفن بگیرم تو دستم و برم اینا رو توضیح بدم برای مادر بزرگ! تو دار بودم فقط. همین. ؛)

دیگه حالمو دارین به هم می زنین سر این موضوع. به اینجام رسیده. به اینجاااام. که طبق تکیه کلام تازه اختراعیم: "شما اینجامو نمی بینید که بفهمید کجاست. اونجامم نمی بینید. هیچ جامو نمی بینید اصن. خب تخیّل کنید یکم. خوبه واسه رفع ریسک آلزایمر در پیری."

راستش الآن خودم رو مسئول حس می کنم در مقابل داداشم. چون الآن دارند اون رو با ترازوی اعمال و رفتار من می سنجند و براش تعیین تکلیف می کنن که به کدوم سمت بره یا نره تا هرز نشه. بد بخ نشه مثه من. خیلی داغونه این وضعیت تخمی.