یک نفر در صدای باران مُرد...

و بیدار شویم با صدای باران

و بخوابیم با صدای باران

و خواب ببینیم در صدای باران

.

و به سهراب فکر کنیم

که نیست

تا باران را واژه کند...

سهراب بیا که

باران های این شهر تو را کم دارند

بیا که 

کرور کرور 

به صدای  قطره های ناگزیر

بدهکاری

بیا که دیگر کفایت نمی کند مرا

"زیر باران چیز نوشتن

حرف زدن

و نیلوفر کاشتن"

بیا که چتر بسته ها

زیر باران رفتند

و اسید تنشان را خورد!

(همون ورژن شاعرانه ی جمله ی مدرن: با دست ماست خوردم و نشد که بشه)

سپهری... سپهری...

ب ب ب ( مخفف بیا بریم بمیریم. :دی)

و بخوابیم با صدای باران...

و بخوابیم با صدای باران...

و بخوابیم

با

صدای 

باران...

هک شدن 140 سایت ایرانی

روز گذشته بیش از ۱۴۰ وب‌سایت داخلی هک شدند که همگی برروی یک میزبان اشتراکی قرار داشته و دسترسی برقرار شده بصورت محدود و تنها شامل بارگزاری یک فایل متنی بوده است. به گزارش ایتنا از ایسنا، در پی هک بیش از ۱۴۰ وبسایت داخلی در روز جمعه مورخ ۱۳۹۶/۱۲/۰۴ مرکز ماهر وزارت ارتباطات اعلام کرد که موضوع را سریعا مورد بررسی قرار داده و اقدامات فنی لازم را از همان ابتدای لحظات حادثه مذکور با همکاری شرکت میزبان انجام داده است. بنا بر اعلام، سایت‌های مورد حمله همگی برروی یک میزبان اشتراکی قرار داشته و دسترسی برقرار شده بصورت محدود و تنها شامل بارگزاری یک فایل متنی بوده است. امروز اما محمدجواد آذری جهرمی با اشاره به گزارش مرکز ماهر درباره تخلف یکی از اپراتورها در مقوله نقض حریم خصوصی کاربران، اظهار کرده بود: گزارشی را که برای ما فرستادند نشان می‌دهد که برخی اپراتورها با دسترسی به IP مشترکان خود، اطلاعات وب سایت‌هایی را که مراجعه کرده‌اند را برای تبلیغات هوشمند در اختیار یکسری از کسب‌وکارها قرار داده‌اند که دستور جلوگیری و توقف این کار داده شد. وی با بیان این‌که دسترسی به IP مشترکان می‌تواند باعث انجام سوء‌استفاده‌هایی شود، گفت: مردم بدانند که اگر گزارشی را برای ما ارسال کنند، آن موضوع را پیگیری خواهیم کرد. البته اطلاع‌رسانی این موضوع در حال حاضر به عنوان یک اخطار به اپراتورهاست و البته عدله حقوقی را برای برخورد قضایی به دادستانی ابلاغ می‌کنیم.

می دونی من چرا اینو اینجا کپی پیست کردم کیلگ؟

چون واقعا نمی تونم خودم رو کنترل کنم وقتی خبری درباره هک می خونم.

با گشاد ترین درجه ی ممکن لبخند شیطانی می زنم اینور مانیتور.

ای خداااااااااا.

همیشه استادای رشته ی کامپیوتر می گن  اینایی که به خاطر هک می آن سمت کامپیوتر جزو احمق ترینان. 

ولی من با این سن و علم به همه ی این موارد هنوز تو خیالای خرگوشی خودم به گشت و گذار و هویج جویدن می پردازم... و خوشمزه س. بفرما یه گاز هویج!

فقط این برنامه ی یادداشت برداری می دونه من تا حالا چند تا اسم هکری واسه اون روز خودم اختراع کردم.

 از زمانی که باکتری و قارچ و ویروس پاس کردم، کلی از اسما رو با الهام از همینا اختراع کردم اصن.

اگه یه روز بالاخره از تو این خیال نو جوونیم کشیدم بیرون، می آم همه شونو رو همین وبلاگ می ذارم روانتون شاد شه.

اگه هم مثل الآن هم چنان توش بمونم، که بالاخره یه روز یکی از این ابداعی جاتم رو بالای سایت فلان و بهمان و بیسار می بینید.

حالا چیزه زدن این سایتای ایرانی فکر نکنم خیلی سخت باشه با توجه به گفته های اینا.

سیب سبز

این بچه های پزشکی با این سنّشون خجالت نمی کشن اینقدر لوس و خنکن؟

بابا قدر فیل سن داری شوخی باحال بکن. اینا چیه؟ این قدر زدی تو سرت، هی  خر زدی هی خر زدی الآن شوخی هات اندازه دو رده ی سنی پایین تر از خودته.

لابد همه شونم موقع خوندن حال می کنن باهاش غش و ضعف می کنن زیرش ها؟

والا واسه من اینجوریه ک انگار به یه بچه ی دو ساله قلم دادن گفتن آفرین عمویی بنویس قشنگ شه.

حالا می دونم احتمالا هدف این بوده که خواننده موقع خوندن حوصله ش سر نره و جذاب باشه، ولی دیگه خیلی لوس نوشته کهیر می زنم به خنک بازی های مولفاش ک می رسم گاها.

حالا ناداوری نکنم، دو سه جاش باحال بود ولی بقیه ش صرفا هدر ریز کاغذه.

# فان جزوه می نوشتیم وقتی فان جزوه نوشتن مد نبود! یه کلاس نمک ریزی باید واسشون بذارم. 

دامداران

وقتی داره می گه تو بازار میوه تره بار،

فقط شیر و ماست دامداران مونده بود که بخرم.

واقعا؟ اثر داره روتون این حرفا؟

حالم گرفت.

دارم فکر می کنم یه مثال درخور پیدا کنم...

که نچ پیدا نمی شه.

مثلا یکم تلاش کنم می شه تو مایه های اینکه تو از فلان فایلی که روی فلان پوشه ی فلان درایو دویست گیگی کامپیوترت هست خوشت نمی آد، به خودت می گی نچ نشد، اصلا باید درایوراشو پارتیشن بندی کنم از اوّل.

البتّه آره می دونم، حق می دم شاید... چوون تجربه ش کردم... تنفّر آدمو به جاهای وحشتناکی می کشونه. بوده به خاطر یه حرف کوچیکی که از کسی شنیدم راحت حذفش کردم، با وجودی که قطعا ویژگی های قابل ستایش هم داشته واسم. 

خب انسان ها صفر و یکی نیستن. بعد دارن. به قول شرک لایه لایه اند. منتها گاهی تنفّر، به اونجایی می رسونه ت، که دیگه واسه ت مهم نیست تو لایه های بالاتر یا پایین ترش چی وجود داره.مهم همین لایه س که دیدی و تجربه ش کردی... و اونقدر متنفّرت می کنه که دیگه تمایلی به گشتن تو لایه های دیگه رو نداشته باشی.

ولی آخه تو این مورد؟ دامداران نخریم؟ واقعا؟! چ م دانم والا.

ما بریم شیرمونو بنوشیم! نووش.

ببار بر کانال کولر، بیشتر ببار

خب،

رگباری درس خوندن توام با صدای چالاپ چولوپ قطره های آب  که می افتن روی کانال کولر،

یکی از لیدوکائین های طبیعی ای ه که من سال ها پیش کشفش کردم ولی نمی دونم چرا هنوز ازش فرار می کنم.

شاید به خاطر این که وقتی میشینم پاش و شروع می شه، دیگه نمی تونم ول کنم و بکَنَم. یه حالت غریبی به وجود می آد که بهم می گه ما باید تا آخر دنیا زیر همین کانال کولر بشینیم کیلگ. تا آخر دنیا هم کافی نیست حتّی...

خب واقعا بدجور بی حس می کنه لامصب.

باران در آفتاب

"بارون که تو آفتاب بیاد، گُرگا می زان."

دیوونه ی این افسانه های از هیچ جهت غیر قابل درکی ام که رو  زبون قدیمی ها هست. با تمام وجود باورش می کنم. خوشم می آد که باور کنم. حال می ده بهم باور کردن چیزای بی ربط. مثل داستان سرایی در مورد نقّاشی های روی دیوار یه غار سنگی. افسانه های صور فلکی. فرضیه پردازی درباره ی شکل صخره های یه دره ی عمیق.

فرض کن الآن یه گرگی داره بچّه ش رو به دنیا می آره... چون بارون تو آفتاب زده.

فعّال محیط زیست

درست شنیدم؟ 

گفت من دو تا صدف هفتاد هزار ساله رو گوشواره می کنم می دم به موزه ی دورهمی؟

آقا این بزرگوار هرچی رشته بود تو ذهن من پمبه شد با همین یه جمله ی آخرش.

صدف ها واسه گوشواره شدنن، شک نکن عزیزم. علی الخصوص صدف های هفتاد هزار ساله!

سنّ تکلیف

وی هم اکنون:

"مامان... می گم ای کاش، من قبل از رسیدن به سنّ تکلیف بمیرم."

حالا هی تو مدرسه تخم هویج بکارین تو مخ این بچّه ها. این جوری می شه دیدگاهشون. قشنگه نه؟ دوست دارین؟ حال می ده الآن؟ خیلی همه چی تمومه نه؟ اینقد گرخیده داره آرزوی مرگ می کنه. 

شما اگه آدم بودین، اگه خدا وسیله تون نبود... جا اینایی که به این بچّه گفتین و اینجور هول ورش داشته الآن، شعر قیصر امین پور رو می ذاشتین جلوش که حداقل پیش داوری ذهنی ش به سمت مثبت بره تا زمانی که خودش عقلش بکشه ببینه با خودش و جهان بینی ش چند چنده. 

پیش از این ها فکر می کردم خدا...

خانه ای دارد کنار ابر ها...

مثل شهر پادشاه قصّه ها...

خشتی از الماس، خشتی از طلا...

خب دیگه وقت نیست بنویسم، نشنیدین سرچ بدین. شت.  چقد من با این شعر خاطره دارم. هوم. اول راهنمایی بودم. یک هفته وقت گذاشتم از برش کردم که برم سر صف بخونم. خلاصه آره  ارزششو داره.

یاکریم

ناتانائیل!

به من بگو،

چرا

اینقدر

مرگ؟

امروز لاشه ی یه یاکریم افتاده بود،

و جوجه هه داشت تیکّه ش می کرد.

اینا همه چیزای کوچیکی هستن،

ولی چیزی که من دارم تبدیل می شم بهش تحت این اتّفاق ها،

چیز جالبی در نمی آد ازش.

و هم زمان دارم به موج جدید اپیدمی آنفولانزای پرندگان هم فکر می کنم.

شما اینو چه جووور می خونید؟

گهی هستی گهی بادیگرانی گه خموشی...

چون اینو ته یکی از کتابای علوم پایه نوشته. و یه چند دقیقه هس باهاش مشغولم، می خونم به خودم می گم ببین رسما داره باهات حرف می زنه گُه جان.

آهان البته حضور پدربزرگم که نشسته کنارم و داره یه ریز نصیحتم می کنه هم بی تاثیر نیست تو این معنای بدیعی که از دل شعر کشیدم بیرون.

نمی دونم چرا اینقد از نصیحت خوششون می آد آدما کلا، ببین خیلی بلدی خودتو بذار جای من، بگو با این چیزایی که تو کاسه ی سرم وول وول می خورن چی کار کنم. نه اینکه بهم دستور بده درست کن خودتو! این راحت ترین کار دنیاس، بشینی کنار، فرمون بدی: درست کن خودتو. بیا ببینم تو خودت واقعا بودی می تونستی درست کنی این آش شلم شوربا رو؟

اصلا آقا جان خودت ساختی خودتم درستش کن. ای کاش فروید می اومد از همین نقطه به بعد مسئولیت زندگی من رو عهده دار می شد.

از فروید کم نوشتم اینجا. خیلی عاشقشم.حتما یادم بندازین که ازش بنویسم هر وقت فرصت شد. 

کامل شعره اینه:

گهی هستی گهی با دیگرانی گه خموشی

تلگرامی مگر جانم به قربان وفایت...!

از علی زکریایی. 

محض بیست و یک سالگی

"با نام و یاد خدا،

امروز بیست و یکم فوریه ی سال  دو هزار و هجده،

من کیلگارا،

بیست و یک سال سن دارم..."

پارسال فهمیدم که در اصل دوم اسفند همیشه می افته روی بیستم فوریه. تا قبلش فکر می کردم بیست و یکم فوریه س.

از هم آرایی عدد ها نوشته بودم. از تنها روزی که تو زندگی هر انسانی، یه بار اتّفاق می افته: روزی که عدد سنّت با با عدد روز تولّدت یکی می شه. گفتم که هم آرایی تاریخ شمسی ش رو خیلی وقت پیش از دست دادم. تو دو سالگی. برای همین رفتم سراغ میلادی.

تا سال ها فکر می کردم دوم اسفند برابر بیست و یکم فوریه س و انتظار سالی رو می کشیدم بیست و یک ساله بشم تو تاریخ بیست و یکم. 

خیلی اتفاقی یک ماه قبل از بیست سالگی م فهمیدم دوم اسفند بیستم فوریه س نه بیست و یکم. زدم زیرش! گفتم یعنی چی؟ من واسش آماده نیستم. قرار بود تو بیست و یک سالگی اتّفاق بیفته. حال گیری بود. 

ده پاراگراف در موردش نوشتم تو پست سال پیش همین روزم. که نمی خوام! که قرار نبود!!! نمی خواستمش.

فائزه اون روز اومد واسم کامنت کرد:

   "بذار یه چیز جالب بهت بگم کیفور بشی:)) 

2 اسفند 95 که امروز باشه 20 ساله شدی و 20 فوریه بود 

این که هیچی 

ولی 2 اسفند 96 که 21 ساله میشی 21 فوریه است:))) 

حالا میتونی عدداتم داشته باشی:)) "

و خودش بدون اینکه بدونه، یکی از گنده ترین یادگاری های جهانو بهم داد...

انگار که یه فرصت سوخته ت رو بهت برگردونن و بگن حالا آدم شو و درست استفاده کن.

و من ممنونشم. خیلی.

نمی دونم الآن کجاست، 

گاهی فکر می کنم مجازی هایی که دیگه یهو ازشون خبری نمی شه مُردند، و این خراشیده م می کنه.

ولی این یادگارش، همیشه تو ذهنم یادگار مونده.

یک سال  واسه رسیدن به همچین هیجانی.

و الآن بومب. امروز فقط همین جمله رو داشتم که به خودم بگم. فقط همین.

دیگه ازین احساس ها که امروز روز منه... امروز عجب روز محشریه... امروز تولدمه... امروز منم. اینا رو نداشتم. یعنی هر سال هر چه قدر هم انکارش می کردم ولی ته دلم شوق داشتم و فکر می کردم چه روز خاصیه ... چه کوفت خاصّی ام مثلا. چه اتفاق مهمی افتاده. حس منیّت داشتم. باش می تونستم برم قلّه ی اورست فتح کنم حتّی. 

ولی امروز اون حسّه نبود. معمولی. معمولی از بیرون و برای بار اول معمولی از درون.  فقط داشتم از این هم آرایی که رسما دیگه تا چهل و هشت دقیقه ی دیگه واسه همیشه می پره به درک لذّت می بردم.

فکر کنم شاید این از عوارض بزرگ شدنه. 

دفعه ی بعدی اگه زنده باشم، هفتاد و پنجه. هم آرایی سال تولد با عدد سن. که خب رو راست باشیم. فکر نمی کنم ببینم اون روز رو. واسه همین این آخریش بود. 

به غیر از اینی که نوشتم دیگه چیزی ندارم بیام بنویسم ولی خب دلم نیومد از امروز یه یادگاری یه یادداشت واسه خودم نداشته باشم. یه چیزی باشه دیگه.

+ و واقعا دلتون بسوزه. نمی دونم تو بقیه ی ماه ها هم ازینا می افته یا نه. ولی من دو بار تجربه ش کردم. دو بار! یک بار تو بیست سالگی م و یک بار امروز. 

و تموم شد

و رفت...

+ دیگه نمی خواید تبریک بگییییید؟

پ.ن. 

نه خب از بیرون معمولی نبود؛ شما بسیار قانع کننده مورد عنایتم قرار دادید که ممنونم (ولی ناموسا سال بعد بودم و بودید نکنید ازین حمله ها. من تو دیوانه ترین اوربیتال ممکنم قرار می گیرم تو این روز. سخته درخور و کول برخورد کردن با اون همه کامنت.)،

از اینور هم اینا یه گوشت کوب خنگ محض به اسم اس هشت پلاس گذاشتن جلوم که دادام بفرما!!! تولدت مبارک.

دلم می خواد ماشه ی شات گان بکشم الآن رو لوب تمپورالم خونم بپاچه فقط.

درد من خیلی بزرگ تر از این حرفاس. که دیگه نه حوصله ی بیانش رو دارم، نه احتمالا شما درک کنین و یه نر و ماده می زنین تو صورتم که : 

"تو واقعا روانی ای کیلگ! سر اس هشت پلاسی که مفت گیرت اومد امروز دعوا راه انداختی؟"

ببین یک کلام اینکه سال سی صد و شصت و پنج روزه. با کارت کشیدن از تو کارت بانکیت توی یه روز، نمی تونی اون سیصد و شصت و چهار روز بقیه ش رو جبران کنی...

و من مفعول نیستم! من دارم سعی می کنم رو پای خودم بایستم. با پول این می دونی چی کارا می شد بکنم؟ دارم از تک تک چیز هایی که هیجان زده م می تونن بکنن، تو این سن می زنم، و حالا انتطار دارن به خاطر این گوشی دستشون رو ببوسم؟

اصلا شد از من بپرسید فرزندم ما قصد داریم این مبلغ از پولمون رو بریزیم تو جوب باهاش گوشت کوب بخریم، آیا تو راه مناسب تری جهت تلف کردن سراغ نداری؟

 

من اسمم. راهم. شغلم. منشم. رفتارم. سیر فکری م. مذهبم. دینم. مدل موهام! لباسام!!! و حتّی مدل گوشی لعنتی م باب میل خانواده م هست. عروسک خیمه شب بازی ام اینجا رسما.

کاش می ذاشتین امروز خیلی عادی فقط بیاد و بره... مثل حسّی که خودم بهش داشتم. 

اصلا مگه اون دوست لعنتی من تیکه پاره نشده تو هواپیما؟ مگه الآن هر تیکه ی بدنش تو کوله ی یکی از اون کوه نورد ها نیست؟  این همه سال ما هیچ تولّدی به کفشمون نبود! همین امسال؟ واقعا؟ ضرورتی داشت؟ می خواید منو تیکّه کنید؟ 

پارسال دوست داشتم تو یه قاب کنار چند تا از دوست داشتنی هام باشم. گفتن عه؟ مگه چیه؟ بیسته دیگه! چیزی نیست که. وقت نداریم مهمون دعوت کنیم.

و حالا این رو دلشون سنگینی می کنه. اومدن درستش کنن که فقط کور و کورتر شد.

واسه من ارزش اون یه عکسی که می تونستم کنار عزیزانم داشته باشم تو اون روز به خصوص هزار برابر بیشتر از اینیه که رفتن براش کارت کشیدن و تمام!

یه بار نشد یکی بیاد به من بگه لعنتی دردت چیه؟ ته دلت چه رنگیه؟ زنده ای یا اداشو در می آری فقط؟

بهشون می گم لامصبا حداقل چرا قبلش با من یه مشورت نکردین؟

می گن چون اگه تو بودی نمی ذاشتی!

بله نمی ذاشتم، چون نمی خوام منّت یه گوشت کوبی که حتّی تو انتخاب رنگش سلیقه م لحاظ نشده سال ها روی سرم باشه...

من اینو فقط به شکل یک انجام وظیفه می بینم، و همین قدر داغونم می کنه که مجبور شم بیام ادامه ی پستم ویرایش بزنم و اینا رو اضافه کنم.

پدرم مادرم! شما حتّی درک نمی کنید این حقیقت که من دلم می خواد گوشیمو تو جیب شلوارم بذارم، خیلی مهم تر از قیمت یا مدلشه واسم. تا وقتی سطح درک اینه، وضع ما هم همینه.

علوم پایه تموم شه، یه راست می برم می فروشمش.

+ و اینکه! حیف شد. اگه علوم پایه تمدید نمی شد، همین فردا آزمون بود. فرض کن چه عشقی می کردم امروز. کاش واقعا عوض نمی شد.

اسفننننننننند