سلامت

قدر سلامتی این تن لعنتی تون رو بدونید دیگه، اه.

آخه نیاز به گفتن نداره واقعا کلیشه س، ولی هی می بینم به طرز خنده داری قدر نمی دونید آدمای عزیز. آخه به گفتن من چیزی عوض می شه؟ نه. اتفاق خاصی می افته؟ نه. اصلا نیازی هست یادآوری کنم؟ واقعا نباید باشه.

یعنی یه طوری قدر این نفس زدن هاتون رو نمی دونید و پرید از انرژی منفی که دلم می خواد درجا جونتون رو بگیرم، بکنم تو شیشه، ببرم بدم دست اونی که حقشه. آره دقیقا منظورم همین بود، خیلی هاتون با این کارایی که می کنید حقتون نیست سلامتی.

خیلی ارزشمنده. هی دارم سعی می کنم یه جور بنویسم کلیشه نشه، نمی تونم. واقعا یه گوهریه که مفت به دستمون اومده ولی عادی شده برامون.

کلا تو ورژن مرگی ت هم که باشی، با فکر کردن به این گزاره که "عوضش تنم سالمه" کلی می شه سرحال اومد.

دیدین یه جمله می گن درباره ش، که "وقتی مریض شدی تازه می فهمی چه گوهر با ارزشی  رو از دست دادی." من سعی می کنم تو دوران سالم بودنم هم مدام ذهنم رو درگیر این جمله کنم که بعدا مصداق این جمله نشم.

پ.ن. البتّه یه مقوله ای هم هست به نام "سلامت روانی"،

که اونو تو ایران هیشکی نداره، خیالتون راحت، هول نکنید. همون سلامت تن رو بچسبیم فعلا.

تکلیف: هزار بار پیشانی به خاک مالیدن، به خاطر این که بدنمون قراضه نیست.