نان تنوری داغ برای روز برفی

تا که همین قدر که این دو تا همو وارسی می کنند، خالصانه و بی شیله پیله هم دیگه رو دوست داشته باشیم.

یادگیری از سایر گونه ها! رسما باعث خجالت و شرم همو ساپینس ساپینس ها. 

+ برای روز هایی که نیستم..

+ هر وقت دلتون گرفت، بدونید اگه من کنارتون بودم فوری این کلیپ رو باز می کردم و می گفتم: بیا اینو ببینیم، دو دقیقه بی خیال دنیا!

+ پس ببینیدش. روزی سه وعده. صبح ظهر شام. هر وقت خسته بودید. هر وقت حس کردید دنیا چه چه قدر بی وفاست. هر وقت حس کردید چه همه چی پوچ می زنه. هر وقت حس کردید در درک احساس تنهایید. هر وقت حس کردید بار رو شونه هاتون بیشتر از چیزی شده که بتونید تاب بیارید. هر وقت طاقتتون طاق شد. هر وقت کسی حالتون رو گرفت. هر وقت از دنیا ... خوردید. هر وقت دپ بودید. هر وقت دلتون بی علت گرفته بود. هر وقت دلتون با علت چروک خورده بود. هر وقت دیدید دنیا یه گلوله ی پشم سیاه شده. هر وقت امیدتون رو گم کرده بودید. لطفا لطفا در چنین مواقعی فقط از طرف من یه بار ببینیدش. 

+ دست ادیتور و میکس کننده اش را می بوسم!

# اون که دل می فروشه ارزون،

به خدا بی خبره،

اگه سودی ببره،

بی وفایی می خره.#

نفروشید دل های لامصب هم دیگه رو این معجزه ها رو نفروشید به چوخ.

Chicken Havana

بدین وسیله تقدیم می دارم تحفه ی حقیرانه ی خویش را؛

اسمش چیکن هاواناس.

عشق روز های اخیر من.

# با این معروف شد:

# و این دوئت ش ه با یه دختره:

یه حوصله داشتین، اینجا لینک دانلود ورژن ام پی تری آهنگ هاوانا با صدای خواننده ی اصلیش (کامیلا سابلو یا هرچی که من نمی شناسم) هست. محض مقایسه.

و وقتی نگاش می کنین محو جدیت اون پسره بشین. کار جدّی تر از این تو دنیا وجود نداره. این جوری باس باشید تو همه ی کاراتون.

# و این آل آف می آل آف یو رو قطعا شنیدین دیگه؟ این یکی هم به اصطلاح کاور اونه - واس اینکه اون دوتای بالایی یه آهنگ خیلی مشهور نیستن و به گوشتون شاید ننشسته باشن. ولی این یکی مشهور تره می تونید اوج هنری که تو این کار هست رو درک کنید باهاش:

تازه می خواستم بشینم مصاحبه ی خواننده ی هاوانا رو در مورد این جوجه براتون ترجمه کنم بذارم. دو نقطه دو نقطه تولید محتوای پایه ای. یه جوجه ی پلاستیکی اون قدری مشهوره که درباره ی طرز خوندنش با خواننده ی اصلی آهنگ مصاحبه کردن! ولی خوب. حسّش نیست الآن.

یکم. کاش جدید باشه واسه تون که بیشتر حال کنید. خیلی طولش دادم تا حوصله م کشید بالاخره باز بیام پای کامپیوتر.

دیّم. خروس پلاستیکی هم نشدیم.

سیّم. کاش صاحاباشون پستاشونو  پاک نکنن هیچ وقت که همیشه بمونه این رو.  اگه یه روزی در آینده ی دور یکی اومد این پست رو دید و ویدئو هاش کراش طوری شده بودن یا هرچی، یه کامنت بذارین زیرش تا  اگه زنده بودم،  در آینده ی دوووور خودم ویدیوش رو روی سرور خودمون آپلود کنم و دائمی شه.

چارم. بمیره. بمیره. حوصله شو ندارم. لینکشو می ذارم چه اعصابی خورد می کنه این اینستاگرام!  به ما این قرو فرا نیومده. برید از تو چیز کوفتی خودش ببینین.

پنجم. یس هورا. درست شد تا حدّ قابل قبولی. تو همین وبلاگ خودم ببینید. یاه یاه.

جوون ترینه

مادربزرگ بهم می گه: کیلگ مرغه دیگه همچین زبر و زرنگ نیست مثل قدیما.

ببین اکی که پیری یه امر اجتناب ناپذیره،

حالا من تا زمانی که بکشم و باشم سعی می کنم کیمیای زندگی رو کشف کنم و در این راستا قدم وردارم، 

ولی شما هیچ وقت هیچ وقت به کسی که با یک جوجه رابطه ی عاطفی برقرار کرده و ذهنش هر لحظه بین مرگ و زندگی مدام نوسان داره و یه روز درمیون خواب ریز ریز شدن عزیزانش رو به فجیع ترین حالت ممکن می بینه، همچین حرفی رو نزنید. 

یک کلمه. فقط نابودش می کنید طرفو با این حرف.

# ژ

ژ

   نمی دونم چندم اردیبهشت ماه سال 94 بود که بابام جقل دون رو آورد خونه مون. من از بچگی دیوونه ی پرنده ها بودم و خب بین پرنده ها، چون مرغ و خروس بیشتر در دسترسم بود و بیشتر دیده بودمشون، بیشترم باهاشون حال می کردم. مثلا امکانش هست که اگه نزدیک دریا زندگی می کردیم، حواصیل می شد مورد علاقه ترین پرنده م. ولی الآن دیگه نمی تونم بگم که این علاقه در اثر محیط توی من ایجاد شد یا اینکه از قبل یه علاقه ی غریزی بود. الآن دیگه به نقطه ای از دوست داشتن رسیدم که نتونم سر منشاء ش رو تشخیصش بدم.

   اینو می دونم که خیلی مرغ و خروس ها رو دوست دارم. مثلا در این حد که جدیدا فهمیدم  وقتایی که اعصابم به هم می ریزه، دیگه به اون صورت مثل قدیما نمی رم کتاب هری پاتر هام رو باز کنم. به جاش می رم و با جقل دون حرف می زنم. اگه همه خواب باشن و نشه برم توی بالکن، می شینم ساعت ها کلکسیون عکس  مرغ های اینترنتی م که صاحبانشون آپلود کردن رو با عکس های جقل دون م مقایسه می کنم و حظ می برم. شاید یه روز کم کم عکسایی که از اینترنت می گیرم رو براتون آپلود کنم همین جا پای هر پستم، و شما با هر عکس به این فکر کنید که وقتی اینایی که ما داریم می بینیم اینقد خوشگلن، پس اونی که کیلگ می پرسته ش چه شکلی می تونه باشه.

   اون روز که بابام جقل دون رو آورد، مامانم خیلی جیغ و داد راه انداخت. همه ی حرفش این بود که من کنکور دارم و می دونست که وقت خوبی نیست برای بیدار کردن عشق نهفته ی همیشگی  م نسبت به مرغ و خروس ها. هی می گفت اگه الآن بمیره چی؟ مگه نمی دونی کیلگ چه جوریه؟ به چه حقّی آوردیش خونه؟ از اون نقطه ی زمانی به بعد تا روز کنکور یکی از سخت ترین دوران خود بازداری ای بود که تو زندگی م تجربه کردم. فقط کافی بود به اون جوجه کوچولو ی تازه وارد زیر چشمی یه نگاه بندازم. همه چی تموم می شد. مامان من تو این موارد رحم و مروت حالیش نیست. قطعا یه جوری سر به نیستش می کرد.

   نمی دونم چه جوری گذشت. به بدبختی گذشت. مثلا توی اون زمان تنها هدفم برای ادامه دادن شده بود همین جوجه که نمی دونستم مرغه یا خروس. همه ی دوستام دندون تیز کرده بودن واسه مسافرت بعد کنکور و کافه رفتن و دور دور های خیابونشون ولی من همه ی ذوقی که می تونستم داشته باشم رو از دست داده بودم و فقط همین یه مورد بود که عجیب سرحالم می آورد! اینکه بتونم یه دل سیر به جقل دون زل بزنم.

  از اون موقع تا حالا  من واقعا عاشق این مرغ شدم. روش اسم گذاشتم، بهش وابسته شدم.  یه جوریه انگار که حس کنم جونم به جون همین مرغ بسته س! بارها بوده مامانم بهم تیکه انداخته که ای کاش منو اندازه ی اون مرغ دوست داشتی. بوده بابام بهم اعتراض کرده که چرا هفت رنگ پلو به خورد مرغ می دم ولی برای بقیه کاری انجام نمی دم تو خونه!

   تصمیم گرفتم تولدش رو هفت اردیبهشت بگیرم. چون عدد هفت رو خیلی دوست دارم. می تونم برم دقیق توی عکسای روز اوّلی که دیدمش تاریخ رو نگاه کنم. شاید بعدا این کار رو کردم و به همین خاطر عاشق یه عدد دیگه هم شدم، ولی فعلا دارم اینو توی هفتم اردیبهشت می نویسم تا ساعت دوازده نشده. می نویسم که یادم بمونه چقدر خالصانه دوستش دارم و چقد بی شیله پیله نمی فهمه.

آخه کدوم خری به تو گفت می تونی پرواز کنی؟ رویا پردازی هم حدی داره!

دختره ی احمق زده خودش رو از بالکن طبقه ی دوم پرت کرده کف حیاط.

هیچم با خودش نگفته کیلگ دق می کنه من بلایی سرم بیاد.

هیچم فکر گرگیجه ای که من گرفتم وقتی اومدم دیدم نیست رو نکرده!

هیچم به مغز فندقی ش فشار نیاورده که دو طبقه ست نه یه پله ی ساده.

هیچم به این فکر نکرده که از تخم می ره با این کارای خل وضع طوری ش.

هیچی دیگه.

الآن زنده س، بعد از کلی اینور اونور کردن تو حیاط و محتمل شدن استرسی وصف نا پذیر، کنار یه فرقون پیداش کردم؛ کز کرده بود.

زده یه پاش رو  شل کرده. می لنگه الآن.

نمی تونه راه بره. خیلی سخت در واقع؛ زجر کشان.

و من می مونم و اندک وقتی که از دانشگاه بهمون دادن واسه تفریح و مطب دامپزشکا!

حقا که من جوجه مرغ به احمقی تو ندیده بودم جغل دون.

احمق من!

و باز هم مرگی که مرا امان نمی دهد...

زور داره جدا!

از کل هفته فقط دو شبش رو خونه نباشی...

به محض اینکه می رسی خونه، می دوی تو بالکن و جغل دون رو می بینی.

بعد صدا می زنی: کوچولو؟ کوچولو؟

 می بینی یکی از جوجه هات نیست.

-مامان جوجه کوچیکه ی من کو؟

-کیلگ، جوجه کوچیکه مرده.

-یعنی چی؟ آخرین روزی که داشتم می رفتم حالش از منم بهتر بود. کلی هم غذا می خورد... مگه داریم؟ مگه میشه؟ میشه تو دو روز بمیره؟!

-نه تو حواست نبود. حالش بد بود.

-پس چرا دیروز که ازت پرسیدم گفتی حالش خوبه؟

-خب حالا که دارم بهت می گم.

- مثل همیشه دروغ. دیگه ادعای راستی نکن جلوی من! باید بهم می گفتی دروغ گو!

-من دروغ نگفتم کیلگ، کتمان کردم!

- یه حرف دو حالت داره. یا راسته یا دروغ. کتمان کدوم خریه؟! حالا جسدش کو؟

-انداختیمش تو خیابون.

-یعنی حتی خاکش هم نکردین؟

[از ترسش که من دوباره داد و هوار راه نندازم ...]

-دادیمش به باغبون که خاکش کنه!

-حالم ازتون به هم می خوره. منو به زور انداختین بیرون از خونه معلوم نیست سر جوجه م چه بلایی آوردین.

-خجالت بکش به خاطر یه جوجه داری این کارا رو می کنی هیجده ساله؟ برو خدا رو شکر کن جوجه بزرگت نمرده...!

تو دلم می گم: اون حیوونکی از خیلی از شما ها آدم تر بود!!!!

+من صداش می کردم کوچولو. چون واقعا کوچولو بود. یه مرغ از نژاد مرغ های مینیاتوری که نهایت جثه شون در بلوغ می شه اندازه ی یه کبک! از زمانی که اومد من به جای لفظ "بچه م" که فقط شامل جغل دون می شد از لفظ "بچه هام" استفاده کردم. رنگ پر هاش سفید بود. دور چشم هاش هم به قدری نازک بود که  از زیر پوست، آبی متمایل به خاکستری دیده می شد. بی نهایت برنج دوست داشت. جیک جیک خیلی آرام بخشی داشت. وقتی دستت رو دور سرش می گرفتی خوابش می برد. دوباره دستت رو که بر میداشتی جیک جیک می کرد. تو آفتاب برای خودش لم می داد خیلی وقتا. پرهاش بوی چندان مطبوعی نمی داد. تو مشت من جا می شد. خیلی هم کله خر بود. اوّلاش با جغل دون دعوا می کردن. در واقع از هم دیگه می ترسیدن. برنج که می ریختم براشون، جغل دون با اون هیکل عظیمش می ترسید بیاد جلوی این بچه غذا بخوره. می دویید و  یه نوکش می زد و سریع  غذا رو بر می داشت می برد یه جای دیگه. این حیوونکی علی رغم این که نوک می خورد ولی بازم می رفت دنبال غذا. اصلا ترسو نبود. یه مدت که گذشت با هم دیگه دوست شدن. با هم غذا می خوردن، رقابت می کردن... شبا هم با هم می رفتن تو لونه شون. حتی بارها دیدم که رفته زیر بال و پر جغل دون عظیم که سردش نشه. خیلی مسالمت آمیز یکی شون شده بود مادر اون یکی!

+میدونی کیلگ... بدیش اینه که حتی نمی دونم کجا خاکش کردن! حتی نمی دونم واقعا به مرگ طبیعی مرده یا نه. حتی نمی دونم چرا مرده!!!! حتی نمی دونم بعد مرگش خوراک گربه ها شده یا نه. حتی نمی دونم از سرما گذاشتنش یخ بزنه این خود خواها یا نه. حتی نمی دونم از گرسنگی تلف شده یا نه.حتی نمی دونم از بالای بالکن پرت شده پایین یا نه. حتی نمی دونم یکی لگدش کرده یا نه. حتی نمی دونم واقعا مرده یا نه. حتی نمی دونم می شد اگه من باشم ببرمش پیش دامپزشک که خوب شه یا نه. من هیچی نمی دونم. فقط می دونم از جوجه ای که دو  روز قبل در صحت و سلامت کامل به سر می برده الآن برای من فقط یه واژه ی "مُرده" باقی مونده. مگه می شه؟ مگه داریم؟ لعنت به نژاد خودخواه بشریت. لعنت به زندگی. لعنت به مرگ.

+تاریخ مرگش می شه  شنبه شب همین هفته طبق گفته هایی که بهم رسوندن. یه سری گفته ای که واقعا باورشون نمی کنم... ای کاش حداقل راستش رو بهم می گفتن ببینم چه بلایی سرش اومده.

کوچولو؟

کجایی؟! :(((

این جا یک نفر دلش تنگی می کند...

چرا هر روز باید بیشتر از قبل حس کنم که خیلی نادان بودم؟!

آه. جدا نمی تونم نگم آه. فقط آه توصیفش می کنه! یه آه عمیق از سر جهالت!!!

باورم نمی شه که یکی از تفکرات دوران کودکیم تا به همین امروز بعد ازظهر به طرز کاملا غلطی تو ذهن من نقش بسته بود و اینجانب کیلگ چند ساعتی ست که با یکی از به قول پدرم خنده دار ترین تفکرات احمقانه ی کودکی ام وداع نموده ام!

جدا شماها همه می دونستین که مرغ ها بدون وجود خروس هم تخم می ذارن؟!

اینم می دونستین که تمام یا حداقل اکثر رو به تمام تخم مرغ هایی که تا به حال خوردیم هم این گونه بوده اند؟!

یعنی ما هیچ وقت جوجه جنین های بیچاره را نمی خورده ایم؟!

و این فقط من بودم که از شدّت علاقه ام به جوجه ها در کودکی هر کی ازم می پرسید: رنگ مورد علاقه؟ بی درنگ می گفتم زرد...

و دقیقا یادمه که دو سال تمام از ابتدایی به زور در حلقوم این جانب تخم مرغ را فرو می کرده اند چون تصمیم داشتم فرصت زندگی را از جوجه های درون تخم مرغ نگیرم؟!

چون دلم نمی آمد جوجه ها را بخورم؟!

و این رو حتی به بزرگ تر ها انتقال نمی دادم تا زود تر راحتم کنن؟!

که بفهمم گناه نمی کنم!!!!

چون اصلا جوجه ای وجود نداشته داخل اون تخم مرغ ها...

حیف اون همه زجری که تا الان موقع خوردن نیم رو ها، خاگینه ها، املت ها، تخم مرغ آب پز ها و امثالهم کشیدم و دائما از جوجه مذکور خواستار عفو شدم در آن دنیا...

پ.ن: حتی یادم می آد که در اثنای دوم دبستان که برادرم به دنیا اومده بود تصمیم گرفتم یه جوجه رو به دنیا بیارم و اونقدر تخم مرغ بد بخت رو پشت بخاری گذاشتم که گندید. چرا اون موقع که بوی گند کل خونه رو برداشت کسی به من نمی گفت که جوجه ای اون تو وجود نداشته؟ فقط بهم می گفتن باید مرغ روش بخوابه. :|