خونم به جوش اومده

در معنای حقیقی و نه کنایی.

گرمه... ظهر جمعه ست. و من کیلومتر ها پیاده زیر آفتابی که با زاویه ی سینوس مساوی یک می تابه راه رفتم.

می گن که گویا ما وسایل نقلیه ی عمومی داریم. ولی به شخصه نقلیه تر از خودم مشاهده نکردم.

هر چند چهار راه یک بار، ازین فلکه های آب آتش نشانی می دیدم و از مقیاس یک تا ده با خودم حساب می کردم آیا به فلکه ی بعدی که برسم، به قدر کافی جزغاله شدم که آتش نشان ها بیان سر فلکه رو باز کنن روم یا خیر؟

حتّی آرزوی شلنگ آتش نشانی بودن کردم برای چند دقیقه.

به اون موجود هیولایی ه آتش مرداب توی انیمیشن بن تن هم فکر کردم کلّی. هی کف دستام رو می گرفتم رو به اشیا ببینم کی آتش ازش می زنه بیرون. واقعا به این باور رسیده بودم که می تونم آتیش بدم بیرون از کف دستام. 

کاملا پتانسیلش رو دارم رقص سماع کنم زیر باد کولر الآن. 

برم بمیرم دیگه. اه.