جوون ترینه

مادربزرگ بهم می گه: کیلگ مرغه دیگه همچین زبر و زرنگ نیست مثل قدیما.

ببین اکی که پیری یه امر اجتناب ناپذیره،

حالا من تا زمانی که بکشم و باشم سعی می کنم کیمیای زندگی رو کشف کنم و در این راستا قدم وردارم، 

ولی شما هیچ وقت هیچ وقت به کسی که با یک جوجه رابطه ی عاطفی برقرار کرده و ذهنش هر لحظه بین مرگ و زندگی مدام نوسان داره و یه روز درمیون خواب ریز ریز شدن عزیزانش رو به فجیع ترین حالت ممکن می بینه، همچین حرفی رو نزنید. 

یک کلمه. فقط نابودش می کنید طرفو با این حرف.

# ژ

جامه دَران

نمی دونم سر یه چیزی ایزوفاگوس با بابام بحثشون شده بود،

مکالمه شون این شکلی شد تهش:

- همین دیگه، از یه دهه شصتی بیشتر از این انتظار نمی شه داشت. همینه،  خودشه.

بابام با دو من ریش و سبیل که اتفاقا همون لحظه می خواست رنگشون  کنه، یه لحظه ماتش برده بود بخنده یا جواب بده، تهش گفت:

- دهه ی شصت؟ آخه من قیافه م به دهه ی شصت می خوره کوچولو؟ اینا رو نیگا، من دهه چهلی ام بچّه.

از اون ور مامانم اومد بزنه ابرو رو درست کنه، زد چشمو کور کرد این شکلی:

- ایزوفاگوس مگه کیلگه؟ گرفتی بابات رو با کیلگ یکی کردی الآن.

من که خودم همون لحظه رو تخت جامه به هم دریدم دیگه نفهمیدم چی شد تش.

آخههههههه من دههههههههه شصتی ام؟ از فحشم بد تره حتّی...

خودتون دهه شصتی اید.  نه یکی به من بگه من دهه شصتی ام عاخه؟

خاک همه ی دو عالم تو فرق سرم با این تصوّراتی که از سنّ من دارن تو خونه.

همینه دیگه این قدر تولّد نمی گیرید واسه آدم، که یادتون نمی مونه بچّه تون سی سالشه یا بیست سالشه.

آقا جان من جَوونم، جَوون. خیلی خیلی جووون. امید به زندگی دارم. خیلی زیاد. در حد ماکسیمم. شمام تا کفن ندوزید منو نذارید تو قبر ول کن آدم نمی شید.

من همه ش بیست سالمه. مرسی، اه.

به قول بنی، منم یه بار بیست شدم.هه.

- Miror Miror on the wall...

Who's the youngest of them all?

- Kilgh, Kilgh, Kilgh, Kilgh...!

پنگوئنی در پایتخت

   مثل این می مونه که دیفتری حاد و فلج اطفال رو با هم گرفته باشم. تمامی ماهیچه های دست و پام با هم قفل کردن. حتّی یه پله رو نمی تونم بالا پایین کنم. حقیقتا که وضع مزخرفی ست... (چشمت کور و دندت نرم؛ می خواستی جو گیر نشی و ادای رونالدو رو در نیاری!)

پنگوئن ها چه جوری راه می رن؟ همون.

حالا ما هر روز چهار ستون بدنمون سالم باید تو خونه بمونیم غاز بچرونیم... یه امروز که وضعم این بود، فقط کمبود دیدار با جناب دکتر روحانی رو حس می کنم تو کارنامه م.

به قول مهدی موسوی:

مامان تمام زندگی ام درد می کند /  دارد چه کار با خودش این مرد می کند؟

- ورزش می کند خود را به درک واصل کند. از این جور غلط های زیادی برای بدن پیر من.

سناریوی شوم هجده پایان می یابد.

+طولانی ه! می دونم. :))) چیز مهمی توش ننوشتم. خواستین نخونین ای بازدید کننده های اندک و عزیز. صرفا هرز نویسی قبل از زادروز.

می خوام بنویسم ولی نمی تونم. کیلگ نتونه بنویسه؟ وا عجبا! کیلگ که تو کل زندگیش همین یه کارو بلد بود آخه!!! دقیقا چهل و هفت دقیقا ست به صفحه ی خالی پست جدید بلاگ اسکای خیره شدم، حرف هایی که می خوام بزنم رو مرور می کنم و بازم نمی تونم بنویسم.

دو روز بعد تولّد نوزده سالگی منه. دو روز پیش تولد 113 سالگی صادق هدایت بود. { الآن دارم سعی می کنم که به اینکه 13 عدد نحسیه فکر نکنم.}

راستش بیشتر از خبر تولد خودم ذوق گذاشتن خبر تولد هدایت رو تو بلاگم داشتم. اولین زادروزش بعد از زمانی که من شناختمش. منتها روزی که دقیقا اومده بودم خبر رو پست کنم به یکی از نظرات خواننده هام برخوردم که ابراز خوشحالی کرده بود از اینکه دیگه تو فکر منحرف از راه هایی مثل هدایت نیستم. و خب از اون روز تا به امروز به تناقض رسیدم. قرار بود اینجا فقط متعلق به نوشته های من باشه. جایی برای زدن حرفایی که نمی تونم به زبونشون بیارم. جراتش رو ندارم، شرمم می شه، می ترسم و امثالهم.فکرایی که فقط بلدن تو سرم بچرخن و از درون مثل اسید سرم رو بخورن. ولی بعد از این اتفاق دیدم که به خاطر همین یه نفر خواننده هم که شده دارم بازم سعی می کنم افکارم رو  تو خودم دفن کنم. کاری که یکی از خط قرمز های این بلاگ بود! بگذریم. هر چه قدر با خودم  کلنجار رفتم دیدم دیگه دوست ندارم تا به این حد خویشتن دار باشم. شاید اون خواننده م راست بگه. شاید من یه روزی به حرفاش برسم که نباید می رفتم سمت هدایت. ولی آره. من در این لحظه ی زمانی فقط خوشحالم از اینکه تاریخ تولد هدایت اینقدر نزدیک مال منه. همین!

دو روز بعد در دوم اسفند هزار و سیصد و نود و چهار، هجده سالگی من تموم می شه.

دو روز بعد  من اینترنتی ندارم که بخوام از احساسات خاص اون روزم بنویسم. برای همین دارم سعی می کنم جلو جلو باز سازی کنم احساسات اون روزم رو. که خاطره بشه مثلا! البته بدون شک یه دفتر خاطراتی هست که کاربردش اکثرا  توی همون روز خاصه. ولی اینجا هم نباید خالی بمونه به هر حال.

دو روز بعد من توی یه شهرستان خیلی کوچیکم.

صبحش یحتمل از خواب بیدار می شم و دوباره به همون حس پوچی ای می رسم که اکثر روزا می رسیدم. بازم حوصله م نمی آد چایی درست کنم.

احتمالا مادر مثل هر روز زنگ می زنه. میگه می خواستم مطمئن شم از کلاسات جا نمی مونی. شایدم تازه از خواب بیدار شده باشه و صداش بازم مثل گیج و منگ ها باشه. دقیقا همون لحنی که شنیدنش حال منو به هم می زنه. قبل از کوبوندن گوشی و اعلام اینکه مثل همیشه دیرش شده و ایزوفاگوس هم باهاشه و باید ببرش مدرسه شاید بهم بگه:راستی کیلگ! تولدت مبارک... و من هم شاید جواب بدم: آره. باشه. مرسی. و بازم من مثل هر روز تایمر گوشی رو نگاه می کنم و می بینم مکالمه مون بازم  حتی به یک دقیقه نرسیده.

بازم قبل اینکه از خونه بزنم بیرون استرس جا گذاشتن کلید رو خواهم گرفت. سه بار چک می کنم که کلید یادم نرفته باشه.

در حالی که دارم پام رو از در خونه می ذارم  بیرون بازم  یه جرقه تو ذهنم زده می شه طبق عادت هر روزه. اینکه جنس مخالف کلاس در مورد سر و وضع امروز من چه فکری می کنه. بر می گردم داخل. به گردنم همون عطری رو می زنم که شکوف میگه بوی آلوئه ورا می ده. و دوباره بند کفش هام رو می بندم در حالی بازم دارم خودم رو لعنت می کنم چرا زودتر یادم نیفتاد تا نخوام دوبار بند کفش ببندم.

بازم می رم دانشگا. تو راه دانشگاه بازم سرم رو می گیرم رو به آسمون. بازم به صدای مینا های وحشی تو راه دانشگا گوش می کنم و دلم برای جغل دون و مینای خودم تنگ میشه.

طبق عادت معمول بازم از روی جوب می پرم و دوباره چشمم می افته به لاشه ی پرنده ای که کنار جوب توسط گربه یا حیوان مشابه ای از هم دریده شده. دلم ریش ریش می شه. با خودم دوباره عهد می کنم که فردا مسیرم رو به سمت دانشگاه عوض کنم. ولی ته دلم می دونم که اوّل و آخرش هر کاری بکنم روزی یه بار در تقدیر من نوشته شده این صحنه رو ببینم.

تو راه دانشگاه بازم از کنار اون دیواری که حاج آقای مذکور مزینش کرده بود می گذرم. بازم با خودم می گم مگه قرار نبود دیگه از این جا رد نشم؟!

بازم پرچم اسراییل رو اجبارا  لقد کوب می کنم وقتی دارم از در حراست میام داخل.

تو راه رسیدن به کلاس همه ش به استادای آن تایم لعنت می فرستم. و به جفت چشم های دوستانی که  اگه دوباره مثل همیشه دیر برسم قراره از سر تا پام و بازرسی کنن.بازم استرس می گیرم. وقتی به کلاس می رسم دوباره مثل همیشه با یه حالت آشفته ی همراه با خجالت می دوم ته کلاس. اولش اکثر آدما نا آشنا به نظر می آن. شاید مثل بعضی از روزها فکر کنم کلاس رو اشتباه وارد شدم حتی. ولی می دونم که این حالت ها مثل همیشه با خوردن یه قلپ از بطری آب معدنی ای که صبح زود از آب سرد پرش کردم  درست می شه.

و بقیه ی روز... بازم وسط تمام کلاس هام دارم به این فکر می کنم که تا کی باید دانش اینقدر به گا بره. اجبارا دوباره چیزایی رو که اپسیلون فهمی ازشون ندارم یادداشت می کنم و لعنت می فرستم. و تمام روز رو مثل همیشه به غرق بودن تو خاطره هام ادامه می دم. اکثرا هم دریا و MGH می آن جلوی چشمام. چشمام رو گاهی می بندم و با خودم می گم وقتی چشمام رو باز کنم استاد رو به روم به یه وزغ گنده تبدیل شده و به جاش دریا داره درس می ده. چشمام رو باز می کنم. ولی دیگه استاد رو نگاه نمی کنم. وانمود می کنم که استاد دریاست. به نت برداری ادامه می دم...

زنگ ناهار چون بازم طبق معمول یادم رفته غذا بگیرم می رم توی بوفه ی شلوغ و یه چیزی می خرم که از گشنگی نمیرم. اکثرا هم مثل همیشه شانسم تو زرد از آب در می آد و سس سفید ندارن. اگه سس سفید داشته باشن، حتما تو غذاشون فلفل دارن. فلفل نداشته باشه غذام، دیگه قطعا قطعا روغنش ماسیده خواهد بود. خلاصه به زور می بلعم. در کنار به اصطلاح دوستانی که بازم به خاطر  انگ منزوی نخوردن، مجبورم زر زر های مفتشون رو تحمل کنم و بعد برای سورپرایز روز تولدم آماده شم.

سورپرایز شدن باحال ترین قسمت روز تولده. اکثر آدما هم انتظارش رو دارن. در واقع اگه روز تولدشون سورپرایز نشن می خوره تو برجکشون. منتها من این دفعه سوپرایزم رو جلو جلو می دونم.

می دونی کیلگ... من امسال خیلی با خودم خیال بافی کردم واسه سورپرایز رو تولدم.

تو دانشگاه نمی تونم خیال بافی کنم که کسی بهم تبریک بگه. چون کسی نمی دونه روز تولدم رو. مگر اون دو تا اسفندی کلاس که یکیشون یه روز از من کوچیک تره و یکیشون یه روز از من بزرگ تر. اونا هم یادشون نیست یحتمل.

با خودم خیال بافی کردم شاید این آخر هفته بابام  به خاطر من هم که شده داداش مریضش رو ول کنه و بیاد خونه پیش ما. ولی اون فقط زنگ زد و سفارش کرد که:

"بابا جان خیالم راحت باشه؟ درست رو می خونی؟ من خیلی بد بختی دارم خودما. تو دیگه نگرانم نکنی ها." منم فقط جواب دادم: "آهان. آره. باشه. خیالت تخت..." مثل همیشه.

من با خودم خیال بافی کردم که این آخر هفته که می رسم تهران حتی اگه بابام نباشه، مامانم یه جشن تولد برام می گیره. ولی مامانم قبل از اینکه برسم تهران زنگ زد و بهم گفت: "کیلگ! راستی تولدته هفته ی بعد. کاری باید واست بکنیم ما؟" منم فقط جواب دادم:" نه بابا. چی کار می خواین بکنین مثلا؟ مگه بچه بازیه؟ هه..." مثل چند تا تولد اخیرم.

من حتی با این وجود بازم با خودم خیال بافی کردم وقتی رسیدم تهران و دیدم دستگاه چسب رو روی مبل پذیرایی ه. خیال بافی و ذوق و شوق یه جعبه ی کادوپیچ شده. هر چند خالی... ولی همون روزش مامان هم رفت دنبال کاراش و مسئولیت برگردوندن اون دستگاه چسب به جای اصلیش افتاد روی دوش خودم.

من حتی خیال بافی کردم که شاید  این دو روز  بخوام با ایزو فاگوس خوش بگذرونم. ولی مامان رفت سمینار. من حتی اعتراض کردم. چون داشت به کوچیک ترین خیال بافی هام هم گند خورده می شد. ولی مامان فقط تو صورتم این حرف رو پرت کرد که:" تو برنامه های شخصی من دخالت نکن. به تو مربوط نیست. من که همه ش نباید در اختیار شما ها باشم. این سمینار خیلی مهمی هست برای پزشکایی مثل من." منم فقط جواب دادم:" آهان. آره. باشه. ببخشید... "

من بازم خیال بافی کردم. برای سورپرایزم. به هر حال روز تولد که بدون سورپرایز نمی شه. برای همین به این فکر کردم که وقتی بیام تهران دوستام و خانواده م بهم می گن این دو روز دانشگاه رو قیدش رو بزن. فکر کردم نمی ذارن روز تولدم تو اون شهر غریب بگذره. نمی ذارن برم... ولی الآن جمعه ست و من دارم کم کم ساکم رو جمع می کنم که برگردم به شهر غریبانه ی خودم.

می دونی کیلگ.... خیال بافی من بازم جا داشت. نمی خواست مغلوب بشه. من با خودم خیال بافی کردم که احتمالا یک شنبه شب مامان و ایزوفاگوس از تهران می آن که شب تولدم پیش من باشن. ولی صبح که شنیدم گویا اون روز سر هردوتاشون خیلی شلوغه. مامان با مریضاش... ایزو فاگوس با درساش. کسی قرار نیست بیاد پیشم و سورپرایزی این چنینی برام خلق کنه.

و این جا بود که یادم افتاد سورپرایز روز تولدم قراره چی باشه. پی پت پر کن. بله. اعتراف می کنم که فیلتر پی پت پر کن آز بیوشیمی رو خراب کردم و یکشنبه روزی ه که باید برم و از کلاس پرتم کنن بیرون به خاطر همین کارم. این یکتا سورپریزی ه که می تونست برای من وجود داشته باشه. احتمالا دویست هزار تومنی هم پیاده م می کنه اون مسئول چشم ورقلمبیده ی آز بیوشیمی. بعدش هم یه دو نمره ای از فاینالم کم می کنه. داریم هیجان انگیز تر از این؟ ^-^

دو روز بعد داستان روز تولد من به اینجا ختم نمی شه. فقط دانشگاه تموم می شه. و من باز راه می افتم به یکتا پناهگاه امنم. احتمالا برای خودم یک بسته لواشک کادو می گیرم تو راه. و تمام مدت احساس گناه دارم. چون تو خونه بهم دستور داده شده لواشک نخورم. بعدش که می تونم خودم رو راضی کنم بابت این کارم، یه احساس گناه دیگه میاد سراغم: چه جوری می تونی بدون ایزوفاگوس لواشک بخوری؟ و خب لواشک رو نخورده می چپونم تو زیپ جلویی کیفم. بمونه برای آخر هفته با ایزوفاگوس بخوریمش.

تو راه به این فکر می کنم که مهاجرت روزانه ی کلاغ ها رو ببینم. ولی باز طبق معمول یا خیلی زود رسیدم یا خیلی دیر.

و از این نقطه ی زمانی به بعد در دو روز بعد سکوته و سکوت. منی ام که کل بعد از ظهر رو فکر می کنم به آخرین لحظات هجده سالگیم. دفتر خاطراتی ه که جرات خوندنش رو ندارم امسال بر خلاف سال های پیش. فیلم هایی ه که همشون تو تولد های گذشته م در تنهایی گرفته شدن و تو اکثرشون یا مثل ابله ها می خندم یا مثل احمقا گریه می کنم. و فیلم جدیدی که دو روز بعد بازم قراره پرش کنم و توش بازم یا مثل احمقا بخندم و یا مثل ابله ها گریه کنم.  احتمالا آهنگ هستی چه بود هست و دل تنگی برای سنتوری که در دو روز بعد نمی تونم کنارش باشم. مسائله های کد فورسز هست و کله مکعبی ای که کنارم نیست تا کدش رو بزنم.  1984 جورج اورول هست و تبلتی که اکثرا شارژ نداره. آرزوهایی هست که برای خودم دوباره مثل سال پیش ردیفشون می کنم و آرزوهایی که از لیست سال پیش خط می خورن. میل چکینگ هایی هست که ثابت می کنه حتی تو روز تولد هم اینباکست باید پر از پیام تبلیغاتی باشه.

و نهایتا دقیقا ساعت دوازده شب در دو روز دیگه... منم که از هیجده تا یک می شمارم. و در آخرین لحظه به هیجده م می گم: "لعنتی! مرسی که تموم شدی."

دیگه هم با 19 م شرط نمی بندم که دیگه قرار نیست گریه کنم امسال رو. دیگه شرط نمی بندم که قرار نیست ناخن بجوم امسال. دیگه شرط نمی بندم که پوز همه رو با قبولی تو کنکورم بزنم. دیگه با نوزده سالگی م شرط نمی بندم که هر شب مسواک بزنم. من دیگه هیچ شرطی با هیچ کدوم از عدد های زندگیم نمی بندم. شد شد، نشد به درک!

19 یه عدد اوله. امیدوارم گند نزنه به علاقه ی وافرم به عدد های اوّل. ملتمسانه نوزده جان!!!

19 آخرین سالیه که من توش احساس جوون بودن می کنم. بیست خیلی زیاده. همیشه با خودم فکر می کنم که آدمای بالای بیست سال چه قدر پیرن.

شب دو روز بعد، من توی رخت خواب دارم به این فکر میکنم که آخرین عدد شب تولدم رو چه عددی می ایسته. ناراحت می شم از اینکه خیلی نزدیک تر شدم به اون نقطه. به اون نقطه ی ترس ناک. حتی فکر کردن به اینکه بدترین سال زندگیم تموم شده هم دردی رو دوا نمی کنه... به سرعت آرزوی برگشتن می کنم. برگشتن به همون 18 لعنتی خودم. نمی شه. چشمام رو چند بار باز و بسته می کنم. بازم نمی شه. برای همین آرزو می کنم ای کاش همون لحظه به اون نقطه ی پایان برسم و تموم شه همه چی... راحت شم از این همه دغدغه. بازم نمی شه.  واحتمالا روز تولد من با آرزوی مرگی از طرف خودم تموم می شه. و شاید با این دیالوگ هدایت که من زیر لب زمزمه ش می کنم:

همه از مرگ می ترسند. من از زندگی سمج خودم.

+دیدی کیلگ؟ هیجده تموم شد و تو گواهی نامه نداری! :|

+این هیجده با اون هیجده تا تایید نشده ی بخش نظرات ربطی داره آیا؟ :-"

+پست نظر خوری نیست. چون طویله. خود من هم معمولا تو اکثر وبلاگا از پستای طویل می پرم. ولی اگه هوس کردین  نظر بدین، اگه شد خاطره های خودتون رو بگید از تولد نوزده سالگیتون. تبریک ها رو می دونم که ته دل همه هست. نیازی به بیانش نیست. پیشاپیشم از همه ی همه متشکرم. حتی اگه بازم کسی نخواد تبریک بگه من باز تشکرم رو می کنم. هر چند اکثرا حسودی می کنم به کسایی که ته پستای تولدشون تو شبکه های اجتماعی کلی تبریک و لایک و کامنت می گیرن، ولی بازم ته ته دلم به نظرم حرکات خیلی پوچی هست. پست بذاری. همه بیان بگن اچ بی دی. تو هم هی بخوای بگی مرسی. لطف کردین! خب که چی. هیچ وقت هم همچین کار مسخره ای نمی کنم. شایدم به خاطر ترسم از کم بودن تعداد تبریک هاست. به هر حال هیچ وقت دل و دماغ گذاشتن پست تولد ندارم. هیچ جا. این وبلاگم اگه می بینید وضعش اینه، به خاطر ابراز وجود نیست. مثل هدف مسخره ی اون پستای کذا... صرفا حرفایی ه که کیلگی مثل من حس می کنه باید در چنین روزی ثبت بشن.

+احتمالا آخرین به علاوه ی این پست: اضافه می کنم که از چهار عدد دندان عقل، یک عدد از پارسال دی ماه شروع به در آمدن کرده و اکنون بعد از یک سال و گذر از هجده سالگی من هم چنان بی عقلم ولنگ این دندان نیمه نصفه ام که نه می شود چیزی با آن خورد نه می شود تمیزش کرد!  نصفه نیمه تاجش را به زور از زیر لثه داده بیرون و اعلام حضور می کند. من امّا به این دندان نیمه نصفه در آمده ام و دوستان خفته اش می گویم: عجله ای نیست. نوزده هم مثل هیجده خیلی کم است برای عاقل شدن. یک وقت هوس بی جا نکنید...

آخرین روز شهریور شوم تابستان

# خب در این لحظه تا حدی اعصابم خورده.

چرا؟

چون جون کندم و نشد که بشه و نظر های این وبلاگ رو تا ته تایید کنم.

من اصولا آدم پروکرستینیتری ( procrastinator) هستم. انگلیسی گفتم چون واژه ی فارسی اش نمی آید به زبانم. یک چیزی در مایه های "آدم کار امروز را به فردا افکن".

آخرین روز های تابستانم معمولا روز های خیلی کوفتی ای از آب در می آیند. چون همه ی کار هایی که در اول تابستون در نظر داشتم تلمبار می شوند برای روز آخر. در این روز ها معمولا اینجانب در حال تف مال کردن ویژه برنامه ی مرتب سازی اتاق خویش می باشم، مطالب اخیرا نوشته شده ام را هول هولکی تمام می کنم و برای نشریات می فرستم، عکس هایم را خیلی تف تفی تر ادیت می کنم تا تمام بشوند و حتی خیلی هایشان را پاک می کنم، کد های المپیادم را کپی پیست می کنم، تکالیف تابستانی ام  را نیز همین طور(بعضا برای خالی نبودن  چرت و پرت هم برای معلم نوشته ام و واکنشی دیده نشده. مثلا مثل جمله ی "بابا آب داد"، "من کیلگارا هستم" و...)  و خیلی کار های تف مالی طور دیگر.

استاد دامپایی بهش می گفت سمبلیزیشن!  (sambalization)

این کار ها برای چیست؟ صرفا به خاطر حس آرامش آخرش. که بر میگردی به خودت می گی آخیش تموم شد. حالا مهم نیست که تو کمد و کشو ها پره از لباس های مچاله شده و کاغذ های دسته دسته ای که نمی دانی برای چی نگهشان داشته ای، یا اینکه از بس گند زدی به ته داستان ها و شعر هایت عمرا که چاپ بشوند، یا حتی اینکه عکس هایت مثل آبدزدک ها بشود و نسخه ی خامشان هم نداشته باشی برای ادیت دوباره، کد هایت حتی ران نشوند، و حتی ندانی که تکلیف تابستانت فیزیک بود یا شیمی.

مهم این است که تهش بگویی: یوهوووووو. تمام شد. توانستم تمامش کنم.

من امّا دیگر حالم به هم می خورد از این حالت خودم. از اینکه خودم را زور می کنم این کار های چندش آور را انجام دهم و ته دلم بدانم که اصلا هم انجام نشد. صرفا برای راضی کردن دل خودت تف مالشان کردی. دیگر دلم راضی نمی شود با این کار ها.

چهار ده تا نظر خیلی طولانی و قابل تامل داشتم روی این وبلاگ در طول تابستان که تایید نشده بودند. عزمم را جزم کرده بودم که امروز همه را بخوانم، بهشان فکر کنم، جوابشان بدهم، و نهایتا تاییدشان کنم. نشد که نشد. واقعا حوصله ی فکر کردن ندارم! فکر کردن به موضوع کامنت ها را. به کامنت های شب قدر، به کامنت های نصیحت گونه در مورد انتخاب رشته م، و به آن یک عدد کامنت آفنسیو طور، به کامنت های دلداری دهنده. به هیچ کدامشان... زور که زدم تهش سه تاشان که آسان ترین بودند جواب داده و تایید شدند.

از طرفی این که تایید نشده هم بمانند در تناقضی عمیق است با حرف های شعار گونه ی خودم؛ قرار است همه ی کامنت ها تایید شوند.

و خب این عصبی ام می کند.

دوست دارم آخرین لحظات این تابستان را بر خلاف کلّش در آرامش باشم. برای همین یک نه ی خیلی گنده می گویم و تایید شدن کامنت ها را می گذارم برای بعد. مگر همه ی کار ها باید تمام بشوند؟ به نظرم زمان مناسبش فرا می رسد بالاخره. شاید هم اصلا مردم و نشد. باز هم مهم نیست. به هر حال قصدش را داشتم که! دلم می خواهد آرامش امسالم از نوع سمبلیزیشنی نباشد. فقط یک آرامش خالص و خالی. همین. (هرچند یک حس در مغزمان اشاره می کند که کیلگ این باز هم خودش نوعی پروکرستینیتینگ است ها، پرتش می کنم دور.)

و خب حالا تا حدی آرامم.

# تصمیم داشتم اندک کار هایی را که در تابستان انجام دادم با شما به اشتراک بگذارم. کارهایی که شاید خیلی کمک م کردن تو این مدت. کارهایی که شاید خیلی ها یادشون رفته باشه چه قدر لذت بخشه انجام دادن یدونه شون. حوصله ی اونم ندارم با وجودی که حتی قولش رو دادم به یکی از خواننده هام. ولی قصدش رو دارم که یه صفحه ی جداگانه باز کنم در وبلاگ به محتوای هر وقت نمی دونستی چی کار کنی. یک اسم شاخ هم برایش انتخاب کنم و همه ی کار های هیجان انگیز زندگی ام را بنویسم در آن.  یک جور صفحه ی علایق می شود ولی با توضیحات خیلی بیشتر.

خلاصه ی کار های روتین این تابستانم با اولویت بندی می شود: گریه و به  فحش کشیدن و فحش خوردن و اعصاب خوردی و نق ونوق و امثالهم، خواب، کلش، فیلم، اینستا، سفر، نقاشی، شجره نامه نویسی، اندکی هم دست نوشته جات.

# راستی دلم می خواهد عین مسیحی ها یک اعتراف هم داشته باشم که بد جوری روی مخم هست. معذرت از سلطان.( البته تو وبلاگ من دو نفر با نام سلطان خطاب می شن. یکی سلطان المپیاد کامپیوتری هاست که اکثرا می شناسنش، یکی این سلطان امروزیه ست که دوستیمان به اندازه ی  هفت سال قدمت دارد.)

سلطان ببخشید. واقعا ببخشید که بهت دروغ گفتم. تو از من پرسیدی که چی قبول شدم و من پشت تلفن به سرعت اشاره کردم که ظرفیت مازاد فلان جا -پزشکی.

ولی توی لعنتی نشنیدی! و بعد از مدتی اشاره کردی که:

"حیف.کیلگ. دیگه نمی تونی کنکور بدی امسال با من. محروم می شی. باحال بود اگه با هم پشت کنکوری می شدیم!!!"

و من من اینجانب باعث شد که تو بپرسی: "مگر  محروم نیستی الآن با این وضع قبولی؟ روزانه قبول شدی دیگه..."

و من  مضحک ترین آره ی عمرم رو گفتم:" آره فکر کنم. محرومم الآن!"

ای کاش همون اولش اون گوش های کرت رو باز می کردی تا بفهمی که من اضافه بر سازمان قبول شدم. مازاد. پردیس. هرچی. و محروم نیستم از لحاظ قانونی.

#  چند وقتی بود به شدت احساس پیری می کردم. امروز فهمیدم چه زمانی حقیقتا پیر خواهم بود. پیری من زمانی فرا می رسد که نتوانم  وقتی جدول های کناره جوی آب را می بینم دست هایم را مثل آکروبات باز ها باز کنم و روی آن ها معلق طور راه بروم. پیری من روزی ست که اشتیاقی برای انجام این کار نداشته باشم. تا وقتی جدول های کنار جوی آب این طوری به من چشمک می زنند خیالم راحت است که جوانم به حد کافی.

# چندی پیش  مادر کولر را روشن کرد. بوی نه چندان دلچسب کتلت کلافه ام کرده بود. حالا چه بویی می آید؟ بوی خاک نم زده ی لای پوشال های کولر. یکی از بهترین بو های دنیا. به راستی که من این بو را عاشق!!!! نمی دانم بوبرنگ بین آن همه بو های رنگارنگش این بو را هم دارد یا نه. (بوبرنگ یکی از قدیمی ترین وبلاگ هایی ست که می شناسم. شاید 6 یا 7 سالی بشود...)

راستی کولر بیچاره باید خودت را آماده کنی. فردا آغازی ست بر نه ماه خاموشی ات. چندی بعد هم کانال هایت را می بندند و شاید روی دریچه هایت پلاستیک هم بکشند. سکوت کردن بد دردی ست. الخاصه که دهانت را به زور ببندند. ولی من از همین الآن به اشتیاق تابستان بعدی خواهم نشست که از بوی خاک جامانده ی زمستان، لای پوشال هایت دوباره لذت ببرم.

# قرار بود وداعی بشه با تابستان شد آش شعله قلم کار... راستی می دونستید به انگلیسی آش شعله قلم کار می شه mishmash ؟ خیلی وقت بود می خواستم بنویسم این موضوع رو. خیلی کلمه ی باحالی می باشد. خیلی باحال تر تلفظ می شود. به زودی به قدری میش مش میش مش می کنم که سر همه تان درد بگیرد. (ارجاع به هش تگ ویمسیکال.)

خب تابستان جان با تو وداع می کنم. لعنتی ترین تابستان عمرم بودی. مضخرف ترینش هم. اصلا حالم ازت به هم می خورد. ولی باز هم با گذر زمان مخالفم. هیچ وقت نبود که  در عمق چرت بودن تو با خودم بگویم چرا نمی گذرد سریع تر راحت شوم... باز هم ترجیح می دهم در چنین جهنمی متوقف بشوم ولی زمانم بیشتر از این نگذرد. پیر تر از این نشوم. بزرگ تر از این نشوم. ولی کی به احضاریه های من گوش می دهد اصلا؟ تو برو به همان جهنمی که ازش آمدی لعنتی جان. خداحافظ شوم تابستان.