حسودی های مخفیانه ی یک شکم پرست

   من واقعا نمی دونم مشکل از منه، از مادرمه، از جو همیشه متشنّج خونمونه یا که چی.

ولی اکثر مواقع ما سر بعضا مسائل خیلی کوچیک و مسخره با هم دعوا داریم و عموما اگه صحبتی بین من و مادرم ردّ و بدل شه به غیر از احوال پرسی های روزانه، قطعا با احتمال نود درصدی نابی حاوی مقادیر زیادی تنش و دعوا و خشونت هست. خصوصا درگیری های لفظی این چند سال آخر به اوج خودش رسیده. از اون ور مادرم به علّت فشار های کاری ش، آستانه ی تحمّلش به شدّت پایینه و نمی تونه کلام از گل نازک تر رو تحمّل کنه و از من انتظار هایی داره که به سقف فلک می رسن.  از این ور هم من دیگه برام آستانه ی تحملّی نمونده این قدر که طی سال ها تحمّل کردم و جیک نزدم و نمی تونم کلام نا حق رو تحمّل کنم بیشتر از این.

خدا رو بسیار شاکرم که بابام حدودا دو ساعت از کل روز تو خونه ست و زیاد با هم مواجه نمی شیم ولی اگر دعوایی صورت بگیره با این یکی ، به مراتب مسخره تر و شدید تر از دعوای مادری ه، چون ساعت دوازده شب به بعد که بابام خونه ست نه من و نه خودش، هیچ کدوم رو اعصاب خودمون کنترل نداریم و اگه بهونه دست هم بدیم قشنگ می زنیم هم دیگه رو له و لورده می کنیم.

مثلا همین چند لحظه پیش دعوای نسبتا متوسطی با مادرمان داشتیم که به ریش مرلین قسم روم نمی شه حتّی بیام بنویسم سر چه موضوعی ولی زدیم اعصاب هم دیگه رو خاکشیر کردیم و الآن اون رفت سرش رو کرد تو گوشی ش و منم اومدم دکمه ی پاور کیسم رو زدم.

ما سر غذا با هم دعوا کردیم و کارمون به فحش و فحش کشی رسید. وقتی من که خودم یکی از طرفین دعوام تا این حد برام خنده داره این موضوع، خدا می دونه خواننده ای که تو بطن ماجرا نبوده چه چیزایی به ذهنش می رسه!

من کلا آدم کم خوراکی ام. ولی خوش خوراک. به این معنی که تقریبا باید بیان التماسم کنن که بیا فلان چیز رو بخور الآن می میری... ولی در عوض همه چیزی حتّی گل و چمن رو می تونم بخورم و مشکلی با خوردن غذا های مختلف ندارم به اون صورت. بنا به غریزه ی هر آدم معمولی ای، من هم یک سری غذای مورد علاقه دارم.

غذای امروز ظهر خونه ی ما غذایی بود که خیلی وقت بود بود نخورده بودمش و مورد علاقه م هم بود.

همیشه سر این غذا های دوست داشتنی، ما یه سهم بندی تو خونه مون انجام می دیم که هم ایده ی سهم بندی و هم نحوه ی سهم بندی به عهده ی مادر خانواده هست  و سهم هر کس توی یه بشقاب جداگونه ریخته می شه. من خیلی وقت ها که دیدم اصلا عادلانه نبوده این نوع سهم بندی ها، رفتم با خیال راحت بشقاب غذای ایزوفاگوس رو شخم زدم و هر تیکه ایش رو که دوست داشتم خوردم و به روی خودم هم نیاوردم.

از طرفی چون دوست ندارم هیچ وقت تنهایی غذا بخورم، امروز فکر کنم از همون صبح که بیدار شدم به غیر از یه لیوان چایی تا حدود پنج شش عصر که مادرم به خونه بیاد چیزی نخوردم. ایزوفاگوس چون بچّه س همیشه سهم غذاش رو سه چهار ساعت زود تر از ما می خوره و می ره پی کارش. ولی من به قدری از تنها غذا خوردن و فکر کردن به موضوع "من الآن یه گوشه نشستم و دارم تنها غذا کوفت می کنم." بدم می آد که حاضرم این حجم از گرسنگی در طول روز رو به خودم بدم و منتظر بشم تا یه آدم بزرگ تر از خودم برسه خونه و با اون غذا بخورم.

غذا خوردن با ایزوفاگوس لطفی واسم نداره. چون ترجیح می ده تبلت یا دستی ایکس باکس بگیره دستش و بازی کنه و غذا بخوره و من دیگه سنّم به این نمی خوره که سر غذا همچین حرکت هایی بزنم و لذّت ببرم. البتّه این بحث هم هست که غذا خوردن با پدر و مادرم هم چندان لطفی برام نداره چون اکثرا یا دارن در مورد مریض ها با هم صحبت می کنن یا در مورد فلان دوست مشترکشون که من نمی شناسم یا در مورد مسائل مالی ای که پیش رو دارن و کلا جالب نیست برام حرف هاشون صرفا دنبالش می کنم. اکثرا یه شنونده ی صامتم در حضورشون ولی به هر حال هر چی باشه از تماشا کردن هزار باره ی گیم آور شدن فلان بازی توسط ایزوفاگوس که خودم هم هزار بار قبل تر گیم آورش کردم، جالب تره واسم.

خلاصه امروز ما این همه در رابطه با کوفت کردن غذای مورد علاقه صبر ایوب پیشه کردیم تا بالاخره مادر ما خسته و زار و نزار خودش رو به خونه رسوند و گفت خسته س و نمی خواد با من غذا بخوره و فقط یک لقمه بالا  انداخت و در بی رحمانه ترین حالت ممکن به هیچ جاش نگرفت و گرفت خوابید و به من هم نهیب زد خودت هر چه قدر می خوای گرم کن بخور من دارم از خستگی می میرم می خوام بخوابم.

آقا ما یک نگاه به بشقاب غذا انداختیم و شیطینت وارانه زمزمه کردیم: "به درک خودم تنهایی همه ش رو می خورم." و واقعا سعی کردیم ولی نشد. فقط تونستم نصف حالت یه غذای معمولی غذا بخورم در حدّی که ته دلم رو بگیره با وجودی که غذای مورد علاقه هم بود، از گلو پایین نمی رفت. خلاصه همون جوری بشقاب دست نخورده م که سهم غذای خودم بود رو گذاشتم داخل یخچال تا بعدا که اشتهام برگشت بیام ادامه ش رو بخورم.

و فکر می کنید همین چند لحظه پیش چی کشف کردم؟ هیچی! فقط مادرم رو دیدم که داشت به بهانه ی اینکه امشب شام دیر آماده می شه سهم غذای ظهر من رو به خورد ایزوفاگوس می داد. دیدنش در یک آن فوق العاده حالم رو به هم زد و بیشتر نتونستم خودم رو نگه دارم و به روش آوردم که مگه این سهم غذای ظهر من نبود؟

و دیگه جرقه رو خودم با دستای خودم تولید کردم و بعدش بوووومب خونه تبدیل شد به یه میدون جنگ تمام عیار.  و این واقعیتی انکار ناپذیره که من واقعا تو دعوا های لفظی فوق العاده ضعیفم چون در آن لحظه نمی تونم سنگینی حرف های نفر مقابل رو تو ذهنم تجزیه تحلیل کنم و از طرفی یه جواب دندون شکن بهش بدم. یعنی بیشتر در حال تعجّبم که نگاه کن فلان آدمی که ازش انتظار ندارم داره اینجوری با این نوع کلمات با من صحبت می کنه و مات برم می داره و نمی تونم خودم رو اون طور که لازمه دو طرف در دعوا تخلیه بشن، تخلیه کنم.

"الهی من بمیرم از دستت راحت بشم."

"خجالت بکش گنده بک."

"تو الآن وقت ازدواجت رسیده اون وقت سر غذا با برادر کوچیکت حسودی می کنی؟"

" کی می خوای بزرگ شی فقط هیکلت گنده شده!"

"خاک بر سرت."

"الهی یه بچّه مثل خودت گیرت بیاد."

" فقط هیکل گنده کردی قدر ارزن مغز تو سرت نیست اصلا!"

" برو  ببین بچّه های هم سنّ خودت چه قدر بزرگ و فهمیده ان. تو مثل دو ساله ها می مونی هنوز."

"دغدغه ت در حد غذا مونده، من بچّه های هم سن تو وقتی می آن پیشم این قدر بزرگ منشانه بر خورد می کنن، همیشه دارم حسرت می خورم چرا تو این شکلی شدی."

"اخلاق داداشت رو تو خراب کردی با این فکر های بچّه گونه ت. وگرنه این بچّه از اوّلش هم اینجوری نبود."

"هیچی حالی ت نیست."

"بنده ی شکم."

"صد مرحبا به عقل این بچّه. از تو که بیست سالته هوار تا بیشتر می فهمه."

"چرت و پرت می گی فقط."

"خاک بر سرت کنن که واسه شیکمت با مادرت یکی به دو می کنی. برو ببین همه چه قدر به فکر مادر هاشونن."

" بیا کوفت کن. د بیا دیگه. بیا بریز توش تا اون شیکم صاب مرده ت آروم بگیره."

خلاصه انواع و اقسام چیزهایی که می تونست رو پرت کرد تو صورت من. تازه همه ی اینا آمیخته با صدای ریز با فرکانس بالای جیغ جیغ طور و همراه لحن تحمیق و تصغیر و تخریبی. منم دیگه دیدم دارم کم می آرم بی خیالش شدم اومدم پای کامپیوترم چون حرفام رو زده بودم و شدیدا هم خنده م گرفته بود و اگه خنده م رو می دید که تا الآنم خاموش نشده بود اون صدای جیغ و ویغش.

من هیچ وقت زمانی که هم سن این بچّه، هفتم ابتدایی که زمان خودمون می شد اوّل راهنمایی بودم، کسی این شکلی به فکرم نبود. به وضوح یادمه پنج های صبح خودم ساعت می ذاشتم بیدار می شدم تنهایی صبحانه نون و پنیر خالی می خوردم و الآن به حدی رسیدم که دیگه حالم از نون و پنیر به هم می خوره، و ظهر ها هم می رسیدم خونه و خودم غذای فریز شده ی ده ماه پیش رو می خوردم و گاهی هم سه چهار روز پشت سر هم غذای تکراری روز جمعه رو می خوردم چون مادرم حوصله ی آشپزی نداشت و از جمعه واسه چند روز آینده غذا درست می کرد!!! و تهش بازم این نهیب رو می شنیدم که تو دیگه بزرگ شدی و خودت باید از خودت مراقبت کنی چون ما شغلمون خیلی وحشت ناکه و تازه برادر کوچیک ترت هم هست که رسیدگی بخواد.

الآن این ایزوفاگوس رو تو پر قو  یه نفر از خواب بیدار می کنه، میز صبحانه می چینن جلوش با ده مدل مختلف صبحانه، براش لقمه های کلّه گنجیشکی می گیرن و حتّی می ذارن تو دهنش، سه مدل میان وعده می ذارن تو کیفش شامل ساندویچ کتلت و میوه و شیر یا آبمیوه، سهم غذاش رو از من جدا می کنن، و تهش هم علاوه بر سهم غذای خودش سهم غذای من رو هم بهش می دن و من باید تهش همه ی این تیکه ها رو بشنفم. خب نخندم چه کنم. واقعا خنده داره. از نظر من که هیچ وقت عدالت تو خونمون سر این مسئله ی غذا رعایت نمی شده و تا هر وقت هم بخوان می تونن تو گوشم تکرار کنن، منم بهشون یادآوری می کنم هم چنان.

چون به هر حال از زمانی که یادم می آد من همیشه بچّه بزرگه بودم و از همون زمانی که برادرم به دنیا اومد تبدیل شدم به گنده بکی که بچّه گونه رفتار می کنه صرفا به این دلیل که یکی بچّه تر از خودم هم وجود داشت تو خانواده.

ولی جدا دیگه برام عادی شده این لحن ها و کمتر از روز های اوّلی که تصمیم گرفتم سکوت نکنم اذیتم می کنن و شایدروزی  به مرحله ای برسم که  از هر بیست  تا دعوا یکی ش رو هم واسه تخلیه شدنم اینجا ثبت نکنم. حداقلش اینه که کمتر از اون زمانی که دلگیر می شدم و جیک نمی زدم آسیب روانی بهم می رسه. کمکم می کنه با اعتراض کردن های این شکلی سریع تر ذهنم رو خالی کنم و فراموشم بشه. انرژی های منفی رو تو خودم نگه نمی دارم. ولی خوب چندان هم پیروز میدان نیستم و خودم هم که بهش فکر می کنم یه لبخند کج و کوله ای می آد رو لبم چون می بینم فقط اعصابم خورد شده. آدم این قدر مظلوم؟

مثلا اون اوایل دیالوگ الهی من بمیرم از دستت راحت بشم، تاثیر وحشت ناکی روم می ذاشت چون خیلی روی این قضیه مرگ حساس هم بودم خوب بلد بودن کجا رو هدف بگیرن. ولی واقعا الآن اصلا به کفشم هم نیست. یعنی می دونی به نظرم یه سری از برگ برنده ها رو باید نگه داری واسه دعوا های اساسی که می خوای توش ببری. اگه توی هر دعوا وقت و بی وقت ازش استفاده کنی، دیگه برگ برنده ت نیست. دیگه وقتی که نیاز داری رو طرف مقابلت اثر بزاره واسش بی اهمیّت می شه.

روزی ما دوباره کبوتر هایمان را پیدا خواهیم کرد؛

و مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت.

روزی که کمترین سرود

بوسه است

و هر انسان

برای هر انسان

برادری ست.

.

.

.

روزی که ما دوباره برای کبوتر هایمان دانه بریزیم

و نوشابه هایمان را دیگر جیره بندی نکنیم.

و هر تکّه پیتزا

بهانه ای باشد برای با هم بودن.

و من آن روز را انتظار می کشم.

حتّی روزی

که دیگر

نباشم.

سرطان مرغابی

   بیایید براتون تعریف کنم دیشب چه خواب مزخرفی دیدم.

ما خسته ی راه از مسافرت برگشتیم و آمدیم بی دغدغه یک شب را در تخت خواب گرم و نرم و رویایی خود سپری کنیم، ولی تا خود صبح کابوس دردناک دیدیم. از همین هایی که نمی تونی خودت رو بیدار کنی و تا تهش هی از نظر روانی له و له تر می شی و باید تک تک بدبختی ها رو با چشم خودت نظاره کنی و زجر بکشی.

   می دیدم که به یک مرکز آزمایشگاهی برده شدم، و به زور پدر و مادرم تحت یه سری آزمایش قرار گرفتم در حالی که دائما دارم اصرار می کنم ولم کنید حالم خوبه چیزیم نیست. و برای اعلام نتایج آزمایش های انجام گرفته، صورت یک خانم دکتر یا مسئول آزمایشگاه یا هرچی رو می دیدم که هنوزم صورتش واضحا توی ذهنمه ولی نمی دونم کی هست و تو دنیای واقعی کجا دیدمشون. (براتون نوشته بودم طبق تحقیقاتی که در زمینه ی خواب و رویا ها وجود داره، گفته شده که امکان نداره ما آدمی رو توی خواب هامون برای اوّلین بار ببینیم و هر کس که چهره ش به ذهنمون می آد توی خواب، قطعا یک بار (شده حتّی برای یک لحظه)  توی دنیای واقعی ملاقات شده. به عنوان یه عابر از پیاده رو، به عنوان یه فروشنده ی دوره گرد... هر کی. ولی ذهن شما برای یه لحظه اون فرد رو دیده و توی ضمیر نا خودآگاهتون مونده و اینجوری وارد خواب هاتون می شه.)

   از صورت نا آشنای اون خانم دکتر که بگذریم، موقع اعلام نتایج آزمایش ها بود و من خیلی شوخی شوخی و خوشان خوشان رفتم جلو تا ببینم چی می خواد بگه. داشتم مقدار زیادی مسخره بازی در می آوردم چون برام بدیهی بود که همه ی این کار ها چرته و تقریبا اصلا گوش نمی دادم اون خانوم از پشت میزش داره چی می گه و بخوام رو راست باشم اینجوری بودم که ولش کن داره یه وری می زنه واسه خودش. حرف هاش که تموم شد، رفتم جلو تر که نتیجه ی نهایی رو در یک خط بهم گزارش کنه و بهش گفتم: "معذرت می خوام چی فرمودید؟ نشنیدم جمله ی آخرتون رو."

پرت کرد تو صورتم که: "مرغابی! بیماری مرغابی!"

خشک شدم در یک لحظه. خانواده م هم فرسنگ ها با ما فاصله داشتن و زل زده بودن به ترکیب منفعلانه ی من که ایستادم جلوی میز یک روپوش سفید و دارم کلّه م رو می خارونم که این دیگه چه کوفتیه فلذا فقط خودم بودم که اینا رو شنیدم در اون لحظه. هجوم خنده از روی تمسخر به ذهنم رو حس می کردم ولی مونده بودم چی باید جواب بدم که توی ذوق ش نخوره.

اوّلین چیزی که گفتم این بود که: "سرطانه؟"

فرمودن که خیر.

به خودم نهیب زدم  که: "اکی پس خوب می شه..."

بدون دمپایی دویدند وسط فکر های من که : "ایدز هم سرطان نیست ولی خوب نمی شه کیلگارا!"

و بعد از این جمله، خوابم به صورت سرعتی اپیزود به اپیزود تغییر می کرد و هر لحظه بیشتر حالت کابوس به خودش می گرفت.

تحلیل رفتن تدریجی خودم رو می دیدم. اینکه سعی می کردم خودم رو جلوی بقیه قوی نشون بدم که دلگیر نشن و فکر نکنن قضیه جدیه. پچ پچ های آدم های دور و برم رو می شنیدم و به محض اینکه نزدیک شون می شدم موضوع صحبت شون عوض می شد. ترحّم لعنتی آزار دهنده شون رو می دیدم. کم کم تاریخ مرگم رو تعیین کردن. خیلی زهر ماری بود. خیلی. از یک طرف استرس بیماری مرغابی خودم بود که بهم گفته شده بود درمان هم نداره، از یک طرف بار گناهی رو حس می کردم که روی شونه هام بود. تماما این احساس وحشتناک رو داشتم که دارم گند می زنم به زندگی همه ی دور و بری هام. روانی م کرده بود این قضیه.  اینو حس می کردم که جلوی من سعی می کنن خوش حال ترین باشن ولی از درون داشتم داغونشون می کردم. دوست داشتم سریع تر بمیرم که اونا رو راحت کنم، ولی از طرفی بی نهایت از مرگ می ترسیدم. بی نهایت و غیر قابل وصف.

ما هیچ وقت مرگ رو تا این حد بیخ خرخره مون نزدیک حس نکردیم. این یه موهبت واقعیه. اگر حس می کردیم، قطعا همه مون هر لحظه در حال گریه و زاری و آه و فغان بودیم مثل دیشب من. نگید ما از مرگ نمی ترسیم. باور کنید اگه این احساس رو دارید یعنی از نظر ذهنی اصلا مرگ رو نزدیک خودتون نمی بینید.  اصلا نمی فهمیدم همون فرصتی که دارم رو چه جوری دارم زندگی می کنم. آخرین ها رو می شماردم. آخرین بارونی که می دیدم. آخرین باری که اون قدر قدرت داشتم که می تونستم با پاهام بدوم. آخرین باری که دستای چروک پدر بزرگ و مادر بزرگم رو در کنار دستای خودم مجسم کردم. آخرین باری که به دور و وری هام چپ و راست می گفتم دوستتون دارم. آخرین کلمه هایی که می تونستم از تو حنجره م تولید کنم. دونه دونه احساس های مختلفم از دست می رفتن. مثل یه هواپیمای در حال سقوط. اوّل بالش آتیش می گیره، بعد موتورش از کار می افته، بعد دمش می کنه، کم کم چرخ هاش می افتن، بدنه ش از وسط شکاف بر می داره، شیشه هاش خورد می شن و تا ته قصّه. سقوط. انفجار. تلاشی.

یه هیچی نرسیده بودم. به هیچی. و داشتم می مردم بدون اینکه فرصتی برام باقی مونده باشه تا حداقل کارهایی که دوست داشتم رو یک بار و فقط یک بار تجربه کنم. تک تک آمال و ایده هام می اومدن جلوی چشمام و می رفتن. هیچ وقت انتظارش رو نداشتم تو جوونی بمیرم. ازش زیاد حرف می زنم ولی هیچ وقت انتظارش رو نداشتم این قدر زود تموم بشم. هم زمان درد وحشت ناکی می کشیدم. نمی دونم کدوم تیکه ی بدنم بود. ولی درد بود. انگار که هر سلول برای خودش یه ضربان ساز درد داشته باشه و درد تو کل بدنت پخش باشه. طوری که نتونی بگی از کدوم ور داری درد می کشی و خود درد شده باشه ذرّه ذرّه ی وجودت. ولی این رو یادمه که نفس کشیدن برام وحشت ناک بود. آخر هر بازدمم درد به قدری شدید بود که مطمئن بودم به دم بعدی نمی رسم. ولی باز هم به دم بعدی می رسیدم و یه درد با درجه ی بالا تری ریه هام رو می سوزوند.  دوست داشتم راحت شم ولی خودم هم باهاش مقابله می کردم. چون از مردن و نبودن بیشتر از اون درد می ترسیدم. این که دیگه تو این دنیا نباشم آزارم می داد.

همه ی این ها رو ساعت ها و ساعت ها به صورت کش دار دیدم و دیدم و کشیدم و بیدار نشدم. زجر کُش شدم. خوشبختانه لحظه ی مرگم رو ندیدم. چون اگه می دیدم هنوز درگیرش بودم که حالا این دنیا واقعی ه یا اونی که توش مردم؟ وسط همین درد ها بالاخره ساعت ده صبح بیدار شدم.

تهش که بیدار شدم واقعا خوشحال بودم که این دنیا، دنیای واقعیه. بر خلاف اکثر خواب هام که بیدار می شم و با خودم  می گم : "اه! بازم این دنیا؟"  این بار بیدار شدم و گفتم: "وااااای پروردگارا! این دنیا! این دنیا! آخ جون این دنیا!"

   همیشه حس ترحّم زیادی برای بیماران و افراد ناتوان و به خصوص سرطانی ها داشتم. ولی اینکه دیشب خودم شده بودم یکی از اون ها، حالی م کرد که هیچی ش کافی نبوده. دردی می کشند فرای تصور انسانی ما ها. باید حتما خودتون دنیاش رو تجربه کنید که بفهمید چی می گم. من فقط برای چند ساعت اونم توی رویا، دنیاشون رو با چشم هام دیدم و هنوزم که بهش فکر می کنم ذهنم به هم می ریزه. مثل جهنّم بود. خود جهنّم بود. جهنّم تر از اینی که دیدم نمی تونه وجود داشته باشه.

قدر سلامتی تون رو بدونین. قدر چشم هاتون که باهاش بارون رو می بینید. قدر پاهاتون رو که باهاش می تونید بدوید. قدر گوش هاتون رو که صدای پدر مادرتون رو می شنون. خیلی بیشتر از چیزی که بتونیم درکش کنیم ارزش مندن.

*حالا می گم نکنه این قضیه دنیا های موازی راست باشه و من الآن توی یه سر دیگه از دنیا ها دارم یکی از جون هام رو از دست می دم؟

آقا سگه...؟

چرا من طی سه روز به خودم اجازه دادم این قدر وابسته ت بشم که امشب یک نصف شبی اینجوری بخواد غمم بگیره وقتی واسه آخرین بار دم تکون دادنت رو می بینم؟ خاله م می گه تو هم ته دلت نسبت به من یه احساسایی داری وگرنه اونجوری دم تکون نمی دادی و پشت سرم راه نمی اومدی.

ولی به نظرت، امشب زهرماری واسه کدوم یکی مون سخت تره؟

به نظرت چرا من باید این سناریو رو هر بار به طریق های مختلف تحمّل کنم و اینجوری اعصابم خاکشیر بشه؟ چرا منو با زور می آرن مسافرت که تهش اینجوری روانی م کنن؟ این دیگه چه حجم از سیستم لیمبیکی ه که من دارم؟

چه قدر طول می کشه منو یادت بره؟ یه روز؟ سه روز؟ یه هفته؟ 

چند شب دیگه می کشی بیای پشت در این واحد لش کنی و سنگ و لقد بخوری مثل قدیم تا بفهمی من دیگه هرگز از پشت اون در نمی آم بیرون؟

چقدر دووم می آری نمیری؟

همه ش گردن خودمه. تو زبون نفهم بودی، من که شعور داشتم... نباید می ذاشتم تا اینجا پیش بره.

یه حفره ای رو ته دلم حس می کنم که با نزدیک تر شدن زمان جدایی، عمیق و عمیق تر می شه. انگار یکی قاشق گرفته دستش، با قاشق ته دلم رو هی می کَنه... هی می کَنه... هی...

آقا سگه... ته دلم خالیه. خالی.

ته چشام ولی... پره. 

دوستت دارم. 

# دیگه وقتشه با یه سری اخلاقیات غیر عادی ترِ این بلاگر بی همه چیز بیشتر آشنا بشید.  بله من اینم. چی کارش کنم؟ دقیقا خود خودشم. تا پنجم دبستان به وضوح یادمه هر مسافرتی که منو می بردن شب آخرش شام غریبان برگزار می کردم واسه همه. اشک، فغان، زاری، بهانه جویی، تهدید، عصبانیت، هوار، دعوا... مسافرت هایی که پیش پدر بزرگ و مادر بزرگ می رفتیم از این نظر، در ماکسیمم مقیاس محورم قرار داشتن. البتّه وضعیت شغلی خانواده هم تو این اخلاق بی تاثیر نبوده. به قدری ما به دور از همه چی بزرگ شدیم و پدر و مادرمون برای چنین کارهایی وقت نمی گذاشتند و همیشه وقف کارشون بودن، که وقتی دو تا آدم می دیدیم فوری به قول این رادیو چهرازی _که هیچ وقت نشنیدمش_ بند دلمون پاره می شد. 

کم کم بعد ابتدایی، گنده بک شدیم و سعی کردیم آمیگدال خود را وارد عمل کنیم و کمتر احساس را بروز دهیم. شب آخر به بقیه نمی گفتیم چه مرگمان است... اشکمان دیگر نمی آمد منتها یک چیزی ته گلومان گیر می کرد قدر هندوانه. هر چه قدر زور می زدیم قورتش بدهیم فایده نداشت. خلاصه کشت سیفی جات در گلوی مبارک راه می انداختیم.  

هم اکنون نیز، در مرحله ی بزرگ سالانه ی زندگی کوفتی خویش موفّق شدیم هندوانه ها را قورت دهیم، منتها زیاد بوده گویا. کف دلمان سوراخ شده. فردا پس فردا نشتی می دهد.

از تموم شدن، به انتها رسیدن، نقطه ته خط گذاشتن همیشه متنفر بودم. اون قدر متنفر که ترجیح می دم هیچ کاری رو شروع نکنم از هراس پایانش. ترجیح می دم هیچ لذّتی رو زیر دندونم حس نکنم وقتی همه چی اینقدر تموم شدنیه. مسخره ها.

از دینی ها و کتاب قرآن های دبیرستان فقط اون تیکه ای که هی ورق می زدیم و حضرت ابراهیم تو هر صفحه ده بار می گفت :"لا اُحِبُّ الافِلین."

دو چشم صاحاب مرده

نگاهم می کند. با چشم های قهوه ای. نگاهش می کنم. با چشم های قهوه ای تر.

می آید نزدیک. می روم نزدیک تر.

دستش را می آورد جلو. دستم را می برم جلو تر...

که: "لمسش کردی نکردیا کیلگ!"

"آخه..."

"گفتم نه، مریضه. از قیافه ش مشخّصه."

می نشیند رو به رویم. می نشینم رو به رویش.

و می روم تو نخش...

به قفسه ی سینه اش نگاه می کنم. لاغر است ولی بزرگ جثه و سیاه مثل قیر در شب. می توانی دنده هایش را بشماری. روی پای جلوی راستش، یک زخم تازه دارد. زخم را که می بینم دلم ریش می شود. حس می کنم که دارم درد می کشم. شاید خودش اصلا چنین دردی نداشته باشد و برایش یک زخم ساده باشد. ولی من... ای کاش می شد کاری برایت بکنم.

می گویم: "راستی چون زمان انتخاب رشته هاست یادش افتادم. چرا اون موقع برای من دام پزشکی رو نزدیم؟"

" به خاطر اینکه تو برای پزشکی تغییر رشته دادی، نیومدی که دام پزشک بشی."

"ولی رتبه م به بهترین دانشگاهاش می خورد حتّی... علاقه هم که..."

"رتبه ت به پزشکی هم می خورد ولی. آدم که دیوونه نیست کیلگ. وقتی اونو قبول می شدی بیای از این رشته ها انتخاب کنی."

من حتّی محض خنده هم که شده یک رشته خارج از مثلث دندان- دارو- پزشکی میان انتخاب هایم نداشتم.

به سگ سیاه رو به رویم می گویم: "آره. می دونم."

تکّه سنگی بر می دارم. به نشانه ی نوازش آرام می کشم روی پنجه ی یکی از پاهایش. می ترسد. کمی از جا می پرد. در عوض می آید نزدیک تر. خودش را لش می اندازد جلوی کفش هام و دمش را پاندول وار اینور آنور تکان می دهد. زبانش بیرون است. بویش را حس می کنم. بوی چندان جالبی نیست. با خودم فکر می کنم ای کاش آب و صابون داشتیم. جوابم را با حرکت مخصوص خودش می دهد. یک پا را تکیه گاه زمین کرده، با آن یکی سر و رویش را می خاراند. یک بار، دو بار، ده بار... پایش را پشت گوش و سرش می برد و می خاراند. روی شکمش را نگاه می کنم، زیر آن مو های سیاهش. یک سری بثورات قرمز رنگ دارد. دلم بیشتر می گیرد. 

باهاش حرف می زنم که: "چرا اینجوری شدی آخه؟"

صدایم می کنند: "بیا. استخون دوست داره. ببر براش بریز."

" نمی شه یکم هم گوشت بدی؟ گرسنه س."

" دیگه چی؟ گوشت رو بدیم اون بخوره؟ استخون اصل غذاشه. دلشم بخواد."

بشقاب استخوان های مرغ را می گیرم. می برم نزدیکش. اوّلی را که پرت می کنم توی هوا می قاپد. خرچ خرچ خرچ. با دندان هایش استخوان را خرد می کند. باورم نمی شود که واقعا می تواند استخوان بخورد. نمی دانم از سر گرسنگی ست یا یک رفتار عادی ست. ولی با هر خرچی که می شنوم ته دلم یک جوری می شود. دل به هم خوردگی. حس می کنم الآن است که استخوان های تیز لب و لوچه اش را زخم کنند. با شک و دو دلی استخوان ها را یکی پس از دیگری به سمتش می اندازم. خرچ خرچ هاش عصبانی ام می کنند. از طرفی فکر کردن به اینکه استخوان، استخوان های مرغ است که اینجور صدای خرد شدنش پرده ی گوشم را می لرزاند، از مسیر دیگری عصبی ام می کند. نمی دانم چرا سعی می کنم با احساسات انسانی خودم شرایطش را بسنجم. طرف دارد کیف دنیا را می برد من نگران زخم شدن لب و لوچه و گیر کردن لقمه در گلویش هستم. این هم از مزیت های ما شهری های حیوان ندیده است. ولم کنند پتانسیلش را دارم برایش استخوان بریزم داخل مخلوط کن.

فاصله می گیرم و از دور خوردنش را نظاره می کنم تا خرچ خرچ ها را نشنوم. بعد از تمام شدن استخوان ها می آید سمتم. چهار زانو می نشیند جلویم. با دمب تکان تکانش که یعنی نازم کن. به رنگ سیاهش خیره می شوم. به زخم روی پایش که دهن باز کرده. به گوش های افتاده اش. به پوزه اش. به پنجه اش که کمی جلو تر از بدنش قرار دارد انگار که بخواهد با من دست بدهد و بعد بنشینیم سر صندلی و از روی میز بیسکوییت برداریم و با چایی بخوریم و درباره ی مسائل اقتصادی به روز دنیا بحث کنیم. به نفس نفس های شدیدش گوش می کنم. دندان های نا مرتّبش را می بینم و با خودم فکر می کنم هر چند ارتودنسی لازمی ولی دمار از استخون ها در آوردی با همین ها. حسّم می گوید مدّت هاست کسی به این حیوان کثیف بد بوی لاغر مردنی که آب از دهنش شرّه می کند، مهربانی نکرده ست. مدّت هاست کسی حتّی زحمت نزدیک شدن به او را به خودش نداده، مهربانی که بماند...

یک جور غریبی بی قراری می کند با وجود اینکه شکمش هم سیر است. از توی چشم هاش می خوانم که دلش نوازش و مهربانی می خواهد. یا شاید هم این من هستم که دلم نوازش کردن می خواهد. چه می دانم. یک بار توی اینستاگرام خواندم که هنگام ناز و نوازش یک حیوان توسّط صاحبش در بدن هر دوی آن ها هورمون اکسی توسین ترشّح می شود. از خرخوانی های بی حد و مرز ترم پیش در مبحث غدد، به خاطر دارم که لعنتی هورمون اکسی توسین چه اثر هایی که ندارد. من که صاحبش نیستم. او از آن هایی ست که با خیال راحت می توان بهش گفت: "صاحاب مرده!" ولی دلم می خواهد  _عین صاحب های توی فیلم_ دستم را دور گردنش حلقه کنم و بعد او بیاید و صورتم را لیس بزند _عین سگ های توی فیلم_  و بعدش دستم را بر سرش بکشم و او هم مطیعانه جلویم دراز بکشد و خودش را روی زمین بکشد که یعنی بیشتر نازم کن. خصوصا پشت گوش هایم را.

از این فکر ها می آیم بیرون. زیر چشمی نگاهی به جایی که مامان نشسته است می کنم. عینهو جغد مواظب است که دست از پا خطا نکنیم. تهدیدم کرده داخل خانه راهم نمی دهد اگر دست از پا خطا کنم. خنده ام می گیرد. زیر لبی طوری که فقط خودمان دو تا بشنویم، بهش می گویم: "می بینی که."

شب موقع خواب، آخرین تلاشم را می کنم. 

"نمی شود بروم آن بیرون بخوابم؟ همین یک شب فقط!!! دلم هوس بیرون خوابیدن کرده." و صدایم را عادی و بی هیجان می کنم تا کسی نفهمد به خاطر سگه است.

هزار تا دلیل می شنوم. از سرما می خوری در وسط تابستان بگیر، تا گرگ ها می آیند پاره پوره ات می کنند. نمی شود دیگر. از دوستم خدا حافظی می کنم.

می آیم خانه. پشت پنجره. نگاه می کنم... دارد آخرین جایی را که قدم گذاشته ام بو می کشد. کمی بعد همان جا به پهلو دراز می کشد و می خوابد.

من هم می آیم اینجا می نویسم: "آدم بعضی وفتا دلش می خواد به یک سری ها بگه بیا و خوبی کن و سگ باش." دیدید یک سری ها تهدید می کنند که نگذار فلان روی سگ ما بالا بیاد؟ عاجزانه از همان یک سری ها خواستاریم همواره روی سگشان را بنمایانند.

لطفا سگ باشید.

* نوشته ام واقعی ست ولی واقعنی نیست. دلم می خواست دل نشین باشد، کمی در روند اتفاقات دست بردم ولی سعی شد به واقعیت هم نزدیک باشد.

* خیلی بی انصاف اند. می دانند ما بی ظرفیتیم اینجوری زود دل از کف می دهیم، باز هم این جفا را در حقّ ما می کنند و می آورندمان اینجا. دو روز بعد که اینها تمام شد و برگشتیم گوشه ی خانه ی مکعبی در تهران پر دود، دل ماست که باید به آن گفت "صاحاب مرده."

ابر خلّاق هزاره ی سوم

آره یه دو سالی هست آقای خسرو انجم نامی که امشب دعوت شده به خندوانه رو می شناسم و کاریکاتور هاش رو دنبال می کنم. فقط فرقش این بود که فامیلی ش رو می خوندم خسرو انجَم در صورتی که خسرو انجُمه. 

این آدم یکی از آدم هایی ه که وقتی شناختمش اینجوری بودم که آره، من یه تیکه از هزار قطعه ای که پازل شخصیتم رو کامل می کنه برای همیشه پیدا کردم. به سرعت شخصیتش و اخلاق هاش  رو دزدیدم برای خودم. متاسفانه اینقدر تو این کار واردم که خودم هم گاهی بدم می آد از این حجم از شکل پذیر بودن شخصیتم.

روز راه می افتم تو خیابون، بر حسب اتّفاق یکی رو می بینم که از یکی از ویژگی هاش خوشم می آد و روم اثر می ذاره، و از روز بعدش خودم تبدیل می شم به اون آدم. حتّی بهتر از خودش اداش رو در می آرم. سر همین قضیه الآن شخصیتم شده یه میش مش (آش شعله قلم کار!!!) تمام عیار که کاملا کپی ه از صد ها آدم مختلف ولی اوریژینال نیست متاسفانه. یعنی خوب گاهی حس می کنم قابلیت هام خیلی کمه چون فقط می تونم تقلید کنم. عقلش رو ندارم اخلاق های جالب و مطلوب مخصوص به خودم رو داشته باشم. فکرش رو که می کنم حتّی ساده ترین ویژگی های شخصیتی م از یه آدمی که توی یه برهه ی زمانی منو به خودش جذب کرده منشا می گیره.

به هر حال بگذریم، هدفم واکاوی ویژگی های شخصیت خمیری م نبود هر چند امیدوارم حالا که مغز اوریژینال بودن رو ندارم، یه کپی بی عیب و نقص باشم که نتونن از اوریژینال تشخیصش بدن.

هدفم این بود که یکی از اتفّاق هایی که امروز سر برنامه شون افتاد رو براتون (و شاید برای خودم) بنویسم اینجا. 

طرف یه آدم از نظر من شاخیه که طراحی صنعتی خونده الآنم گرافیسته و کارتون می کشه. بعد به واسطه ی دو ویژگی قبلی ش که نام بردم، نذاشته کودک درونش خشک بشه و از طرفی هم خیلی روی مسئله ی خلاقیت تاکید داره و سعی می کنه ذهن های تنبل رو کمک کنه که به خلاقیت ماکسیمم خودشون برگردن. هر آخر هفته با دوستان تمرین خلاقیت مجازی برگزار می کنن حتّی که روحشون نخشکه ولی خب هیچ وقت فرصت نشده شخصا شرکت کنم توش ببینم چه خبره.

امروز که اومده بود توی برنامه، چند تا از تکنیک های خلّاق کننده ش رو زد. یکی ش این بود که بین چهار نفر مسابقه برگزار کرد. مسابقه شون اینجوری بود که جلوی هر کدوم از شرکت کننده ها یه کیسه ی سیاه (از همین کیسه های زباله) پر از برنج قرار داده بودن و به طرف می گفتن یه دونه مروارید بین برنج هایی که تو کیسه هست، وجود داره. پیداش کن! و هر کس که مروارید کیسه ی خودش رو سریع تر از بین برنج ها پیدا می کرد برنده می شد.

طی زمانی که مسابقه داشت برگزار می شد، من آدم هایی رو می دیدم که کلّه شون رو کردن تو کیسه زباله ای که نور ازش رد نمی شه و سعی می کنن با چشماشون مروارید رو بین برنج ها پیدا کنن. بماند که یکی از خانم ها بسی فرز بود و به سرعت با چشمای تیزش مروارید کیسه ش رو پیدا کرد و برنده شد...

من تمام مدّت... تمام مدّتی که اینا داشتن کاوش می کردن اون تو، داشتم به خودم نهیب می زدم و می گفتم خب چرا کیسه رو خالی نمی کنین رو میزی که جلوتونه که نخوایید این طوری کورمال کورمال تو تاریکی دنبال مروارید بگردید؟ همه ش دلم می خواست کیسه ها جلوی خودم بود می زدم چپه شون می کردم روی میز که اینا واسه پیدا کردن یه مروارید اینقدر زجر نکشن و راحت بشن سریع تر.

بعد از اینکه مسابقه تموم شد، خسرو انجم اومد جلو. گفت آره راه های مختلفی هست برای پیدا کردن اون مروارید. ولی راه راحت ترش این بود: و یکی از کیسه ها رو برداشت و چپه کرد روی میز و راحت تو سه سوت مرواریدش رو کشید بیرون. 

و خب با این حرکت فک همه ی آدمای تو استودیو به علاوه ی فک منی که پشت تلویزیون مثل موش کور چسبیده بودم (از ترس اینکه کسی بیدار نشه)، دو متر افتاد.

آدما ی دیگه فک شون افتاد به خاطر اینکه باورشون نمی شد این قدر راه حلّش بدیهی بوده باشه! حتّی یکی از شرکت کننده ها داشت اعتراض می کرد که شما نگفتید می تونیم کیسه رو خالیش کنیم رو میز. و خسرو انجم هم جواب داد من فقط گفتم مروارید رو پیدا کنید... نگفتم چه جوری و قانونی هم نگذاشتم!!!

ولی فک منم افتاد. خوب شما هم اگه نصف شبی می فهمیدید یه گلوله ی خلاقیتید و در همچین شبی خودتون رو کشف می کردین، فک تون می افتاد. در اون لحظه داشتم دست می کشیدم رو چونه م و با خودم حرف می زدم: "خلّاق کی بودی تو کیلگ؟"

برای شما هم از این احساس ها خواستاریم. بخیل که نیستیم، نا سلامتی خلّاقیم! اینکه نصفه ی شب استعداد خدادادی خود را کشف کنید و بدانید فقط خودتان از آن خبر دارید و بیایید روی وبلاگتان دو ساعت تمام بنویسید تا حداقل به چند نفر دیگر هم بفهمانید که آره ما هم فلان... 

هم اینک حجّت بر من تمام شد

صبحا سر صبحانه، بیسکوییت های مادر

چه قدر شیرین و ترده، بیسکوییت های مادر...

با تشکّر از تلویزیون توی مسافرت.

و همیشه خیلی اتفاقی دغدغه هایمان حل می شوند؛  درست در اتفاقی ترین نقطه ای که انتظارش را نداریم و مدّت هاست از آن ها دست کشیده ایم.

*دو تا بچّه کوچولو اند، سه چهارساله طور. باباشون نشسته وسط با هم بیسکوییت مادر می خورند.

دیگه واقعا امیدوارم که مهر اتمام آخری باشه که با حرص می کوبونم رو پرونده شون.

نفرین به سفر

   دوستام، آشنا ها و بچّه های هم سنّ خودم (و حتّی کوچیک تر از خودم!!!) رو می بینم تو اینستاگرام که با دوست دختر دوست پسراشون می رن مسافرت (تازه حتّی مسافرت خارج از کشور) و چه قدر هم عشق می کنن و بهشون خوش می گذره و با چه هیجان مضاعفی عکس آپلود می کنن... بعد از اینور وضعیت دراماتیک خودم رو می بینم که هنوز در مرحله ای از رشد و نمو قرار دارم که باید بیان با کاردک  به زور از روی تخت خواب جمعم کنن، ببرنم مسافرت خانوادگی در حالی که با اصرار پنجول هام رو می کشم به ملحفه ها و می گم: "ولم کنید من متکام رو می خوام. هیچ گوری دوست ندارم بیام با هیچ کس."

این حجم از بی میلی به سفر... بی سابقه ست.

از سفر کردن متنفرم.

متنفرم.

متنفرم.

مدّت هاست دارم رو مغزم کار می کنم که وقتی می بینم یه نفر با هیجان از سفر و مسافرت اخیر یا در شرف وقوعش تعریف می کنه، خودم رو هیجان زده نشون بدم و همراهی ش کنم تو شادی ش و نرینم به حال خوبش و زیر لب هم نگم:"این دیوونه چی فکر کرده پیش خودش." 

ولی دیگه انتظار خیلی زیادیه که سعی کنم ازمسافرت خوشم بیاد چون بقیه خوششون می آد.

از لحظه لحظه ی سفر بدم می آد.

از همون ثانیه ی اوّلش تا ثانیه ی آخرش.

احتمالا بنا به این فرضیات از نظر اطرافیان اصلا فرد خوش سفری نیستم و احتمالا باورشون نمی شه که چه قدر به خودم فشار می آرم تا همراهی شون کنم تا بهشون خوش بگذره هرچند موفّق نیستم اصلا.

نمی دونم چی داره توش تا هر کی دو روز آف پیدا می کنه، همه چی رو می زنه زیر بغل که آخ جون مسافرت بعد من در نقطه مقابل باید زانو بزنم زیر بغل که وای لعنتی شت مسافرت؟ چه گلی بگیریم بر سر حالا کیلگ؟

مسافرت برای من هیچی نداره، عصبی م می کنه فقط و با یه ذهن درهم بر هم (که انگار با مداد شمعی رو دیوار سفید تازه رنگ شده خط خطی کرده باشی) تهش بر می گردم تو خونه ی اوّلم.

   فکر کنم تقریبا درد خودم رو هم می دونم. یه آستانه ای دارم برای تحمّل آدم ها تو دور و برم. حتّی اگه خیلی بهشون نزدیک باشم بازم تا یه حد مشخص می تونم کنارشون باشم. باید حتما برای خودم چند ساعت خالی داشته باشم که تنهای تنهای به دور از هیاهو باشم گویی که اصلا وجود ندارم و کسی کار به کارم نداشته باشه تو اون مدّت تا بتونم انرژی ادامه دادن رو به دست بیارم. تو مسافرت همه بیست و چهار ساعته تو دست و پا و حلقوم هم دیگه ان و همینه که حالم رو بد می کنه. بدم می آد از این حجم از نزدیکی.

   از هر مسافرتی که بر گشتم، همیشه همه کلی شارپ و سر حال بودن و ادعا کردن که حالا می تونیم با انرژی مضاعف بر گردیم سر کارمون و طبیعتا از منم همین انتظار رو دارن. در حالی که من باید دو هفته زمان بذارم تا اثر گندی که مسافرت روم گذاشته رو پاک کنم.

یعنی اصلا تو ذهن من هیچ وقت توجیهی پیدا نشده برای توضیح مسئله ی مسافرت دوستی و مسافرت ذوق زدگی و حتّی حرص زدگی برای مسافرت در اکثر انسان ها. خصوصا تو ایرانی ها. غریبه برام این احساس ها. درک نمی کنم ولی زور می زنم که احترام بذارم.

این قضیه حتّی با طبع تنوّع طلبم هم تناقض داره. به شدّت تنوع و تغییر در کار های روتین رو دوست دارم. ولی از سفر متنفرم. 

همیشه این تفاوت ها رو که بین خودم و اطرافیان می بینم، با خودم می گم احتمالا خدا یه دور اوّل منو به عنوان ورژن بتا (ورژنی از نرم افزار که برای تست محصول و فیدبک گرفتن و رفع عیوب روانه بازار می شود.) فرستاده رو این کره و بعدش اومده علایق داغونم رو تو بقیه ی انسان هایی که آفریده شدن تغییر داده تا ورژن شون بره بالا.

ای کاش ولم می کردید باهاتون نیام. نمی خوام. اه.

پ.ن: تازه از ج دون و مینا هم دارن جدام می کنن. حقیقتا که وضع مزخرفیه. من بدون پرنده هام می میرم خب. روزم روز نمی شه اگه دستم رو تو پرهای پف پفکی مرغ فرو نکنم و باهاش لوس طوری حرف نزنم و به نوکش تق تق ضربه نزنم. شبم شب نمی شه اگه صدای مینا که داره ادای سگ گله رو در می آره نشنوم. مسافرت چی داره واقعا؟ جالبه حالا می برنم اون جا از غم دوری اینا، بلافاصله چند تا حیوون اون ور برای خودم پیدا می کنم دوباره موقع برگشت باید دغدغه ی اونوری ها رو هم داشته باشم. انگار که آفریده شده باشم برای دفاع از همه حیوانات کره ی زمین. 

یه بار چند تا سگ پیدا کرده بودم. دو هفته ی بعدی که از هم جدا شدیم یکی از گند ترین دو هفته های عمرم بود.

مراسم تحلیف ریاست جمهوری

   آقا برید ببینیدش، روحانی بین جنّتی  و  لاریجانی قوّه قضائیه نشسته. :)))

بعد میکروفونشون هم مشکل داره خر خرررررر می کنه. قاری بدبخت قرآن خودشو پاره کرد صدای میکروفون در نمی اومد. شایدم مشکل صدا و سیماست که برای ما اینجوری پخش می شه صرفا و اون جا مشکلی ندارن با صدا ولی اگه اونجا هم همین باشه که آبرومون حسابی رفته. :)))

یه سری آدم هم هستن شبیه دیوانه ساز های هری پاترن. شبیه فرشته ی مرگ حتّی. احتمالا کشیش یا اسقف مسیحی اند.

الآنم لاریجانی مقننه داره اسم کشور هایی که حاضر هستن رو می بره که جالبه من تازه از وجود خیلی هاشون با خبر شدم و جالبه کشور های به نام اصلا وجود نداشتن بینشون. مثلا یه کشور گامبیا نامی رو گفت که من پیشاپیش ازشون عذر می خوام ولی حس می کنم سرزمین گامبو هاست.

جناب لاریجانی طپق هم زدند الآن. "با بَ بَ بَ بَ برپایی." که حالتی شبیه بع بع را در ذهن من ایجاد نمود.

و هم اکنون دوربین روحانی رو نشون می ده که دارن قند تو دلش آب می کنن. زیر پوستی می خنده. کنکور کیلو چنده، اگه می تونید برید رئیس جمهور شید.

دیگه به عنوان نکته ی آخر، اون خانم موگرینی با شال زورکی بر سر و یک تکّه زلف بیرون افتاده، بین همه ی مرد ها عجیب می درخشه. 

یکی رو هم می بینم اون پشت مشت ها، سرش رو گذاشته تخخخخخت خوابیده.

نوه ی امام هم ذکر می فرستند و سخن رانی ها به کفششان نیست.

الآنم روحانی اومده سوگند بخوره.

ای کاش واقعا همین جور که الآن خودت داری می گی، خودت رو وقف کنی آقای دکتر و از خودکامگی بپرهیزی.

حاضرین پس از سوگند، بین صلوات فرستادن و  دست زدن اتّحاد نداشتند.

همه شون هم بدون استثنا از روی کاغذ می خونن. آدم بمیره نره تو جمع از رو کاغذ بخونه. :-"

و اینکه احساس می کنم ،مطمئن نیستم، احساس می کنم الآن "بنیان گذار کبیر انقلاب" رو گفتند "بنیان گذار کویر انقلاب" که البتّه بسی به جا بود تبریک می گم.

امروز چهاردهم مرداد ماه یک هزار و سی صد و نود و شش...

پ.ن: آخ راستی من حواسم بود به غیر تهرانی هاتون پز بدم که تهرانی ها امروز تعطیل بودن به خاطر این مراسم؟ الآن حسودی تون شد یا بیشتر بگم؟ یو ها ها ها. حالا اگه تابستون نبود و ما کلاس داشتیم، کل جهان تعطیل می شدن الّا ورودی های پزشکی نود و چهار.

بی تو من با خط حمله ی لخت بارسا چه کنم؟

به نیمارم باید گفت:

چرا رفتی چرا من بی قرارم؟

به سر سودای آن شوت تو دارم...

نگفتی بارسا امشب چه غوغاست؟

ندیدی حمله اش بی تو یه من ماست؟ 

چرا رفتی چرا من بی قرارم؟

چرا رفتی چرا من بی قرارم؟

یعنی من بشینم بازی های پاری سنت ژرمن رو به خاطر نیمار دنبال کنم؟ کی پاسخگوی حجم وقتیه که قراره از من تلف بشه؟ اه.

تازه اصلا تو رسانه ی گل و بلبل ملّی خوب پوشش نمیدن فرانسه رو. لابد اینترنتم حرومت کنیم؟

تحفه.

   می خواستم دکمه ی ارسال پست رو بزنم، غمم گرفت. فکرم به این سمت رفت که طرف گرون ترین معامله ی نقل و انتقال فوتبال جهان رو داره، شهرتش جهانیه، و فقط پنج سال از من بزرگ تره.  خیلی غمم گرفت. شما بودین غم تون نمی گرفت؟ خیلی احساس بدی دارم الآن. مرگ. پیری. تلف شدن. نا کامی. بی هدفی. هیچ. پوچ. سیاهی. تباهی. نابودی.

   هی بیان هر روز در گوشمون بخونن خوشبختی در چیز های کوچک ست. خوشبختی را باید کشف کرد. چشم ها را باید شست. باید زندگی را لحظه لحظه بلعید. عشق ورزید، لذّت برد! خوب من که می دونم همه ش چرته. من که می دونم اینا حرفای کسی ه که خودش نتونسته به اون حد از کمال که راضی ش می کنه برسه و بعد گفته حالا که نمی رسم، بذار معنای خوشبختی رو عوض کنم تو ذهنم. اینا حرفای یه آدم ضعیفه. من از ضعف بدم می آد.

   من ازچی لذّت ببرم؟ چی می گید شما ها؟ یه نفر اون بیرون هست که فقط پنج سال بیشتر از من عمر داره و اینه حجم افتخاراتش! چه جوری حال کنم وقتی از وجود همچین فردی با خبرم؟ چه جوری لذّت ببرم وقتی می دونم خودم رو پاره هم کنم، بهش نمی رسم؟ چرا باید لذّت ببرم وقتی حس یه مسابقه بهم دست می ده که از اوّلش هزار به هیچ عقب بودم توش؟ این روح شما ها رو نمی خوره؟ تیکّه تون نمی کنه؟

   همین جا می گم، من اگه به اون حد از شهرت و قدرت که دلم می خواد نرسم تو این زندگی کوفتی، هیچ وقت اسم خودم رو خوشبخت نمی ذارم و سر قبرم یا تو کتاب سرگذشتم حتما می نویسم که تو زندگی م یه لوزر همه چی تموم بودم که به چیز خاصّی نرسیدم و فقط مادّه و زمان رو حروم کردم. گفتنش آرومم می کنه حداقل. هر کی هم خواست بره دنبال خوشبختی های کوچیک خودش. من یا بدبخت می میرم، یا واقعا یقین پیدا می کنم به خوش بخت بودنم.

   زندگی هم خیلی جبری تر از چیزیه که فکرش رو می کنیم. حرف مفت نزنید به من این قدر هر روز. چرا یکم واقع بین نمی شید؟ حالم به هم می خوره که حتّی خودم هر روز دارم می زنم تو سر خودم که سعی کنم یکم مثبت اندیش باشم. من دیگه تحمّل گول زدن خودم رو ندارم. مثبت اندیشی معنایی نداره واسم. صرفا دارم فیکش می کنم تا اگه تاثیری داره از نصیبش بی بهره نمونم. یک هفته خوبم، دو هفته خوبم می خندم. هفته ی سوم روحم نا آرام تر از هفته ی اوّله. تو مغزم جنگ جهانیه.  سنّم به حدّی رسیده که دیگه روم جواب نمی ده اینا. خوشبختی کوچیک ها دیگه راضی م نمی کنن. چون بازیچه ان، خوشبختی نیستن.  پشمکی ان که وسط خرید می دی دست بچّه تا خفه ش کنی و خریدت  تموم شه. آدم فقط با یه چی آروم می شه اونم مزه ی زهر ماری واقعیته. 

   بزرگ ترین جفا در حق من زمانی بود که هیچ کس نظرم رو نپرسید می خوای وجود داشته باشی یا نه. من هیچ وقت موجود بودن رو انتخاب نکردم. به خودم اومدم دیدم وجود دارم. حالا شما اگر اصرار دارید بهش نگیم جبر و تو کتاب های دینی به ما بخورونید که زندگی جبر مطلق نیست، ازین به بعد بهش می گیم دسته گُل!!! من از دسته گل متنفرم. می خوام کل گلستان های جهان رو به آتیش بکشم سر همین قضیه.

چرا نمی شه زندگی رو یه بار دیگه شروع کنیم، فقط جای به سری مهره ها رو دست کاری کنیم قبلش. ببینم نیمار اگه تو کشور آشغال ما به دنیا می اومد الآن چند کیلو حشیش داشت می زد؟ اه. 

به خدا که اگه من خدا بودم...

خونم به جوش اومده

در معنای حقیقی و نه کنایی.

گرمه... ظهر جمعه ست. و من کیلومتر ها پیاده زیر آفتابی که با زاویه ی سینوس مساوی یک می تابه راه رفتم.

می گن که گویا ما وسایل نقلیه ی عمومی داریم. ولی به شخصه نقلیه تر از خودم مشاهده نکردم.

هر چند چهار راه یک بار، ازین فلکه های آب آتش نشانی می دیدم و از مقیاس یک تا ده با خودم حساب می کردم آیا به فلکه ی بعدی که برسم، به قدر کافی جزغاله شدم که آتش نشان ها بیان سر فلکه رو باز کنن روم یا خیر؟

حتّی آرزوی شلنگ آتش نشانی بودن کردم برای چند دقیقه.

به اون موجود هیولایی ه آتش مرداب توی انیمیشن بن تن هم فکر کردم کلّی. هی کف دستام رو می گرفتم رو به اشیا ببینم کی آتش ازش می زنه بیرون. واقعا به این باور رسیده بودم که می تونم آتیش بدم بیرون از کف دستام. 

کاملا پتانسیلش رو دارم رقص سماع کنم زیر باد کولر الآن. 

برم بمیرم دیگه. اه.

چه صبح فر انگیزی

   کورمال کورمال در حالی که مثانه اش در حال انفجار است، از خواب بلند شده و قصد دست شویی رفتن می کند. در راه به خوابش هم فکر می کند که دارد هر لحظه بیشتر از پیش محو می شود ولی در خاطرش نمی آید. دوست دارد چشم هایش را نیمه بسته نگه دارد تا خواب از کلّه اش نپرد. در همین میان که حتّی دست را از پا تشخیص نمی دهد درد شدیدی در پایش می پیچد. یک شئ فلزی مجهول الهویه گوشت پایش را به قصد سلاخی، نشانه می رود.

خواب که هیچی، عقل و هوش از سرش می پرد. 

(زمزمه های مادر در ضمیر ناخودآگاهش جان می گیرند: بکش می خواستی شلخته نباشی!)

چه شروع متفاوتی برای شروع یک روز لعنتی دیگر.

به خودش نوید می دهد در عوض صبحانه را برای اوّلین بار هم که شده با مادر جان در یک صبح زیبای تابستانی سرو می کنیم.

- عه کیلگ بیدار شدی؟

- دیگه خوابم نمی بره. چایی نداریم؟

- نه من دارم می رم بیمارستان الآن بهم زنگ زدن. تو چایی رو دم کن و بابات رو ساعت هشت از خواب بیدار کن. الآنم برو واسه مرغ غذا بریز تا سر بقیه رو نبرده، همسایه ها شاکی می شن از صداش داره قو قو لی قوقو می کنه، رفتم درش آوردم از تو لونه ش. سر راهت، تو بالکن گل دون ها رو هم آب بده. زیاد آب ندی خراب می شن. کم هم آب ندی می خشکن به حدّی باشه که آب یکم سر ریز شه تو جا گلدونی زیرش. حواست باشه رفتی تو بالکن، سر و صدا نکنی ایزوفاگوس بیدار شه چون بهم گفته می خواد بخوابه. آروم راه بری صدای قدم زدنت رو هم نشنوه وگرنه بیدار می شه حساسه. دیگه خودت ببین اگه تا یازده بیدار نشد، اونم باید بیدار کنی. حواست باشه بهش صبحانه بدی بخوره. براش کتلتی چیزی ساندویچ کن. راستی غذای دیشب رو یادته؟ اون بمونه برای ایزوفاگوس ناهار اونو بخوره. حواست باشه دیر ناهار نخوره ها معدش سوراخ می شه. خودت از تو فریزر یه بسته کنگر در بیار بخور. اینا ها بیا خودم درش آوردم. ببین یخش وا نمی شه اگه تو یخچال بذارمش، حواست باشه اینو ساعت دوازده از یخچال دربیاری. آخ راستی ظرف های دیشب رو یادت نره بچینی تو ماشین ظرف شویی! همین دیگه، باشه؟ دیگه کاری نداری؟ من رفتم عزیز مامان. خداحافظ.

(لیوان شیر را به جای چایی نداشته ی دم صبح هورت می کشم و با خودم فکر می کنم که ای  کارد بخوره تو اون شیکم ایزوفاگوس.) 

من فقط محو دو تا چیزم الآن. یکی اون دیگه کاری نداری ته جمله ش، یکی اون عزیز مامان پشت بندش. 

قطعا انتخاب خیلی بهتری بود اگر سعی می کردم دوباره بخوابم. حتّی با وجودی که اینجا نوشتمشون اصلا هیچ ایده ای ندارم چه کاری رو چه زمانی باید انجام بدم. کار هایی که تا الآن انجام دادم شامل:

# هورت کشیدن لیوان شیر(این یکی از آپشن های خدادادی منه، گویا اکثرتون نباید بتونین بلافاصله بعد از بیداری شیر بخورین و باید حالتون به هم بخوره. اگه بیو دو رو عین آدم خونده بودم می تونستم بهتون بگم کدوم آنزیم بدنتون کم هست در اون لحظه که این حالت بهتون دست می ده ولی خوب نه ازش خوشم می اومد و نه خوندمش و نمره م هم شد سیزده پس ازین انتظارات نداشته باشید. فقط بدونید اسمش هر چی که هست تو بدن من خیلی بیشتر از شماهاست و دچار افت صبح گاهی نمی شه، پس سوز به دلتون.)

# خفه کردن گلدون ها با آب چون حوصله نداشتم با فشار کم بهشون آب بدم، 

# خیس کردن اتّفاقی مرغ در حال غذا خوردن صبحگاهی با آب، 

# ترسیدن مرغ و بالا رفتن جیغ و هوار  قدقدطور مرغ و ایجاد سر و صدای فراوان، 

# بیدار کردن ایزوفاگوس،

# و البته قبل از اون، خوردن قارچ های مربوط به ناهار ایزوفاگوس (چون می دونستم  دیگه سهم من نیست و داره از کفم می ره.) بوده.

 با اقتدار می ریم بقیه ش رو به فرجام برسونیم. الآن خوبه بنویسم mission completed یا هنوز زوده؟

الآنم با خودم یکی به دو ام که آیا سعی کنم دوباره بخوابم تا بابام خواب بمونه، یا کتاب بخونم و ادای غرق شده در کتاب ها رو در بیارم؟ یه کار دیگه هم می شه کرد، بگردم ببینم اون فلزیه چی بود، تا عمق فروش کنم تو پام بهش بگم: خوبت شد؟ راحت شدی حالا؟ ارزشش رو داشت؟

پیام بازرگانی بریم

خب، تصمیم گرفتم که یه پیام بازرگانی برم رو وبلاگم. البتّه نه به جهت تبلیغ.

دانلود کنید می فهمید:

دانلود - رمز فایل هم چنان kilgharrah هست بنا به عادت قدیمی

(دیگه انصافا آهنگش رو هم ساختم، دلیری پیدا نمی شه لیریکش رو برام بنویسه؟)

همین الآن بازم دارم پیام بازرگانی تماشا می کنم. محتویات شامل: خانم هایی که رنگ مانتوشون عوض می شه و خب مثل اینکه تبلیغ فرش بود، تبلیغ پنیر بلو چیز (که الآن اگه دبیر نازنین ادبیاتمون بود می گفت این عبارت پنیر بلو چیز حشوه و باید از توی عبارت یا کلمه ی "پنیر" رو بردارند یا کلمه ی "چیز" رو چون یک معنی دارند.)، تبلیغ کلینیک ایران نوین و پیوند مو، تبلیغ الکترو استیل، تبلیغ شرکت تندیس درخشان هر خانه که بهش میگن تی اند دی، تبلیغ شامپو زیتون پرژک با شعار به طبیعت سلامی دوباره باید کرد، تبلیغ پریل طلایی جدید، تبلیغ پرسیل با عطر دلنشین گل های لوندر، تبلیغ این پسر بچّه هه که  داره پانتومیم بازی می کنه و اینگار تبلیغ آبمیوه ی سیب گاز دار ساندیس بود، و نهایتا آهنگ ختم  پیام بازرگانی. 

می بینین من تلاشم رو می کنم ولی تبلیغش پخش نمی شه متاسّفانه.

شاید هم اصلا تبلیغ رادیویی ه؟ نکنه من دارم رو دیوار اشتباه یادگاری می نویسم؟ شاید تو ماشین یا تاکسی شنیدمش اصلا؟

خب حالا فقط مونده اینکه من باید اینو بنویسم که چه قدر از اپلیکیشنی که باهاش آهنگ رو ساختم راضی ام و یه معرّفی مختصری ازش داشته باشم بلکه یکم دنیا رو از اپلیکیشن های مزخرف نشانی که روز به روز معروف تر می شن نجات داده باشم. آخه انصافا اپلیکیشینی که آدم ها باهاش خودشون رو شکل قورباغه و سگ و گربه در می آرند باید این قدر در جهان امروزی معروف باشه و در عوض چنین اپلیکیشن کاربردی گم نام بمونه؟

# اسمش هست: HumOn

# کاربردش: ساخت موسیقی با روش ساده و حتّی برای مبتدیان

# قیمتش: رایگان

# فیلتر شکن: نمی خواهد (اینجا اپیزودی ست که شما سجده ی شکر به جا می آورید!)

# موجود در: گوگل پلی و متاسّفانه یا خوشبختانه در بازار یافت می نشود.

# سیستم عامل: اندروید (آیفون داران کول عزیز تر از جان، خودتان بروید ببینید برای شما عرضه شده یا خیر.)

# نحوه ی استفاده از اپلیکیشن : احتمالا در مقطعی از زندگی براتون پیش اومده که آهنگ هایی رو خواسته یا ناخواسته به صورت لا لا لا  لا یا ها ها ها ها با خودتون زمزمه کنید. کار این اپلیکیشن اینه که زمزمه های شما رو می گیره و به صورت نت موسیقی در می آره و بعدش می تونید اون نت ها رو هر طور دلتون بخواد دستکاری کنید. 

نکته اینه که موقع زمزمه کردن آهنگ فقط باید از عبارت همممم همممم (که لب هاتون بسته باشه و صدا از حنجره تون تولید شه) استفاده کنید. (و  احتمال می دم که به همین دلیل هست که اسمش رو گذاشتن هام آن یا Hum ON! چون شما باید هام هام کنید و از خودتون صدا های مختلف تولید کنید.)

 اپلیکیشن فقط این نوع از صدا رو شناسایی می کنه و اگه از لا لا لا لا یا ها ها ها ها استفاده کنید و ریتم آهنگتون رو با این عبارت ها زمزمه کنید، یه چیز چرت و پرت تحویلتون می ده که اصلا به زمزمه هاتون شباهت نداره. پس سعی کنید با هام هام کردن کنار بیایید اگر می خواهید ازش استفاده ی مفیدی کنید.

از طرفی سعی کنید صدا هاتون رو منقطع و شمرده شمرده و رسا زمزمه کنید. سعی کنید صداتون رو توی هر مقطع زمانی طوری رها کنید که شبیه اون چیزی ه توی مغزتون هست بشه. بم تر یا نازک تر نباشه یعنی. از کشیدن هام هاتون هم پرهیز کنید چون این هم یکی از عواملی هست که اپلیکیشن پشتیبانی ش نمی کنه و چرت و پرت تحویلتون می ده. چهچهه نزنید. 

و اینکه اگه اوّلین آهنگ هاتون شبیه اون چیزی که زمزمه کردید نشد، نترسید و یه دو ساعتی باهاش ور برید قول می دم خبره بشید توش.

# نهایتا: اینکه اصلا به چه دردی خورد؟ چرا از صداهای توی مغز سرمان نت بسازیم؟ مگر مریضیم، ریکوردر می گذاریم و ریکورد می کنیم صدای خودمان را!

و علّت هایی چند برای اینکه به شما ثابت کنم به این اپلیکیشین نیاز پیدا می کنید:

۱) شما یک آهنگ ساز هستید یا می خواهید آهنگ سازی را تجربه کنید. گاه به گاه آهنگ هایی در ذهن شما وول می خورند و نیاز دارید آن ها را به یک اهل فن نشان دهید و به اشتراک بگذارید. طبیعتا اهل فن از نت سر در می آورند، نه از صدای ضبط شده ی شما. وظیفه ی یک آهنگ ساز این است که آهنگ نت نویسی شده تحویل نوازندگان دهد. از طرفی شما نت نویسی بلد نیستید. می دانید صدا کدام صداست که توی مغزتان زنگ می زند و می توانید ادایش را تقلید کنید ولی درست نمی دانید به زبان موسیقی یک نت لا است، یا یک نت دو یا یک نت می. اپلیکیشن این مشکل را حل می کند. 

۲) برای آهنگ سازی باید به وزن آهنگ ها هم مسلط باشید. خوش بختانه ما به واسطه ی گوش دادن زیاد آهنگ ها می توانیم بداهه وزن بسازیم، ولی اگر خبره نباشیم نمی توانیم وزن را روی نت پیاده سازی کنیم. نمی دانیم کجای آهنگ و به چه مقداری باید از نت های سکوت استفاده کنیم. اپلیکیشن خودش به ریتم شما وزن می دهد.  

۳) شما نمی خواهید با صدای نکره ی خود آهنگ ساخته شده تان را بشنوید. می خواهید فرض کنید که اگر این آهنگ با پیانو نواخته شود چه صدایی خواهد داشت؟ اگر پس زمینه اش را گیتار الکتریک بزنیم چه طور می شود؟ در سبک راک چه طور پیاده می شود یا در سبک کلاسیک چگونه در می آید؟ اپلیکیشن به راحتی این قابلیت ها را با یک کلیک در اختیار شما می گذارد. صدای انواع ساز ها برای شما شبیه سازی می شود. از پیانو بگیر تا سنتور و گیتار و طبل و شیپور و حتّی صدای هایی مثل صدای هلیکوپتر یا شلیک گلوله یا سوت و گروه کُر. مثلا میتوانید با صدای شر شر آب یک آهنگ از خودتان در کنید یا بدهید آهنگتان را یک گروه کُر برایتان بخواند. هر نوع خلاقیتی مجاز است.

۴) آهنگ پس زمینه. به آن چیزی که شما برای اپلیکیشن زمزمه می کنید می گویند ملودی. ولی ملودی بدون آهنگ پس زمینه کم ترین جذابیتی برای شنونده ندارد. باید همراه این ملودی یک آهنگ پس زمینه هم داشته باشیم که تمام مدّت پخش شود. این اپلیکیشن خیلی راحت با انتخاب نوع سبک موزیک (مثل راک یا کلاسیک و ...) آهنگ پس زمینه ی اختصاصی شما را می سازد و بر روی ملودی ای که شما ساختید پیاده می کند و همین امر باعث می شود اگر آهنگ ساخته شده تان را به دوستتان نشان دهید  بسیار کف می نماید و فکر می کند شما یک نرّه غول آهنگ ساز هستید. چون ساز پس زمینه به آهنگ شما جلوه ی حرفه ای ها را می بخشد و البتّه دوستتان نخواهد فهمید که پس زمینه از خودتان نیست.

۵) از قابلیت های هیجان آور دیگر این اپلیکیشن، می توان به تند و کند کردن مترونوم آهنگ، امکان ذخیره ی آهنگ ساخته شده با فرمت MP4، کاور طراحی کردن برای آلبومتان، و البتّه تغییر وزن و تغییر نت های ایجاد شده اشاره کرد. که البتّه این مورد آخر به دانش موسیقیایی نیاز دارد و باید به نت ها و وزن های موسیقی آشنا باشید تا بتوانید استفاده ی خفن از اپلیکیشن ببرید. مثلا امکان دارد در قسمتی از آهنگ شما جایی را اشتباهی با صدای بم تری هام کرده باشید و در آهنگ نهایی نت به صورت آن چیزی که در ذهن دارید شنیده نشود. دکمه ی ویرایش را می زنید و به راحتی نت مورد نظر را چند تا تغییر می دهید و با صدای بم تر یا زیر تر عوضش می کنید تا به گوشتان همانی شود که می خواهید.

خلاصه می تواند ساعت ها شما را به خودش مشغول کند. فقط اگر اصلا شبیه آن چیزی که می خواهید نمی شود، فحش را به من ندهید. بروید هام کردن با صدای مناسب یاد بگیرید. بروید یک جای ساکت تر و دوباره ضبط کنید. و نیز شمرده تر زمزمه کنید.

# اعتراف می کنم یکی از ایده هام برای اپلیکیشن نویسی با پیدا کردن این اپلیکیشن دود شد رفت هوا. اصلا فکرش رو هم نمی کردم کسی تا این حد مثل خودم فکر کرده باشه و برنامه ش از قبل نوشته شده باشه. خیلی تو ذوقم خورد وقتی پیداش کردم. ولی هنوز هم می تونم نسخه ی بهتری رو همراه با ایده های خودم بسازم یه روزی اگه دلم خواست خیلی جای پیشرفت دادن داره. این اپلیکیشن در عین تعریف هایی که من ازش کردم در سطح نسبتا  ابتدایی ای برنامه نویسی شده و یکم که باهاش کار کنید محدودیت هاش دست و پا گیر می شن. چند تا از عیب هاش رو هم می نویسم که قبل از دانلود بدونید و نگید این آشغال چیه معرفی کردی: ( البتّه به نظر من همین که وجود خارجی داشت خودش خیلی پیش رفت بزرگی بود.)

1) ریتم. با این اپلیکیشن فقط ریتم دو چهارم (2/4) می تونین بسازین. آهنگ بندری و شیش و هشتی و اینجور صحبت ها رو نمی فهمه. اگه شما براش یه ریتم غیر از دو چهارم هام کنین، خیلی خنگ بازی در می آره و اگه می بینید دارید درست هام می کنین ولی یه چیز دیگه ای به غیر از تصوّر ذهنی تون بهتون جواب می ده، این احتمال رو بدین که ریتمتون دو چهارم نیست.

2) خیلی کم پیش می آد که یک آهنگ کامل رو بدون نیاز به ویرایش درست بتونه در بیاره خودش از خودش. باید حتما تهش آهنگت رو درست کنی و یه سری از نت ها رو عوض کنی تا صداشون اونی که تو می خوای بشن. که گفتم اینم دانش موسیقیایی می خواد و آدم در لحظه ی اوّل خیلی سر در گم می شه تو استفاده ازش. کاربر پسند نیست اصلا. همین آهنگ هیفده ثانیه ای که من باهاش ساختم (مدیونید فکر کنید از قصد زمانش رو نام بردم تا بفهمید هفدهه! هفدههه.  هفت داره توش. :-" ) حدود چهار ساعت ور رفتن لازم داشته حدودا.

3) سخت صدا ها رو از هم تشخیص می ده. سنسور تشخیص صداش ضعیفه و خیلی وقت ها اصلا تشخیص نمی ده و به جای صدایی که شما هام کردید تو آهنگ خروجی سکوت می ذاره. و یک مورد دیگه اینکه اصلا فاکتورسطح پایه ی صدای فرد توش در نظر گرفته نشده. یکی صداش کلا بمه، یکی کلا زیره. خوب صدای هام کردنشون هم متفاوت می شه بدیهتا که هیچ راهکاری واسش در نظر گرفته نشده.

4) وقتی می خواید به آهنگ ساخته شده تون گوش بدید هر بار باید از اوّل گوش کنید آهنگ رو. هیچ وقت نمی تونید از وسطِ آهنگ بهش گوش بدید بر می گرده از اوّل. حالا فرض کنید یه آهنگ پنج دقیقه ای باشه. پدرتون در می آد تا بتونین اون طوری که راست دلتون هست ویرایشش کنید.

5) قابلیت ذخیره ی آهنگ هاش خیلی کمه و تا جایی که الآن حضور ذهن دارم فقط پونزده تاست. بعد از پونزده تا شما باید آهنگ های ساخته شده ی قبلی رو پاک کنید این طور که بوش می آد... هر چند هنوز امتحانش نکردم تا اون مرحله.

و بسی دیگر...

_____________________________________________

پا نوشت: فکر کنم حدود یک هفته ای هست این پست رو نوشته بودم. اون زمان خیلی در گیر این آهنگ بیسکوییت مادر بودم. داشتم دیوونه می شدم سرش حتّی. به خاطرش با این اپلیکیشن آهنگ سازی آشنا شدم. همه ش هم ازون شبی شروع شد که از خواب پریدم و یهو آهنگ بیسکوییت مادر ریخت تو ذهنم.مسخره.

ولی  الآن توپ توپم دیگه. مشکلم حل شده به لطف لیمو. لیمو برام نوشته:

"...مصرع دومش هم این بود؛ چقدر شیرین و ترده بیسکوییتهای مادر!!
شاید اولیش هم اینه: صبحانه های تازه بیسکوییتهای مادر..."

و اینکه فهمیدم پیام بازرگانی تلویزیونی بوده گویا. توش هم دو تا بچّه ی دو قلو بازی می کردن که من اصلا اینا رو یادم نمی آد فقط آهنگش مُخم رو می خورد.  چه حسّ فراغ بالی دارم الآن. این پست رو قبل از دیدن این نظر لیمو نوشته بودم.

اگه واقعا حوصله ش بود و... ، دلتون خواست رفتین دانلود کردین و...، باهاش کلّه زدین (کلّه زدن می خواد جدا؛ گفته باشم.) و...، آهنگ ساختین(هر آهنگی هم که بود)، و باز هم حوصله ای مونده بود، یه نسخه از اوّلین آهنگتون بفرستید برام. ته همین پست می ذارمشون یادگاری شه. :{

پروردگارا این تفریح های مفرّح رو از ما نگیر.

دستاش می لرزه

مجید افشاری رو می گم، موقع اجرای استند آپ کمدیش توی مرحله ی نیمه نهایی مسابقه ی خنداننده شو.

حس خوبی نیست. وقتایی که کاغذ لرزون جلوی چشمام پیچ و تاب می خوره. حتّی اگه دیگه تا سال های سال دستای خودم بهش نباشه. از دیدن این صحنه متنّفرم.

تو دستات رو مشت می کنی و رو کاغذ فشار می دی ولی انگار بر عکس جواب می ده، کاغذ این بار مثل یه پاندول ساعت تو دستات دچار حرکت رفت و برگشتی شتاب دار می شه و خودتم دیگه هیچ ایده ای نداری چرا! 

اون زمانی هم که دور دستای رئیس جمهور فعلی توی مناظره های انتخاباتی ش خط قرمز می کشیدن و می گفتن نیگا آقای رئیس جمهور  دستاش داره می لرزه، اعصابم داغون می شد.

آره مسخره شون هم می کنم، اینم می دونم که باید خودم رو باید بذارم جاشون تا درکشون کنم ، ولی دلیل نمی شه متنفّر نباشم. همیشه از بروز ضعف متنفّر بودم و خواهم بود.

شب نویس ها

   اعتراف می کنم که...

   به عدد های نشان دهنده ی ساعت  پست های مختلف، علاقه ی وافر و خارج از حد کنترلی دارم. (فرنگی ها ونسل جوان خودمان به آن می گویند کراش یا آبسشن که البتّه حقّ مطلب را هم بهتر ادا می کند و خیلی افسوس می خورم که  چرا گاهی اینقدر قاصر می شویم از معادل سازی وجود و حقیقت یک کلمه در زبان خودمان و بالعکس از زبان خودمان به زبان دیگر. اصلا ای کاش یک روزی بشوم از این آدم های معادل پیشنهاد دهنده ی ستاد دیکشنری ها و فرهنگ لغت ها. )

   درجه ی علاقه هم به این سمت میل می کند که هرچه نوشته ی مذکور در زمان بوق سگ تری منتشر شده باشد، ما آن را بیشتر  و بی دلیل تر دوست می داریم. 

   پست های دم ساعت چهار صبح که هیچی دیگر، ایده آل ترین پست هایی ست که می تواند به تور من بخورد. از نظر من می توان رفت نویسنده اش را بغل گرفت حتّی و کلی قربان صدقه اش رفت و ستایشش گفت. و مثلا همین چند لحظه پیش که چک کردم، فهمیدم از نظر خودم، خفن ترین بلاگر جهانم :))) چون ناخواسته یا شاید هم خواسته، اکثر پست هایم نیمه شب به بعد انتشار پیدا کرده اند. آخ که اگر می شد خودم را حسابی در بغل خودم می چلاندم تا تمام شوم.

   راستی خدا را هم می توان چلاند؟ به دلایل نا معلومی حس می کنم او هم کتاب آسمانی اش را شب هنگام نازل کرده.

   شما هم حسّش می کنید؟ معلوم است که نمی کنید چون الآن همه تان خوابید و چند نفری تان رویای پشمک صورتی می بینید و چند نفری هم کابوس های رعد و برق دار. ولی به هر حال الآن بیدار نیستید که شب را حس کنید. ای کاش اصلا می شد خود  شب را با این انرژی عجیب غریبش بغل کرد. حتّی همان شب بیداری های امتحانی به زور چپانده شده در پاچه را.

   این شکلی ها هم وجود دارند دیگر به هر حال. شاید هم وسواسی چیزی باشد اصلا نمی دانم. ولی این شکلی ها وجود دارند. همین هایی که نه عنوان می خوانند، نه اسم نویسنده نه متن. اوّل از همه می روند سر وقت ساعت انتشار. مثبت بیست و چهار بود، زمزمه می کنند: "یس، این شد." و ادامه می دهند به خواندن بقیه ی پست...

   در ابتدایی، جودی ابوت که می خواندم بیشتر از اتّفاقات و روند خود داستان، حساب می کردم جودی هر چند روز یک بار برای بابای لنگ درازش نامه می نویسد. روزهای هفته را انگشتی می شماردم و می خواستم از نویسنده اش غلط مربوط به زمان در بیاورم و بعد تر ها که بزرگ تر شدم برایش بنویسم : " بلد نیستی  پای زمان رو نکش وسط!"

علّت این سندروم دو نقطه دو نقطه :: ناشناخته. ولی احتمالا یک ربطی به آن یکی سندروم موش کور طور-  در نور کم چراغ- وسط تیرگی ها- داستان خواندن دارد. ( این پست) اصلا داد می زنند ما دو تا سندروم هم ریشه ایم.

اگر قبری از قبر ها گیمری

- (عجله دارد، چند لحظه ی دیگر باید برود جایی) بیا هری پاتر بازی کنیم. بیا. الآن.

- باشه حالا فعلا برو کارت رو انجام بده برگرد، بعدش با هم بازی می کنیم. 

- نه بیا وقت دارم حدود پنج دقیقه بیا بیا بیا... (دست و لباسم را به زور به دنبال خودش می کشد که یعنی بیا.)

- ای بابا من که تموم نمی شم، صبح تا شب همین جا هستم ایزوفاگوس. برو، برگرد سر فرصت.

- ولی تو تموم شدی. خیلی وقته تموم شدی!

سکوت ناگهانی تو ذوق زننده ی من را می بیند که به همین سادگی در فکر هایم غوطه ور می شوم با چنین حرف ساده ای که همین طوری محض فان پرانده بود.

- شوخی کردم بابا! کیلگ!

... می دانم شوخی خیلی ساده ای بود، ولی دیگر حرفم نمی آید. مرکز ایجاد کلام مغز فیوز پرانده، سکوت بیشتر...

- بابا اصلا منظورم اون نبود. منظورم از نظر سنّی بود. 

(می زند چشم را کور می کند و ابرو که دیگر ول معطّل.)

*عنوانم، به تقلید محشری از اسم کتاب اگر شبی از شب های زمستان مسافری.

خواب دلفینی

   عرض شود که الآن در حال حاضر سطح دغدغه این است که آیا من کاملا خودم رو از پریز بکشم و برم متکام رو بغل بزنم به قصد لالا، یا تا دو ساعت دیگه که می شه چهار و نیم صبح بیدار بمونم تا ال کلاسیکو رو ببینم و ضبط کنم؟

   نصفی از مغزم به لایحه ی شماره ی یک رای اعتماد می دن، نصفی دیگه به لایحه ی شماره ی دو. شده عین همین قضیه ی حذف طرح بهداشتی درمانی obama care تو مجلس آمریکا که نمی دونم یکی از جمهوری خواه ها به نام جان مک کین اومده گل به خودی زده طرف دموکرات ها رای منفی  داده ترامپ رو پر پر کرده. 

منتها من الآن هیشکی تو مغزم جرئت نمی کنه مک کین بازی در بیاره. همین جوری مساوی موندن تصمیم هام. 

    منم  یک لنگ در هوا موندم این وسط. نمی تونم تصمیم بگیرم لذّت کدوم کار برام بالا تره. از یک طرف اگه بیدار بمونم و ببینم تلویزیون سه نقطه بوق ایران، پوشش نمی ده گزارش فوتبال رو، حسابی عنان از کف می دم.

فلذا از ترس خدا و خرما، الآن دارم سعی می کنم مثل دلفین ها نصف مغزم رو بخوابونم، نصف دیگه ش رو بیدار نگه دارم. و هر یک ربع یه بار شیفتشون کنم این دو تیکه رو.

ورزش

   راستش اینه که برای مدّت خیلی مدیدی یعنی حدود شش ساله که سر تیپ و قیافه م هیچ سختی ای به خودم ندادم. همیشه خیلی راحت به خودم گفتم خوب همینه که هستم به هیچ کسی هم مربوط نیست اندام خودمه. هر وقت دلم خواسته پر خوری کردم در حد انفجار، هر وقت عشقم کشیده به خودم گشنگی چهل و هشت ساعته دادم واسه ی تنبیه. هر وقت رو مودش بودم سر کلاس ورزش های دانشگاه که جزو اخیر ترین تجربیاتم از ورزش بوده و به یک سال و اندی پیش بر می گرده یکّه تازی کردم و به بدنم فشار بیش از حد آوردم در حدّی که بعدش رسیدم خونه و تا دوازده شبش بیهوش شدم، هر وقت هم خسته بودم، خودم رو از دست و پای مربّی ورزش گم و گور کردم و رفتم یه گوشه دویدن های بقیه ی بچّه ها رو نگاه کردم و به ریششون خندیدم.  

   یه مدّتی هم به صورت کاملا انتخابی دلم خواست بعد از ظهر ها توی کلاس فوتسال دانشگاه شرکت کنم که خوب فکر کنم بقیه خیلی خسته بودن و نهایتا پنج نفر جمع می شدیم. الآن که همونم ول شد با وجودی که خیلی به من کیف می داد و کاملا از نظر جسمی و روانی تخلیه م می کرد. ولش کردم چون دیگه هیچ سالن فوتسالی که نزدیک و ارزون باشه حول و هوش خونمون پیدا نمی کنم و دانشگاهم رو هم که عوض کردم و اینجا دیگه رسما همه مثل خمیر نونوایی می مونن و حال ندارن اکثرا و ترجیح می دن مثل مرده ها دو تا سیخک هندزفری بکنن تو گوششون به جای اینکه ورزش کنن. دانشگاه هم هزینه نمی کنه ازین کلاس ها بذاره واسشون چون متقاضی چندانی نیست. 

   در مورد منم که واقعا به وقت و هزینه ش نمی صرفه که برم تا اون سر تهران. البتّه این جمله حرف مامانمه که باید پولش رو بده، حرف من نیست. :))) به من باشه می گم به خاطر علاقه م به یه رشته ی ورزشی خاص حاضرم برم اون سر تهران ولی خب شرایطم اینه در حال حاضر و چه بخوام چه نخوام باید باهاش کنار بیام چون کسی بهم پول نمی ده. دو تا رشته ی دیگه رو هم فوق العاده دوست دارم  و تا حدّی دنبال کردم و حالا دوست دارم فوق تخصصّی دنبالشون کنم که مثلا نمی دونم بعدش برم تیم بشم تو این رشته ها و مدال بگیرم و مسابقه بدم و  این جورخیال بافی های خام. یکی شون هندباله و دیگری هم شنا. هندبال اصلا کلاس آموزشی ش پیدا نمی شه، اون یکی هم که قیمت استخرتفریحی روزی پنجاه تومن! آدم حیفش می آد.

   مشکل اینه که کلاس های رشته های ورزشی رو بر اساس متقاضی برگزار می کنن که خلاصه ش عموما می شه بدن سازی، والیبال، بسکتبال. راستش من با هیچ کدوم ازینا مشکلی ندارم و می تونم با توجّه به هزینه ای که می تونم خرج کنم برم توی یکی از همینا که قدم به قدم نزدیک خونه مون پره عضو بشم. یه مدّتی تو سوم دبیرستان حتّی  سر اینکه من یار کدوم تیم والیبال مدرسه مون باشم دعوا می شد. :))) ولی خوب به اون صورت علاقه ای ندارم به این ورزش های روتین. اینقدر از پیش دبستانی یه توپ بسکتبال دادن زیر بغلمون و هی هرچی می شد می گفتن برید پشت تور والیبال بازی کنید که واقعا انگیزه ای برای دنبال کردنشون ندارم دیگه. 

   این چند تا پاراگراف بالا، توجیه و علّت آوری مختصری بود مبنی بر این اخلاق من که به خودم بگم: "به درک حالا انگار می خوام با تیپ و قیافه ی خوش فرم به کجا برسم!" گور پدر ورزش و تغذیه...

   من هنوزم این عقیده م رو دارم ولی نمی تونم منکر این بشم که صبح های زود که پیاده می رفتم دانشگاه تو این یک سال، وقتی مردم رو می دیدم که به صورت انتخابی از خواب شش صبحی شون می زنن (در صورتی که ما به خاطر کلاسا مجبور بودیم بیدار باشیم.) و همراه هم ورزش می کنن، ته دلم همیشه تحسینشون می کردم. اوّل دو سه تا فحش می دادم که آخه مگه کلّه تون بوی قرمه سبزی می ده بگیرید جای من بخوابید تو رو خدا من دارم از بی خوابی می میرم! ولی ته ته ته ته دلم با خودم می گفتم آفرین به این اراده تون.

مثلا یه زوج نسبتا جوونی بودن که هر روز صبح توی یه نقطه ی مشخصی از مسیر من، بدمینتون بازی می کردن. یعنی توی روزی هم که باد می اومد اینا مصرّانه ادامه می دادن به تکون دادن راکت هاشون تو ساعت هفت صبح. متاسفانه خانومه اصلا وارد نبود و توپشون یکی در میون می افتاد رو زمین. یک بار نزدیک بود با راکتش که عین دیوونه ها برای گرفتن توپ توی هوا تکونش می داد، صورت منو رنده کنه و جان سالم به در بردم.  ولی الآن دارم آخرین روزی که دیدمشون روبا اوّلین روزی که دیدمشون مقایسه می کنم. خیلی پیشرفت کردن تو همین مدّت نه چندان بلند. 

یا مثلا یه پیر مردی بود همیشه توی یه تیکه ی مشخّص از چمن ها تشک پهن می کرد با صدای بلنننند آهنگ می ذاشت و ورزش می کرد. 

چند تا خانوم بودن بی خیال حجاب و همه چی در می اومدن بیرون و می دویدن با هم و کلّی می گفتن و می خندیدند و فاز دنیا رو می بردن چون اون وقت صبح کسی نبود سیخ کنه تو جونشون.

دوچرخه سوار ها هم که فاز مخصوص خودشون رو داشتن همیشه.

خیلی ها بودند خلاصه. با تیپ و قیافه های مختلف ولی هدف مشترک ورزش.

منتها هیچ جوونی توشون نبود. این بود که منو اذیّت می کرد. چرا یدونه جوون تو رنج سنّی زیر سی سال نباید توی این قشر آدم هایی که برای سلامتی شون ارزش قائل هستن باشه؟ چرا تا پیر شدیم باید یادمون بیفته آخ ورزش هم خوبه؟ چرا اوّل باید خیالمون از همه چی راحت شه و بعد بیفتیم دنبال روش زندگی درست؟ چرا باید زمانی که جوونیم این قدر بی اهمیت باشیم و از بدنمون کار بکشیم و به کفشمون نباشه و بعد که پیر شدیم بخواییم دغدغه ی شش صبح تو پارک بودن رو داشته باشیم؟

   من ازهمون زمان که اینا رو می دیدم با خودم عهد کردم در اوّلین فرصتی که دم دستم اومد این عقده رو شده لااقل از ذهن خودم باز کنم و نشم مصداق یکی از همین آدم های پیری که می بینم  انگاری از ترس مرگ می آن ورزش می کنن! من دوست دارم تو اوج جوونی م ورزش کنم چون روش درست زندگی همینه. چون بهش نیاز دارم که تخلیه بشم. چون بر خلاف خیلی ها از ورجه وورجه کردن و بالا پایین پریدن و پرانرژی بودن و شر بازی در آوردن خوشم می آد و نگرش مثبتی بهش دارم و حتّی وقتایی که دیگه حس کردم هیچ جوره نمی کشم با نیم ساعت بالا پایین پریدن با آهنگ یا دوچرخه سواری تونستم خودم رو آب بندی کنم خیلی راحت. شاید ظاهری که الآن دارم شبیه آدم های ساکت افسرده ی شکست خورده ی انرژی ته کشیده ی باتری تموم کرده باشه ولی نگرش درونم این نبوده هیچ وقت. به این دلیل ها تصمیم گرفتم الآن که سرم خلوت تره استارت این عادت رو توی زندگی م بزنم و تا آخر عمرم هم با خودم داشته باشمش. 

 نه اینکه فکر شکم ورقلمبیده م باشم که هر روز هم ور قلمبیده تر می شه و از ترس قضاوت بقیه یا خوش تیپ نبودن یا پذیرفته نشدن تو جمع به ورزش کردن بیفتم.

   با توجّه به امکاناتی که دارم، می خوام خودم تنهایی هر روز تو خونه ورزش کنم چون خوب محیط بیرون خونه عصبی م می کنه با توجّه به مشکلی که من تو ارتباط بر قرار کردن با بقیه دارم و نمی خوام خودم رو زجر بدم. یه زمانی رو هم در نظر می گیرم که کسی خونه نباشه و نخوام به بقیه توضیح بدم چرا دارم روش زندگی م رو عوض می کنم. 

 یه اپلیکیشن دانلود کردم و توش تمرین های ورزشی خیلی متنوّعی داره و مثلا می تونه برنامه ی روزانه بچینه برای ورزش کردنت با توجّه به توان بدنت. از امروز من به اپلیکیشن دستور دادم که می خوام مثل رونالدو تمرین کنم روزی حدود یک ساعت. 

الآن که دارم اینو می نویسم عرق داره از سر و روم می چکه، چهل دقیقه تمرین کردم و نتونستم تمام تمریناتی که بهم می ده رو تموم کنم و نفسم هم به شماره افتاده و دیگه نمی کشم بیشتر که ادامه بدم. به هر حال من خیلی وقت هست از میادین فاصله گرفتم و یهو نباید این حجم از فشار به قلبم وارد شه یهو می افتم از هول حلیم تو دیگ سکته می کنم. اینم  از همین روز اوّل می خواد از من یه رونالدوی تمام عیار بسازه.

خیلی اعصابم خورد شد.

یعنی اصلا غمم گرفت. یک دونه، تو بگو یک دونه شنا نمی تونم بزنم. قبلا ها قهرمانی بودم نمی دونم چه به سر این بدن اومده.  اپلیکیشن بهم پیام می ده، حالا نوبت شناست. آماده شوید ده عدد شنا بروید. بعد من این طوریم که آخه لامصب من یدونه ش رو هم نمی تونم بزنم، ده تا از کجام دربیارم؟  ولی خوب به غیر از شنا با بقیّه ی تمرین هاش مشکل چندانی ندارم. 

دیگه تو این چهل دقیقه هر وقت چشمام سیاهی می رفت، برا خودم می نشستم آب می خوردم و یه آهنگ گوش می دادم تا نفسم جا بیاد و دوباره ادامه می دادم. دقیقه ی چهل و دو بود حدودا، اپلیکیشن بهم پیام داد که تمرین کننده ی گرامی، قسمت اوّل ورزش ها تمام شده، می توانید حدود یک دقیقه استراحت بنمایید و کمی آب بخورید. اون جا بود که دیگه رسما می خواستم بشینم بزنم تو سرم. من هر چه قدر دلم خواسته بود استراحت کرده بودم و آب ها سر کشیده بودم و اپلیکیشن انتظار داشت مداوم تا همون لحظه به ورزش پرداخته باشم.

خلاصه اینکه هدف جالبی برای خودم پیدا کردم، ولی مثلا دارم فکر می کنم اگه دیگه هیچ وقت نتونم مثل وقتی که ابتدایی بودم شنا بزنم چی؟

اپلیکیشن رو تست می کنم، مفید بود معرفی می شه رو بلاگ اگه منو به کشتن نداد.

*یه روزی هم احتمالا می آد به یه در آمد ثابتی برای خودم رسیدم، بعد اون روز با خودم فکر می کنم آخه الآن دیگه با این ریخت و قیافه منو چه به مسابقه ی هندبال و استخر؟ مگه بچه ی بیست ساله ام؟ و دلم می گیره. از الآن هم دلم واسه ی همون روز گرفته یعنی. روزی که دیگه جوون نباشم و بدنم تباه شده باشه ولی پول داشته باشم. همین جوری ش هم که سنّ تقویمی م بیست ساله، بدنم، قلبم، ریه هام، هیچ کدوم طبق انتظاری که از یه فرد بیست ساله می رن کارایی ندارن. وای به حال اون روز. دردناک.