چهار صبحی ها

خب حالا کی می آد این وقت شب... یا شاید هم این وقت صبح... منو از پریز بکشه؟

کی می آد منو بخوابونه دوباره؟

حقیقتا که شاهکاره.

یعنی الآن داری می گی به برنامه ی فردام هم گند خورده و تمام روز باید مثل خرس های قطبی سردرگریبان دهن درّه کنم و  چرت بزنم؟

خیلی شاهکاره. خیلی خیلی شاهکاره!!!

ولی عجب چیزیه ها، جنس نوشته هاشون جداست بلاگ اسکایی هایی که چهار صبح لاگین می کنند. گفتم منم اعلام وجودی کرده باشم بعد این همه لولش و تقلّا جهت به خواب رفتن.

پ.ن. کسرایی میگه:

امان ز شبرو خیال،

امان!

چه ها با من این شکسته خواب می کند...

...

و من به یادت ای دیار روشنی کنار این دریچه ها،

دلم هوای آفتاب می کند.

دلم هوای...

دلم هوای...

آفتاب....

دلم هوای آفتاب می کند.