آخیش

یادتونه تو یه پست می گفتم زندگی م کلیاتش  اکی و حتی سوپر اکیه ولی جزئیاتش بندری می زنه و همونه که داره می خورتم؟ مثل لیوان آب هایی که عشقم می کشه وسط خونه ول باشن ولی متاسفانه هی شوت می شن و فرش ها گله به گله خیس می شه.

خلاصه آره آقا، امشب یکی از همون جزئیات رو با دست خودم جا انداختم و تق صدا داد و دیگه مطمئنم ازین جانب ذهنم درگیر نیست.

و آخیش! راحت شدم.

یک ساله می گفتم این کمد دیواری صرفا مشکلش از مهندسی میله شه و طراحی اون خانم مهندسی که معلوم نیست طراحی داخلی خونده بود یا ریدمان داخلی یا تُف مال داخلی! می گفتن نه، تو مشکل داری کاپشن و شلوار هات رو نمی ندازی بره ذخیره می کنی، حجمش زیاد شده طبیعیه!

بنداز بره تا درست شه. و منم که اصلا از لفظ "دور انداختن" چندشم می شه. یعنی چی که بنداز دور. درک نمی کنم دیگه. آره.

بهم می گفتن فکر کردی خیلی شاخی حالا تو دبیرستان چند تا چیز میز به هم پیچ مهره می کردی. دقیقا با همین لحن.

امشب با لجاجت بالاخره دلر  قرض کرده و آوردم و  فاکینگ میله ی آهنی جدید وصل کردم بهش و توپ توپ شد. 

آخ نمی گه دیگه. 

دیگه تا آخر عمرم لازم نیست شاهد پایین اومدن میله ی کمد دیواری باشم. دیگه. تموم. شد!!!! ناموسا ما افتادگی کتف گرفتیم تو این مدت اینقدر که کمد اومد پایین، دوباره جمع کردیم چیدیم بالا، و هی مثل خر اتو زدیم چون طی پایین اومدن چروک خورده بود! خیلی دراماتیک بود. فکر کنم حتی دو سه تا از پست های موج منفی و تف تفی اینجا رو هم وقتی نوشتم که اومدم دیدم باز کمد اومده پایین. اعصاب نذاشته بود واسه ما.

حالا خلاصه برگشتن می گن که: تو که کمد خودتو میله آهنی  زدی، کمد ما رو هم می آوردی می زدی.

و جووووون این حرف رو کسی می زنه که به من می گفت مشکل از میله نیست. هاها. سوختید. بازی رو چند چند به نفع خودم اعلام کنم؟ ده هیچ خوبه؟!

مثل بچه کوچولو ها احساس برد می کنم و دوست دارم در حالی که دکمه ی دلر رو فشار می دم مثل سوپر من بپرم وسط خونه و به سمت سقف نشونه ش برم بگم : هاها دیدید راست می گفتم؟ و شنلم هیرو وار پشت سرم تکون بخوره و بعدش به رسم انتقام،  چشماشونو با همین دلر از جاش دربیارم اینقدر که حرفمو باور نکردند.

پ.ن. و توجه دارید که دم امتحان که می شه به تعداد مو های سرم کار های خلاقانه برای انجام دادن پیدا می کنم. هاه. کمر بستم پیش بینی ماشین ظرف شویی رو به حقیقت بپیوندانم. صفر جلسه مطالعه نموندم. صفر جلسه.

رویای سکنجبین _۱

# معرفی نامه: فهمیدم هش تگ چیش کنم! هش تگ یه سری دیالوگ ها (شایدم مونولوگ ها)ی درونی/برونی که شما نخواهید فهمید که بین کی و کی رد و بدل شده، شاید هر دو نفرش خودم باشم. شاید هیچ کدومش من نباشم و صرفا شنونده و نظاره گر بوده باشم. شاید واقعنی اتفاق افتاده باشه، شاید صرفا ساخته و پرداخته ی ذهن مریض نویسنده باشه. ولی نقلش خالی از لطف نیست.

درواقع دیالوگ ماندگار فیلم باید بشن اینا،

همونایی که تو گود ریدز و ویکی کوتو، شر (شیر که بنویسم با مایع سفید و جنگل و اینا قاطی می کنید لاطی شو نوشتم) می کنن ملت.

ولی چون فعلا من یه میل (ارد)  ندارم که برم شروع کنم فیلم خودمو بسازم و بعدش بره تو ویکی کوتو یا گود ریدز، اینجا جمعشون می کنیم تا بعدا ببینیم چی می کنیم باش. علی  الحساب تا کپی رایت نخورده مجازید لذت ببرید!

و اگه یادتون می آد وبلاگ قبلا همچین بخشی داشته بگید ادغام کنم. حافظه م شدیدا ضعیفه  تو این موارد و دقت نمی کنم و رسما دیگه نمی دونم چی نوشتم این رو و چی ننوشتم.

-----------

Ep one: 

- چی شد که اینقدر با رفیق فابات عوضی شدی؟

- اجازه آقای قاضی؟ هورمونام زد بالا عاشق شدم!

دوستی خاله خرسه

رفته بودم پلنگ بازی و غذا دادن به گربه ها،

آقا یکی شون هیجان زده شد اومد جلو تو دست و پام که غذای بیشتری طلب کنه،

من حواسم به یک گربه ی دیگه بود و داشتم به سمت دیگری  حرکت می کردم،

پای گربه ای که هیجان زده اومد بود جلو رو لگد کردم!

آخخخخ یک جیغی کشید حیوونکی،

حالم خرابه،

تمام مو های بدنم هنوز سیخه،

کاش من بمیرم. خیلی احساس گندی دارم. جدی الآنه که گریه م بگیره. شما جیغش رو نشنیدید... یه فیل هزار کیلویی رفته رو پاش.

ولی فکر کنم به اندازه ای که من حالم خرابه الآن، اون درد نکشیده باشه، چون بعدش نشست به غذا خوردن. نمی دونم شایدم کشیده. به هر حال من که داغونه احساس الآنم.

شفا می ده

من نشستم دارم با دست ماست می خورم‌.

به همین سوی چراغ خاموش!

آره آی نو! پزشک خیلی خیلی خوبی می شم. چون صرفا چیزایی رو که رو خودم امتحان کردم و جواب داده، نسخه می کنم واسه مریضا.

از همین الآن روزی رو به چشم می بینم که نشستم  تو مطبم، این قدر کارم گرفته که همه دم درب صف کشیدن و من خیلی شیک نسخه می کنم:

"یک کاسه ماست با دست"...

"دو کاسه ماست با دست"...

"اوه تو دراماتیکی! یک بشکه ماست با دست"...

و تند تند مهر استامپ دار می کوبونم رو سر نسخه هام.

پ.ن. کتاب کوفتی رو با حکم اینکه امشب شب با دست ماست خوردنه نه شب درس خوندن (و با فکر به پست سه ساعت پیش و قبول کردن سرنوشتم) از تخت ول کردم پایین. زااااارت صدای بلند افتادنش پخش شد تو خونه ی تاریک. مامانم با چماق پاشده بود دنبال دزد می گشت. تهش رفتم خودمو به عنوان دزد معرفی کردم و فحشا رو خوردم. راهی نبود.

ماشین ظرف شویی

آقا توی یکی از همین کامنت ها داشتم برای یاقوت خاطره تعریف می کردم که بچه که بودم کف خونه مون ترکیب موکت و فرش بود. من از اول تا پنجم شیشم دبستان که تو اون خونه بودیم، یه قانون و شایدم بازی با خودم داشتم. وقتی تو خونه تردد می کردم نباید پاهام رو موکت می رفت!

به جاش باید ازین فرش رو اون فرش می پریدم و جلو می رفتم.

نمی دونم از کجام در آورده بودم، ولی یه قانون ذهنی بود! شاید او سی دی دارم خودم خبر ندارم. :))))

اگه پاهام رو موکت می رفت به خودم می گفتم "آخخخ دیدی چی شد دیکته ی بعدی ت رو بیست نمی شی خاک تو سر!" در این حد خنده دار. واقعا برام مهم بود این پریدن رو فرش ها و اسکیپ کردن موکت ها. انگار که تو آتشفشان باشم و موکت ها ماگمای روان باشن.

بعد یه قسمتی از خونه بود، آقا شدیداااا مرحله ی سختی بود، ورودی اتاق خواب پدر مادرم بود و من باید از فرش توی پذیرایی می پریدم روی فرش اتاق خواب به صورت اریب تا بتونم به اون اتاق دسترسی داشته باشم. فاصله ش زیاد بود...

اکثرا شونه و کتفم می خورد تو در و دیوار و چهار چوب درب، شده مثل بالرین ها صد و هشتاد تا لنگ هامو دوران می دادم، ولی می مردم هم نمی ذاشتم پاهام موکتی شه. در این حد!

عرض شود که خلاصه داشتم این خاطرات شیرین کودکی رو با خودم دوره می کردم و تو فکر و خیال بودم،

که ماشین ظرف شویی زنگ زد. (من مسئول خاموش روشن کردنشم تو خونه.)

نحوه ی کار این ماشین این طور هست که وقتی کارش تموم می شه، ریتم بوق زدنش اینه: "بییییییییپ... بییییییییییپ... بیییییییییپ...."

کشدار که یعنی "آهاااااای من تموم کردم یکی بیاد درمو باز کنه."

بعد اگه درش باز شه با فاصله ی یک ثانیه بعد ریتمش این شکلیه:" بیپ بیپ." کوتاه و نقطه ای که یعنی "مرسی درمو باز کردی." و بعد از این ریتم درجا خاموش می کنه.

خلاصه ما داشتیم خاطره مرور می کردیم و فکر اینکه آخ بچگی ها چه قدر شیرین و نوستالژیک بود و فغان و درد...

که ماشین گفت: "بییییییییپ... بییییییییییپ... بیییییییییپ...."

رفتیم بازش کردیم.

یهو مغزم بهم دستور داد:" یک ثانیه وقت داری قبل از اینکه ماشین بوق تشکرش رو بزنه از آشپزخونه بزنی به چاک وگرنه اولین امتحان پیش روت رو می افتی!"

و با این دستور مغزم، مثل شترمرغ رم کرده که قراره پشت سرش بمب منفجر شه، از آشپز خونه فرار کردم. (به نیت رکورد خروج زیر یک ثانیه)

عرض شود که یک پام از آشپزخونه خارج شده بود و اون یکی هنوز تو پاگرد بود که ماشین گفت: "بیپ بیپ." بوق تشکر رو وقتی زد که بین هوا و زمین بودم.

مغزم گفت : " می خوای بری بخونی بخون، ولی از نظر من که از همین حالا افتادی امتحانت رو چون یه پات تو آشپز خونه بود خاک تو سر!"

و بعدش نشستم با خودم فکر کردم که " نه کیلگ تو آدم نمی شی. تو بچگی با فرش و موکت چالش... الآن با بوق ماشین ظرف شویی چالش." :))))

و خیلی پیش خودم خندیدم از مقایسه ی این دو تا. گفتم شاید شما هم خنده تون اومد از این حجم خرافات که نمی دونم از کجام در می آرم. ازین جا... ازون جا... من تو او ما با شما. :دی

صفرا فزود

جاتون خالی،

ساعت پنج دقیقه ی بامداده،

ایزوفاگوس دور خونه می چرخه و با خودش می خونه:

" مَنننن....

مَن...

رویااااایی دااااارم،

رویاااااااایی دااااااااااارم،

رویااااااای سِکَنجَبییییییین!"

نمی دونم از کجاش درآورده یا اینکه چه ربطی دارن اینا با هم،

ولی هی یارو! مرسی که نمی ذاری روح ما بیشتر از این چروک بخوره.

اینقدر روحش آزاد و رهاعه، که دوست ندارم دیگه کنارش باشم. حیفشه. واقعا روح به این بازی و خلاقی و سبکی، حیفشه یه درصد از یکی مثل من بخواد تاثیر بگیره. دقیقا فلپ جک بی عاریه که گیر کناکلز گنده دماغ افتاده. طرف صبح تا شب روح منو جلا می ده، من جاش هی روحشو سیاه می کنم و پنجول می کشم روش. مطمئنم که به شخصه جفت پا ریدم به آدم بزرگ ایزوفاگوس بودن. کاش این آدم بزرگ من بود باو.

راستی رونمایی می کنم از هش تگ جدید وبلاگ: #رویای_سکنجبین

نمی دونم هش تگ چی بذارمش بعدا تصمیم گیری می شه، ولی ناموسا خودش داره با آدم حرف می زنه می گه من باید هش تگ بشم. حس نمی کنی شما؟!

متن یک نامه ی خودکشی به جا مانده از دهه ی ۱۹۷۰

"به سمت پل می روم...

 اگر در مسیر حتّی یک نفر به من لبخند بزند،

نخواهم پرید."

وقتی دنیات خودتی

ببینید و الگو قرارش بدید.

رومان بورکی دروازه بان، قبل از بازی های دورتموند با توپ اتمام حجت می کند.

عاشق همچین رفتاری ام،

واسش هیچی مهم نیست،

هیچی!

یه اعتقادی تو ذهنش داره،

و به هر روشی هست پیاده ش می کنه.

حتی اگه یک بیلیون نفر آدم این کارشو احمقانه یا جلف و ساده لوحانه بدونن،

دفعه ی بعد بازم بی هیچ خجالتی تکرارش می کنه،

بدون دلسردی،

و بدون اینکه برای مقبول بودن  سعی کنه به کسی توضیحش بده که چرا دوست داره این رفتار غیر عرف رو انجام بده.

تو یکتا قهرمان منی رومان بورکی، هر چه قدرم که پست اینجوری بذارن و بهت بخندن.

تو نه جلفی، نه خنده داری، نه احمقی، نه ساده لوح.  تو فقط شجاع ترینی.

تو جرات بروز دادن ایده هاتو داری. چیزی که هیچ کس نداره.

تو پشت نقاب جامعه پسندی قایم نمی شی. 

تو برای رفتار هات دلیل نمی تراشی.

 و همینه که وجودتو ارزشمند می کنه.

کاش منم بتونم این اخلاقتو بدزدم.

کاش یکم جنم داشته باشم وقتی دلسردم می کنن، اخلاقایی رو که "من رو من می کنن" کنار نذارم.

باران طرح ریزی شده

شاید یه درصد  اگه من الآن یه کنترل زیر دستم داشتم و با فشار دادن دکمه ی قرمزش واسه یه میلی ثانیه (نه بیشتر که خیس شم)، محیط اینور پنجره ی اتاقم با محیط اونورش شیفت می شد،

ازش استفاده می کردم.

نمی دونم اون گیف تاب رو دیدید یا نه. ولی دقیقا شرح همین دستگاهیه که گفتم. یه تاب که روش بارون می آد ولی خیسم نمی شی. قطرات طوری برنامه ریزی شدن که قبل از برخوردت با اون ها، جریان باران لحظه ای قطع می شه.

باران صبح غم ناک است.

باران شب را ولی، نمی دانم هنوز...

تو را با غم دوست می دارم.

تو را به وسعت تنهایی یک قطره ی باران در آسمان نیم شبی، دوست می دارم.

با پنجاه تومن پول تا آخر مهر چی کار می شه کرد؟

یادتونه یه تبلیغ  قدیمی بود قبلا ها، می گفت با پنج تومن پول چی کار می شه کرد؟ بعد تهش نتیجه گیری می کرد که می شه به یه کودک سرطانی کمک کرد؟

خب حالا کمپین مشابهش رو راه می ندازم، ببینم شما بودین چی کار می کردین؟ پنجاه هزار تومن. 

حقیقتش یه کارت هدیه ی پنجاه تومنی گیرمان آمده، انقضاش ته مهره!  کیلگ بمیره نمی ذارم جریانش مثل اون صبحانه ی رایگانی که گیرم اومد و تهش سوخت شد بشه. 

شما بنویسین، با چنین بودجه ای چی می خریدین؟ منم می آم ذره ذره دیدگاهمو اضافه می کنم. 

تا آخر مهر پست ثابت.

حالا مسخره نکنید دیگه، می دونم دلار رفته بالا و فلان، ولی واسه ما جوونا  پنجاه تومنم پوله به هر حال، قوه ی خلاقیتتون رو پرواز بدید. :-"

_________________________________

با پنجاه هزار تومان:

۰- می شه کتاب خرید. 

۱- می شه اگه گیرت بیاد دو سه تا دلار خرید و بعدش نشست کناری و از بالا رفتن قیمتش لذت برد.

۲- می شه یک ده هزارم بیت کوین خرید. (؟!)

۳- می شه برای گدای محبوبت، لباس خرید.

۴- می شه برای ژ پونزده کیلو گندم خرید.

۵- میشه سه تا ماژیک کیوکالر خرید.

۶- می شه پنج بسته تریدنت نعنایی خرید و احتکار کرد.

۷- میشه بادکنک هلیوم دار خرید.

۸- خود ریکوردر که نمی شه ولی می شه حافظه شو خرید، اونم از جنس آشغالش. 

۹- میشه رفت رستوران سالاد خورد.

۱۰- میشه یه نفر رو برد کافه و مهمونش کرد یه هات چاکلت.

۱۱- میشه باهاش کلی بستنی خرید و بچه های دانشگا رو مهمون کرد.

۱۲- نمی شه کوله خرید. پس می شه پس اندازش کرد.

۱۳- می شه رفت چند تا سمینار و کارگاه علمی طوری ثبت نام کرد.

۱۴- می شه رفت دوره ی روباتیک پیشرفته ی دو ماهه دید تو خواجه نصیر. (؟!)

و بازم می آم می گم فعلا همینا. شمام بگید.

پ.ن. خب بچه ها مهر داره تموم می شه،

ترجیحا منم همین الآن اعلام کنم که چی خریدم با ارثیه.می خواستم عکسشو بذارم ولی اصلا وقت ندارم سرم وحشت ناک شلوغه حسشم نیس!

عرض شود که پنجاه تومن از جیب ننه بابام گذاشتم روش باش یه شارژرِ به گفته ی مشتی "های کپی تایوان"  سامسونگ خریدم باشد که از زیر یوغ برادر کوچک تر رها شویم.

بعدم رفتم باز از پول خودم گذاشتم روش، کلی کتاب خفن چاپ نود و هفت از نمایشگاه عاشورای ونک خریدم. چاپ نود و هفت... پنجاه درصد تخفیف. تا که پشماتون بریزه!!!

تهرنیا اگه خواستید برید. البته اگه کتاباش تموم نشده باشه تا الآن. 

این لیستم خیلی می تونست طولانی تر از اینا  باشه، ولی چون دیگه وقت نداریم بره به درک. کیش کیش! دیش دیش!!

کک

من الآن داشتم برای بار چندم در امروز و قبل از خواب شبانگاهی م، یه بار دیگه اون کتاب کودکانی که لینکشو تو پست قبل شیر ( نه جنگل نه آشپزخانه نه گاوی) کردم  نگاه می انداختم...

برگشتم برای بار چندم به خودم گفتم، جدی واقعا خر تو این داستان بیشترین برد رو می کنه و کمترین رنج رو می کشه. حالا هر چه قدرم بهش بگن تو خری. ولی کیف دنیا رو این می کنه. خوش به حالش.

ناگهانی یهو یه چیزی تو مغزم کلیک شد:

- ولی می دونی کیلگ یه نفر این وسط هست که خیالش از همه راحت تره . حتی از خر بی خیال قصه. نشسته و از بیرون کشمکش اینا رو نیگا می کنه و لذتشو می بره. لازم نیست حتما برای برد کردن خر باشی. انتخابای بهتری هم هست....

- جون من؟ کی رو می گی؟ کی بشم؟

- کک باش! بقیه رسما عروسک خیمه شب بازی ککه ان. نگرفتی؟ تهش اسم کتاب شده "کک به تنور". بعد از اون همه جریان، بازم اسم کتاب شده "کک به تنور".

خودم که دقیقا دو دیقه کپ کردم مقابل این مونولوگ های ذهنی ای که با خودم دارم.طرف ازم چی انتظار داره؟ برم خودمو پرت کنم تو تنور؟! 

کک به تنور

دو ورژن هست،

هر دوتاشو شنیدم، ولی فکر کنم اینی که اول  می ذارم اصلشه و زبانش هم عامیانه تر و دوست داشتنی تره.

با تشکر از اورنجی که مقدمات این پست را برای اوری تینگ فراهم آورد.

_____________________________________________

روزی، روزگاری کک و مورچه ای با هم دوست بودند.

یک روز کک به مورچه گفت: «دلم از گشنگی ضعف می رود.»

مورچه گفت: «من هم مثل تو.»

کک گفت: «بریم چیزی بگیریم و شکم مان را وصله پینه کنیم.»

و نشستند به صحبت که: «چه بگیریم؟ چه نگیریم؟»

«گردو بگیریم پوست دارد.»

«کشمش بگیریم دم دارد.»

«سنجد بگیریم هسته دارد.»

«بهتر است گندم بگیریم ببریم آسیاب آرد کنیم؛ بیاریم خانه نان بپزیم و بخوریم.»

کک رفت گندم گرفت آورد داد به مورچه.

مورچه گندم را برد آسیاب آرد کرد و آورد خانه. آرد را الک کرد و تو لاوک خمیر کرد و چونه درست کرد.

کک هم رفت تنور را آتش کرد که نان بپزد. اما، همین که خواست نان اول را بچسباند به تنور پاش سر خورد؛ افتاد تو تنور و سوخت.

مورچه شیون و زاری راه انداخت و از خانه رفت بیرون. بنا کرد به سر و سینه زدن و خاک به سر خودش ریختن.

کفتری از بالای درخت پرسید: «مورچه خاک به سر! چرا خاک به سر؟»

مورچه جواب داد: «کک به تنور؛ مورچه خاک به سر.»

کفتر هم پرهای دمش را ریخت.

درخت پرسید: «کفتر دم بریز! چرا دم بریز؟»

کفتر جواب داد: «کک به تنور؛ مورچه خاک به سر؛ کفتر دم بریز.»

درخت هم برگ هاش را ریخت.

آب آمد از پای درخت رد شود، دید درخت برگ ندارد. پرسید: «درخت برگ ریزون! چرا برگ ریزون؟»

درخت جواب داد: «کک به تنور؛ مورچه خاک به سر؛ کفتر دم بریز؛ درخت برگ ریزون.»

آب هم گل آلود شد و رفت به طرف گندم زار.

گندم ها پرسیدند: «آب گل آلود! چرا گل آلود؟»

آب جواب داد: «کک به تنور؛ مورچه خاک به سر؛ کفتر دم بریز؛ درخت برگ ریزون؛ آب گل آلود.»

گندم ها هم سر و ته شدند.

در این موقع دهقان به گندم زار رسید و دید گندم ها سر و ته شده اند.

دهقان پرسید: «گندم سر و ته! چرا سر و ته؟»

گندم ها جواب دادند: «کک به تنور؛ مورچه خاک به سر؛ کفتر دم بریز؛ درخت برگ ریزون؛ آب گل آلود؛ گندم سر و ته.»

دهقان هم بیلی را که دستش بود زد به پشتش و برگشت خانه.

دختر دهقان وقتی دید باباش بیل زده به پشتش، پرسید: «بابا بیل به پشت! چرا بیل به پشت؟»

دهقان جواب داد: «کک به تنور؛ مورچه خاک به سر؛ کفتر دم بریز؛ درخت برگ ریزون؛ آب گل آلود؛ گندم سر و ته؛ بابا بیل به پشت.»

دختر هم کاسة ماستی را که دستش بود و آورده بود با نان بخورند ریخت به صورت خودش.

ننة دختر تا او را دید، پرسید: «دختر ماست به رو! چرا ماست به رو؟»

دختر جواب داد: «کک به تنور؛ مورچه خاک به سر؛ کفتر م بریز؛ درخت برگ ریزون؛ آب گل آلود؛ گندم سر و ته؛ بابا بیل به پشت؛ دختر ماست به رو.»

ننه هم همین طور که دم تنور نشسته بود و نان می پخت، پستانش را چسباند به تنور داغ.

در این بین پسرش سر رسید و پرسید: «ننه جز و وز! چرا جز و وز؟»

ننه جواب داد: «کک به تنور؛ مورچه خاک به سر؛ کفتر دم بریز؛ درخت برگ ریزون؛ آب گل آلود؛ گندم سرو ته؛ بابا بیل به پشت؛ دختر ماست به رو؛ ننه جز و وز.»

پسر هم با نوک قلم دوات زد یک چشم خودش را کور کرد.

وقتی رفت مکتب، ملّا دید یک چشم پسر کور شده. پرسید: «پسر یک چشمی! چرا یک چشمی؟»

پسر جواب داد: «کک به تنور؛ مورچه خاک به سر؛ کفتر دم بریز؛ درخت برگ ریزون؛ آب گل آلود؛ گندم سر و ته؛ بابا بیل به پشت؛ دختر ماست به رو؛ ننه جز و وز؛ پسر یک چشمی.»

ملّا هم یک لنگ سبیلش را کند.

وقتی ملّا سوار خرش شد، خر پرسید: «ملّا یک سبیل! چرا یک سبیل؟»

ملّا جواب داد: «کک به تنور؛ مورچه خاک به سر؛ کفتر دم بریز؛ درخت برگ ریزون؛ آب گل آلود؛ گندم سر و ته؛ بابا بیل به پشت؛ دختر ماست به رو؛ ننه جز و وز؛ پسر یک چشمی؛ ملّا یک سبیل.»

خر رو دو پاش بلند شد و عرعر کرد: 

«کک به تنور به من چه؟ :)))

مورچه خاک به سر به من چه؟ :)))

کفتر دم بریز به من چه؟ :)))

درخت برگ ریزون به من چه؟ :)))

 آب گل آلود به من چه؟ :)))

گندم سر و ته به من چه؟ :)))

 بابا بیل به پشت به من چه؟ :)))

 دختر ماست به رو به من چه؟ :)))

 ننه جز و وز به من چه؟ :)))

 پسر یک چشمی به من چه؟ :)))

 ملا یک سبیل به من چه؟ :)))

 می خندم و می خندم. به ریش همه می بندم...»

ملّا گفت «بی خود که خر نشدی. این طور شد که خر شدی.»

بالا رفتیم دوغ بود؛ پایین اومیدم ماست بود؛ قصه ما راست بود. 

بالا رفتیم ماست بود؛ پایین اومدیم دوغ بود؛ قصه ما دروغ بود.

_____________________________________________

ورژن دوم. اینو بیشتر تو کتاب درسی ها و مجلات و اینا چاپ کردن.

_____________________________________________

یکی بود، یکی نبود، غیر از خدا هیچ کس نبود. 

در یک ده کوچک، پیرزنی زندگی می کرد که نان می پخت؛ چه نان های خوش مزهای 

وقتی بوی نان های خاله پیرزن در هوا می پیچید، همه، از پدربزر گ ها و مادربزر گ ها و پدرها و مادرها گرفته تا بچّه ها، از کلاغها، گنجشک ها و جوجه ها گرفته تا مورچه ها، خوش حال می شدند؛ چقدر خوش حال!

یک روز مثل همیشه، خاله پیرزن آرد را خمیر و تنور را روشن کرد، 

امّا تا آمد نان را به تنور بچسباند، نان از دستش افتاد توی تنور.

خاله پیرزن خم شد تا نان را بردارد.  

باز هم خم شد ؛ آن قدر خم شد که فقط پاهایش از تنور بیرون ماند. 

مورچه ای از آنجا می گذشت . پاهای خاله پیرزن را دید. فکر کرد خاله پیرزن توی تنور افتاده است. 

گریه و زاری کرد؛ چه گریه ای.

فریاد کشید: « خالهبه تنور! خاله به تنور !»

گنجشکی از آنجا می گذشت. مورچه را دید که مثل ابر بهار گریه می کند.

پرسید: « مورچه اشک ریزان، چرا اشک ریزان؟» 

مورچه گفت : « خاله به تنور، مورچه اشک ریزان .»

گنجشک این را که شنید، ناراحت شد؛ چقدر ناراحت! از غم و غُصّه پرهایش ریخت. 

گنجشک پر زد و روی یک درخت نشست و جیکجیک کرد؛ آن هم چه جیک جیکی!

درخت دید پرهای گنجشک ریخته است. 

از گنجشک پرسید: « گنجشک پَر ریزان، چرا پَر ریزان؟»

گنجشک گفت: « خاله به تنور، مورچه اشک ریزان، گنجشک پَر ریزان .»

درخت این را که شنید، ناراحت شد؛ چقدر ناراحت! از غم و غُصّه بر گهایش ریخت.

پیرمرِد ماست فروشی که در کنار دیوار ماست می فروخت، 

صدای ناله ی درخت را شنید و گفت: « درخت برگ ریزان، چرا برگریزان؟ .»

درخت ناله کرد، 

و گفت:« خاله به تنور، مورچه اشک ریزان، گنجشک پَر ریزان، درخت برگ ریزان .»

پیرمرد این را که شنید، دلش پُر از غم و غُصّه شد؛ چه غم و غُصّه ای! از غم و غُصّه، ماست هایش را ریخت روی سر و صورتش.

از آن طرف، خاله پیرزن نانی را که توی تنور افتاده بود، بیرون آورد. 

بعد نان هایش را پخت،

و چند تا از آنها را برداشت تا پیشِپیرمرِد ماست فروش ببرد و ماست بگیرد. 

توی راه، پیرمرد را دید که با سر و روی ماستی می دود؛ آن هم چه دویدنی!  

پیرزن فریادزد:« بابا ماست به رو، چرا ماست به رو؟»

پیرمرد تا خاله پیرزن را دید، فریاد زد:« خاله پیرزن، مگر توی تنور نیفتاده بودی؟ تو که صحیح و سالمی! »

خاله پیرزن گفت:« معلوم است که صحیح و سالمم! مگر قرار بود تویِ تنور بیفتم؟»

پیرمرد خوش حال شد؛ چقدر خوش حال!  

ماست ها را از سروصورتش پاک کرد و فریاد زد: « خاله پیرزن که سالم است، نسوختهاست.»

مورچه و گنجشک و درخت تا حرف های پیرمرد را شنیدند و خاله پیرزن را دیدند، 

خوش حال شدند؛ چقدر خوش حال!

خبر توی ده پیچید. 

همه، از پدربزرگ ها و مادربزرگ ها و پدرها و مادرها گرفته تا بچّه ها، 

از گنجشک ها گرفته تا مورچه ها، بهخانه ی خاله پیرزن رفتند. 

از نان های خوش مزه اش خوردند و به اشتباه مورچه خندیدند؛ چه خنده هایی!

_____________________________________

کتابش: 

اصل جنسه حتما دانلود کنید. (خواستم رمز بذارم اقلا کپی رایت سرچ زدن هام حفظ شه، ولی گفتم یه بنده خدایی سرچ بزنه صفحه شو پیدا کنه بمونه تو رمزش حیف می شه. اصلا خودش رو پیکوفایل بود، ولی چون می خواستم بمونه و کسی پاکش نکنه، دوباره رو اکانت خودم آپلودش کردم ک خیالم راحت باشه حداقل تا زمانی که من هستم اینم می تونه باقی بمونه رو این فضا.)

دانلود کتاب کک به تنور -از قصه های فولکور و قدیمی کودکانه ی ایرانی

و این ویدیوی خندوانه هم خالی از لطف نیست: 

محمدرضا سرشار (رضا رهگذر) یکی از حکایت های قدیمی ایراین با نام «کک به تنور» را در خندوانه و با همراهی حاضرین در استودیو تعریف کرد.

.:. ولی بیایید یکم مثل این خره باشیم. 

.:. بش گفتم: هنوز صدای مامانم تو گوشمه. دقیقا وقتی صداشو موقع خوندن این داستان نازک و کلفت می کرد. اگه دست خودم بود اونم از تو مغزم می کشیدم بیرون که پستم کامل شه.

از یه جایی به بعد دیگه از شدت شوق بهش اجازه نمی دادم بخونه. ته دلم از هیجان اینکه بخوام داستان رو تعریف کنم قلقلک داده می شد و چقد می خندیدم. اینقدر ذوق زده می شدم که تمام مدت منتظر بودم مامانم برسه به اون کوتیشن ها و من به جاش تعریف کنم تا الآن سر کی چه بلایی اومده: که کک به تنور... مورچه خاک تو سر... کفتر دم بریز... درخت برگریزون الی آخر.

.:. به من چه، به من چه به من چه! :دی هاه.

به مناسبت 9 اکتبر، روز جهانی پست

حقیقتش از شبکه های اجتماعی متوجه شدم که امروز روز جهانی پست بود.

در ویکی پدیای انگلیسی آن قدری که وقتم اجازه می داد به صورت ناخنک هایی جست و جو کردم مبنا بر اینکه اصلا چرا نُه اکتبر؟

فهمیدم گویا یک چیزی وجود دارد به اسم UPU  ( مخفف شده ی Universal Post Union) که اشاره دارد به یک مجمع جهانی نمی دانم چی چی پستی.

و حالا این مجمع جهانی برای اولین بار در تاریخ نهم اکتبر 1874 در سوئیس گرد هم آمده اند. گویا تا قبل از آن تاریخ امکان ارسال بسته ی پستی از هر نقطه به هر نقطه ی جهان، وجود نداشته...

دروغ چرا، دلم گرفت. خیلی نا خودآگاه به این فکر کردم که مجمع UPU ی سال 1874 کجایند تا ببیند که بنده با وجوداینکه از حداقل صد سال آینده شان می آیم هنوز هم نمی توانم به هر کجا از دنیا که دلم خواست نامه بفرستم. نه که نشود منتها یک بار امتحانی خواستم چنین حرکتی بزنم اینقدر هزینه ی جانی و مالی و روحی وروانی داشت که از خیرش گذشتم.  انگار که مجمع و این ها همه اش کشک. انگار که خیلی فرقی نمی کرد من در این عصر به دنیا بیایم یا یک قرن قبل از آن یا یک قرن و نیم قبل از آن...

از این غر غر های همیشگی ناشی از جبر منطقه ی جغرافیایی مان که بگذریم و البته بی انصاف هم که نباشیم، پست جمهوری اسلامی ایران را می توانم دوست داشته باشم... مهربانند (اکثرا)، خوش برخورد اند (قریب نزدیک به کل و اگر سرشان شلوغ نباشد) و بی چشم داشت. خدمت رسانی هایشان هم دوست دارم. از همان زمان نامه نویسی ها برای عموپورنگ و خاله سارا هم که بگیریم، شاهد تحول عظیمی در شرکت پست بوده ام که واقعا جای کف زدن دارد. (تشویق حضار)

قدیم ها این شکلی نبود، تمبر تف مالی شونده بود و منی که تمبر نداشتم و پست پیشتازی که همیشه خیلی گران بود و مال آدم بزرگ ها. یک کیسه تمبر پروانه ای مونارک داشتم دانه ای 50 تومان بود. هنوز هم کلی شان مانده چون بی ارزش تر از آن بودند که ارزش تف مالی کردن و چسباندن روی پاکت داشته باشند حتّی.

ولی الآن در مورد خدمات پست تهران که این طوری است که به راحتی می توانی پشت مانیتورت بنشینی و آمار نامه ات را در نقطه به نقطه ای که در حال جا به جایی ست بگیری. تهش هم امضا ی دریافت کننده ی نامه  را آنلاین می بینی. عکس نامه رسانت را هم حتی. کسر قیمت  به سرعتش  هم (قیمت تقسیم بر سرعت)، بگویی نگویی بهتر از آپشن های پیک موتوری و چاپار فرستادن و این ها در می آید. برای همین ممنونشانیم. ( چه واژه ی مموشی از آب در آمد!!! ممنونشانیم.)

جدیدا این طور شده که برای ارسال نامه و بسته ی پستی کد ملی هم می پرسند. قدیم  تر ها( بخوانید حتی یک سال پیش) کد ملی نمی خواست. اصلا قدیم ها همه چیز سیمپل تر بود. بی شیله پیله... راستش به عنوان یک فرد همیشه درگیر و فوبیا مند در این جور قضایا، باید خیلی از لحاظ روانی روی خودم کار کنم تا جرئت دوباره پا گذاشتن به پست خانه را داشته باشم. نمی دانم چرا ولی اصلا با این آپشن کد ملی حال نمی کنم. قاتلی چیزی هم نیستم. ولی اعصابم به هم ریخت وقتی یک روز متصدی پشت باجه توی چشم هایم خیره شد و گفت کد ملی.

آن یک بار را به هر جان کندنی بود در رفتم.  اولش گفتم یادم نیست. گفت سیستم از من می خواهد برو هر وقت یادت آمد برگرد. فلذا بعدش کد ملی غلط دادم. گفت غلط است. تهش آن قدر خودم را به قریشمال بازی زدم تا طرف خودش یک جوری قضیه را برایم حل کرد. در جا می خواستم به طرف بگویم ها ها دیدید بدون کد ملی هم می شد و سیستمتان آن قدر ها هم تنگ نبود؟ ولی زبان در کام گرفتم و ترجیح دادم به تنهایی از این حقیقتی که کشف کرده ام لذت ببرم. منتها همیشه هم که نمی توانم چنین سناریویی پیاده کنم که. اصلا لعنت به کد ملی. لعنت به همه ی چیز های بزرگ سالانه.

یاد یکی از عمیق ترین خاطراتم از شرکت پست افتادم. نمی دانم بگویمش یا نه. آخر این احساس را دارم که هرکدام از خاطره های عمیق و دوست داشتنی ام،  به محض تعریف سطحی و بی معنی می شوند. خصوصا در این فضا. انگار که درجا پرت بشوند درون سطل آشغال. احساسم چیز می شود. ولی با این حال بازگو کردنش خالی از لطف نیست.

یک بار رفته بودم اداره ی پست برای یکی از دوستانم که از هم دوریم بسته بفرستم. یک روز بود که آسمانش گرفته بود ولی  ابرهایش دلگیر نبودند. از آن روز ها که به علت نمناکی هوا، لباس هایت به تنت می چسبند. داخل پست خانه سرد بود و خلوت.  بسته و نامه را که مهر و موم کردم یک فکر بکر و خنده دار و مضحکی به ذهنم رسید. در حد دلقک بازی.  رو ی هوا پراندمش در واقع. از متصدی شرکت پست پرسیدم که آیا می شود آدرس فرستنده را روی نامه ننویسم؟ پرسید چرا؟  گفتم چون می خواهم دوستم در روز تولدش خیلی هیجان زده بشود.

هیچ وقت یادم نمی رود. هیچ وقت واکنش آن نازنینِ پشت باجه را یادم نمی رود. کنار چشم هایش کمی چروک خورده بود و پنجاه ساله می زد. با شنیدن این درخواست من، یک واکنش به یاد ماندنی داشت.

اولش چشم هایش از مشاهده ی افکار قرمه سبزی طوری بنده گشاد شد، بعدش از ته دل خندید و بعد ترش چروک کنار چشم هایش از بین رفت. درجا  یک چشمک شیطانی به من زد و  با لحن حسرت زده ای گفت: "کاش من هم دوستانی مثل تو داشتم که این چنین در روز تولدم سورپرایزم می کردند." دستی به موهاش کشید انگار که درگیر حل کردن یک مساله ی آی ام  او باشد و بسته را بی هیچ حرف بیشتری از دستم گرفت.

و حالا سال هاست من مانده ام و آن واکنش خفن کارمند پست و حس غریبی که ته دلم دارم. کاش این احساس هایم را می دانست. کاش می فهمید چقدر دوست دارم برایش یک نامه بنویسم مطابق همان ایده آلش. طرف رسما  قلبم را سوزاند و با یک قلب سوراخ از درب خارج شدم. سوراخی که هنوز هم آثار انفارکتش روی قلبم باقی ست.

راستی آیا می دانستید ؟!!

• برای کشور استرالیا  آلو، چای، گندم و لیمو،
• برای کشور ارمنستان طلا، نقره و انواع سنگ ها و جواهرات

• و برای کشور ژاپن آلو، انجیر، بادام زمینی، زیتون، ارسال غیرمجازی است.

مثلا شما اگر یک دوست ژاپنی داشته باشید، هیچ گاه نمی توانید با سیستم پستی برایش آلوی خشک شده بفرستید تا حالش را ببرد. چون غیر مجاز است.

...

دیشب تا این جای متن را نوشتم، به کلمه ی آلوی خشک شده که رسیدم دلم رفت. با خودم گفتم خب برای ژاپنی ها نمی شود آلو فرستاد، برای شکم صاحب مرده ی خودت که می توانی بفرستی... و ساعت یک نصفه شب رفتم و بسته ی زردآلو های خشک مادربزرگ را که پلمپ شده بود افتتاح کردم. در حال زردآلو خوردن بر روی تخت مبارکم بودم که از شدت خستگی بی هوش شده و زردآلوی مادربزرگ مرا برد به آرامش زیبای یقین! بیچاره ژاپنی ها که نمی توانند از این زردآلود ها تناول کنند. شاید اگر آپشنش موجود بود یک یا دو دانه اش را برایشان پست می کردم. خلاصه پستم نصفه ماند و هم اکنون به هوش آمدم.

اصلش این است که آمده بودم این روز را به کسی تبریک بگویم که می دانم کمتر کسی در روز پستچی یادش خواهد کرد.  شاید چون یک پستچی واقعی نیست ولی از نظر من که کم از پستچی های واقعی ندارد: پَت پستچی.

پت پستچی (postman Pat) یک انیمیشن عروسکی بود، که تلویزیونمان (شبکه پنج و به گفته ی منبع اطلاعاتی دیگرمان تهویه، شبکه ی دو) هر از چندگاهی نشان می داد. نمی دانم چند تایتان می شناسیدش. برای من این طور بود که در گروه هدف انیمیشن قرار نداشتم و داستان هایش برایم خسته کننده بود و نهایتا پنج دقیقه ی اولش را می توانستم تحمل کنم (البته در حال حاضر که شدیدا همه اش را می توانم تحمل کنم و لا به لای وقت های خالی، چندین قسمتش را دیده ام و شدیدا چسبید). ولی هیچ وقت  از آهنگش نمی گذشتم. می گذاشتم آهنگش تمام شود و بعد می رفتم دنبال کارم. اتفاقا صدا و سیما آمده بود و تیتراژ را به فارسی ترجمه کرده بود (ترجمه که نه، یک شعر از خودشان سروده بودند و گذاشته بودند روی آهنگ) و انصافا آهنگ خنده داری از آب در آمده بود. بعضی جاهایش شُل می شد و چه قدر در دلم آهنگ شُل شده شان را مسخره می کردم.

بگذریم همین چند روز پیش بود در یکی از سایت ها خواندم که نویسنده و سازنده ی پت پستچی مُرد. این چهره ی دوست داشتنی:

می بینید؟ من که حس می کنم از چهره اش هم کودکی کردن می بارد. اسمش John Cunliffe بود (که خب من هم قبل از مرگش نمی شناختمش)، همین چند روز پیش ها (20 سمپتامبر؟! 2018) در هشتاد پنج سالگی مُرد و برای چند  لحظه اندوهگین شدم. می دانی آخر تعداد آدم هایی که این قدر به فکر روح و روان کودک باشند در جهان زیاد نیست. به قول آن روزنامه:

“left his Ilkley home in a deluge of rain, never to return,”

خواستم در این روز یک دینی به جا بیاورم در حقّ کاراکتری که این بشرخلق کرد و بوی کودکی حتی از تک تک فریم های انیمیشنش می بارد و بگویم که کودک درونم هنوز یادش هست که باید روز جهانی پست را به پَت هم تبریک گفت.

در آخر می خواهم آهنگ تیتراژش را به اشتراک بگذارم.

صرفا اینکه بدانید آهنگ به این قشنگی شاهکار این چند نفر است:

موسیقی متن	Bryan Daly
آهنگ شروع	"Postman Pat and his Black and White Cat"
آهنگساز	Simon Woodgate

Postman Pat, Postman Pat,
Postman Pat and his black and white cat,
Early in the morning, just as day is dawning,
He picks up all the post bags in his van. 

Postman Pat, Postman Pat,

Postman Pat and his black and white cat
All the birds are singing,
And the day is just beginning,
Pat feels he's a really happy man. 

Everybody knows his bright red van,

All his friends will smile as he waves to greet them.
Maybe,

you can never be sure

There be knock (knock, knock)
Ring (ring, ring)
Letters through your door.
(Hee, Hee)
Postman Pat, Postman Pat,
Postman Pat and his black and white cat,
All the birds are singing,
And the day is just beginning,
Pat feels he's a really happy man.
Pat feels he's a really happy man.
Pat feels he's a really happy man...

این هم تیتراژ فارسی شاهکار صدا وسیما:

پت پستچی، پت پستچی،

دوست همه آدماس...

نامه ها رو می ده،

از راه دور و نزدیک،

همه باهاش رفیقن، دوستش دارن.

پت پستچی، پت پستچی،

اون یه مرد نمونه،

نامه ها رو می ده،

از راه دور و نزدیک،

همه باهاش رفیقن، دوستش دارن.

همگی مهربونن تو دهکده ی ما،

همه شاد و خوبن توی این دهکده!

همگی مهربونن تو دهکده ی ما،

همه با هم خوبن. شادن...

می تونی هر روز بگیری

یا با در (تق تق)،

زنگ (زینگ زینگ)،

نامه ها تو از اون.

پت پستچی، پت پستچی،

دوست همه آدماس...

نامه ها رو می ده،

از راه دور و نزدیک،

همه باهاش رفیقن، دوستش دارن.

همه باهاش رفیقن دوستش دارن.

همه اونو دوست دارن چون مهربونه...

اینم یه تیکه از اولین قسمتشه، به انگلیسی:

Looking at life through a farmer's eyes,

Always aware of the changing skies,

The wind and the rain,

They all make their claim,

As he ploughs and he sows,

And sets seeds into rows,

He sees all the wonders that nature can bring,

As he works all the year to bring rich harvests in.

Looking at life through a farmer's eyes,

Always aware of the changing skies,

Hedge rows with birds,

Wild animals and trees,

In the bright summer sun

He sees busy honey bees,

And he's working with nature as all round the farm,

He'll try to make sure good things come to no harm.

Summer and Winter,

Seasons all through,

There's never a time

When there's nothing to do,

Setting the crops and preparing the land,

He always can do with a good helping hand.

Looking at life through a farmer's eyes,

Always aware of the changing skies,

He works between forests,

And valleys and hills,

Or the flat even plains

With an unbroken view,

But wherever it is still the farmers can claim,

That they work for our bread with their harvests of grain,

Wherever it is the farmers can claim,

That they work for our bread with their harvests of grain.

فندوم ویکی پدیا هم داره. اینجا اگه خواستین. فقط فیلتره! خدایا فندوم یه کارتون عروسکی مسخره هم تو ایران فیلتره. خیلی باحاله.

خلاصه اینکه:

Happy international post day to postman Pat...

+ دلم برای این مدل پست نوشتن تگ شده بود... خیلی گنده که اون طور که دلم می خواد وقتشو ندارم.

وقتی اعتماد به سقف ها هم، بله...

ته دلم شدیدا قلقلک داده می شه برم برای یک نقش کوفتی ای توی دانشگاه کاندید بشم. سیخم گرفتهههح.

بهم بگید، خیلی گنده اگه که کاندید بشم و صفر تا رای بیارم؟ :-"

حالا اینش مهم نیست که پس زده بشم، به اینش عادت دارم خوشبختانه.

فقط اینو بگید مثلا اگه نفر آخر لیست بشم با صفر تا رای، خیلیییی ضایع س؟ تا چند سال باید جوک و تیکه و کنایه و حرف های پشت سر و جلوی سر و فلان و اینا تحمل کنم؟

مثل کابوسه. یه لیست که من تهشم و همه کم کم ش چند تایی رای دارن ولی من آخر لیست با یک صفر کله گنده خودنمایی می کنم و هرکی لیستو می بینه یه نیشخند می زنه به پهنای صورتش و خیره میشه به ریخت و قیافه ی ماسیده ی سایلنت پوکر فیس من (که یعنی چه اعتماد به سقفی).

فکر کردن به اینکه بچه ها موقع رای دادن به این فکرمی کنن که "این یارو واقعا پیش خودش چی فکر کرده که کاندید شده" یا فکر اینکه "من فکر نمی کردم فلانی حتی بتونه حرف بزنه، حالا گرفته کاندید شده." شدیدا اعتماد به نفسمو می خوره.

ازون ور، رقیبامو می شناسم دیگه. یک کلام با هیچ کدومشون ارتباط برقرار نکردم تو این سه سال چون دید منفی داشتم بشون و آره دیگه درجه تبامون یکی نبود کلا. همین موضوع گرخاننده س. من در مقابل یک سری آدم گولاخ که طبیعتا حتی تو ذهنشون این قدر اوتم که این حق رو به من نمی دن که رقیبشون باشم حتی. چه قدر تو ذهنشون قراره تحقیر بشم وقتی اسمم رو اونجا ببینند به عنوان کاندید؟

خب آقا اگه بخواهیم واقع بین باشیم، کلا واسه هر انتخاباتی کسی کاندید می شه که از محبوبیت خودش مطمئنه، حالا اگه من با وجودی که می دونم احتمالا واسه هفتاد درصد جامعه ی هدف کاملا ناشناس و خنثی (و طبعا غیر محبوب) م، بازم کاندید بشم، خیلی کار احمقانه ای کردم؟ از یک تا ده عدد بده.

عح. همیشه همین مشکل هست. اهدافم با توانایی هام نمی خونه. به جمله معروف هست که می گه خدایا کمک کن یا به اندازه آرزو هام تلاش کنم یا به اندازه تلاشم آرزو کنم... فرقش با زندگی من اینه که یه سری چیزا رو با تلاش ماکس صد درصدی هم نمی شه درست کرد.

مثال فرضی این که: من قدم یک و چهل سانت باشه بعد آرزو داشته باشم بشم مایکل جردن تو بسکتبال. خب نمی شه دیگه. (البته اگه خودم بخوام نظر بدم می گم می شه چون احساساتی برخورد می کنم و دوست دارم طرف ضعیفا باشم همیشه.) ولی عقل می گه که برای یه بسکتبالیست حرفه ای بودن باید قدت هم نسبتا اکی باشه و ژنشو داشته باشی.

منم مطابق همین مثال یه سری ژن ها رو ندارم دیگه. 

برای همین می خوام بدم اون جمله ی گران قدر رو بازنویسی کنن و تو همون کتاب کاف کاف بزنیدش به اسمم؛ بدین صورت که:

خدایا کمک کن یا به اندازه ی آرزو هام ژن داشته باشم یا به اندازه ی ژن هام آرزو کنم.

البته یک فرضیه ی دیگه هم که هست می گه که وقتی ژن چیزی رو نداری کم کم  ازش متنفر هم می شی. مثلا خب آقا تو هوش ریاضی نداری، بعد یه مدت ریاضی می شه منفور ترین درس دوران تحصیلت. 

ولی من نمی فهمم چرا همیشه اون شاگرده بودم که ژن ریاضی رو نداشت، ولی بازم عشقش درس ریاضی بود. یعنی این فرضیه هه درست نمی شه تو زندگیم. اگه بشه و علاقه م ببُره از کارایی که ژن ندارم توش که دیگه مشکلی نیست. 

خلاصه آره، ازین دردا.

بچه مچه هم خودتونید. دغدغه م بود وژدانا! اگه هم فکر می کنید با صفر تا رای تو لیست انتخابات بودن درد نداره و این پست تراوشات بی معنایی بیش نیست، آرزو می کنم یه بار به همین نحو پس زده بشید تا بتونید قشنگ و اصولی قضاوت کنید مزه ش رو. درد داره. و تلخه. و آدمیزاد مچاله می شه.

پ.ن. جمله هه از کیه؟

جواب پ.ن. اینقدر نگفتید خودم یافتم. می گن که منسوب به شکسپیر.

باران را دوست ندارم

قبول نیست امروزی که من از صبح تا شبش رو تنها تو خونه م این آسمان به این نحو برای اولین بار تو پاییز می باره.

شاید اگه تو هم مثل برف صدا نداشتی می تونستم دوستت داشته باشم.

چیه این صداش؟ میوت باو میوت.

جالبه واقعا خیلی ها هستن واسه روان درمانی می رن صدای باران دانلود می کنند گوش می دن. چه قدر شخصیت ها می تونه متفاوت باشه. این صدا  منو به شخصه فقط روانی تر می کنه.

+ جمع کنم برم زیرش  شاید بهتر شد؟! سپهری بیاد ببینم چی تو این تق تق تق ش دیده.

جا نمازم چشمه، مهرم پشه

مرسی از پشه ای که خون مامانم رو خورد،

و مجبورش کرد بیاد با دستای خودش کولر رو روشن کنه.

ها ها کیف کردم ازین اجبار.

وااااای خداااااوندگااااااار.

کولرررررر توی شب پاییییییز.

اونم موقع خواااااب. زیر ملافه ی تازه شسته شده که بوی ماده ی شوینده می ده.

مرسی پشه مرسی پشه مرسی پشه!

الآن آب دماغم راه افتاده هیچی نشده، ولی مهم هم نیست. به شدت یخ بستنی شدن رو دوست دارم.

سرما هم که نمی خورم چون بزرگ شدم. :دی

اصلا فکر کردن به این حقیقت که الآن پاییزه و ما کولر روشن می کنیم خوشحالم می کنه. اینقدر عقده شو دارم.

ولی شما بدونید من هر وقت خونه م رو جدا کنم از اینا، پنجاه درصد اولش به خاطر کنترل کولر و اسپیلت هست که دربست کف مشت خودم باشه.

روز آتش نشان با تاخیر مبارک

یکی از باحال ترین و خفن ترین تجربه های امروزم و حتی کل عمرم،

این بود که آتش نشان ها داشتند آتش رو خاموش می کردند،

باد می زد و یه هاله ای از مواد خاموش کننده شون می ریخت رو سر و کول من. 

یه سناریوی تمام عیار بود و اگه یه روز فیلم نامه نویس شدم، شک نکن توش می گنجونم.

دوست داشتم چشمام رو ببندم و تا ابد زیر ماشین شون وایسم و حس خاموش شدن آتیش رو داشته باشم.

من تونستم واسه چند لحظه آتیشی باشم که خاموش می شه.

احساس آتیش رو تو لحظه ی خاموشی، با مغز خودم و با شیوه ی خودم درک کردم.

اینقدر قشنگ و پر حس،

که داشتم فکر می کردم ای کاش می شد روزی اقلا یک بار زنگ بزنم ۱۲۵ و بهشون بگم  آتیش رو ولش، تو رو خدااااا بیایید منو خاموش کنیییید! سوختم خاکسترم را باد برد...

راستی هفت مهر همون طور که گفتم روز تلاقی بود. روز آتش نشانم بود حتی. 

روز منم هست، تو دنیایی که آتش نشانم.

ایده: داشتم فکر می کردم اگه موسس شهر بازی بودم، از تجربه ی امروزم تو شهر بازی م استفاده می کردم: یه اتاق که وقتی می ری توش، روت فوم و کف سرد کننده می پاشن و هورا می شی! کلی هم پول می دی واسه ورود بهش و موسس شهر بازی رو هم هورا می کنی.  /⊙-⊙/